Mandibules (2020)
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee enorme sullen, een kinder-eenhoornfiets én een gigantische en hongerige vlieg..!
Het verhaal
Manu (Grégoire – La Folle Histoire du Palmashow – Ludig) wordt door een opportunistisch sujet gewekt nadat hij weer eens het strand opgerold is in z’n enorme slaapzak. Manu krijgt het aanbod om snel 500 euro te verdienen. Het enige dat hij daarvoor hoeft te doen, is een koffertje van A naar B brengen, maar dan wel ín de kofferbak van een auto. Die heeft hij echter helemaal niet, maar even later weet hij een rotte, oude Mercedes te jatten en haalt hij z’n beste maat Jean-Gab (David – La Folle Histoire du Palmashow – Marsais) op, die hem maar wat graag wil helpen.
Onderweg horen ze echter wat vreemd gezoem uit de kofferbak van de Mercedes komen, en dan ontdekken ze dus die nogal uit de kluiten gewassen gevleugelde vriend. Waar ieder normaal mens nogal hard weg zou rennen en/of de autoriteiten zou bellen, komt Jean-Gab met het lumineuze idee om dat koffertje maar lekker te vergeten, en deze gigantische vlieg te gaan africhten, zodat deze als een soort drone misschien wel banken voor ze kan gaan overvallen, of zoiets…
Een plan dat natuurlijk gedoemd lijkt te mislukken, maar onze sullen laten zich door weinig tegenhouden. En al zeker niet door een politiek-super-incorrect schreeuwende Adèle – La vie d’Adèle !!! – Exarchopoulos, of door één van haar vrienden in die luxe villa aan de Cote d’Azur…
Say what wait what..??
Met bovenstaande kop trachtte ik je (Engelstalige) reactie op bovenstaande uiteenzetting te voorspellen. Of dat gelukt is weet ik niet, maar wat een heerlijke ‘quatsch’ weet Dupieux weer enorm aanlokkelijk neer te zetten. Waarschijnlijk komt het door de aandoenlijkheid van onze hoofdrolspelers, waarbij vooral Manu een mix lijkt van The Dude (uit The Big L. natuurlijk!) en Napoleon (uit Napoleon Dynamite), terwijl ze gezamenlijk niet veel onderdoen voor Lloyd en Harry uit Dumb & Dumber. Denk dat die aandoenlijkheid het duidelijkst wordt in scènes waarin Manu het bijvoorbeeld volmondig en eerlijk toegeeft als hij weer eens per ongeluk iets in de fik heeft gezet, of iemand aan z’n aandacht is ontsnapt, en Jean-Gab hem dat eigenlijk ook direct weer vergeeft, want zo’n vriend is ie wel.
Cast & crew
De oplettende lezer zag dat ik bij de introductie van Ludig en Marsais beiden al dezelfde credit gaf. In Frankrijk zijn ze namelijk vooral bekend als komedieduo van onder andere de tv-serie La Folle Histoire du Palmashow (waar zelfs een bioscoopfilm van gemaakt is, die hier nooit is uitgebracht), en hier zetten ze met gemak een ‘drollenduo’ neer dat dus kan wedijveren met zowel Harry & Loyd, maar ook met Bill & Ted (in de eerste twee films hè, niet uit die zwaar tegenvallende Bill & Ted Face the Music van vorig jaar). Verder heeft topactrice Adèle Exarchopoulos zich volgens mij ook vaak genoeg kapot gelachen op de set, hoe ontzettend ‘fout’ haar rol eigenlijk ook neergezet wordt. Maar ze mag in een paar scènes ook zeker wel die intense blik hanteren die je uit La vie d’Adèle (a.k.a. Blue is the Warmest Color) kunt herkennen. Al is haar rol verder weinig te vergelijken met die sensuele rol in die ontluikende coming-out-film. De opvallendste naam op de aftiteling is echter die van Roméo Johnny Elvis Kiki Van Laeken, beter bekend als de Belgische rapper Roméo Elvis. Hij speelt de broer van de rijke meid (India Hair) die denkt ‘ons Manu’ te herkennen van de handbalclub.
Haha, terwijl ik “handbalclub” typ, denk ik weer: “Wat weet die Dupieux toch weer heerlijke gekkigheid bij elkaar te verzinnen“, en dan is Mandibules misschien nog wel z’n meest ’toegankelijke’ film. In elk geval minder duister dan enkele van z’n vorige films (waarvan sommigen te weird/lastig waren om te recenseren, sorry), iets wat overigens het beste geïllustreerd wordt door z’n keuze om Metronomy de (overigens karige) filmmuziek te laten verzorgen. Want luister hier naar, en voel meteen die 80’ies achtige simpele elektronische vrolijkheid die perfect bij deze film past…
Final credits
Nee, deze film ga ik (en jij, als je ‘m ‘aandurft’) niet snel vergeten. Mede vanwege dat Dupieux-absurdisme, maar vooral ook omdat het gewoon wel een echte sullige buddy-film is, maar dan wel over opportunistische buddies die in ongeveer elke situatie een hoop mogelijkheden zien waar een weldenkend mens nooit op zou komen.
En dan heb ik het nog eens niet over “TORO” gehad, die heerlijk aanstekelijke secret handshake van onze ‘helden’, en die nu alweer een glimlach op m’n gezicht tovert…