Luca (2021)
Deze nieuwe Pixar-animatie is veel meer Disney-sprookje (check zeker ook de muziek) dan Pixar-original, en daarmee dus zeker ook nogal formule-matig (in zowel thematiek als uitvoering). Maar wel gezet in een enorm levendige en kleurrijke omgeving, en met een paar ‘lessen’ – over identiteit, een drang naar vrijheid, stoerheid die onzekerheid verhult, en dergelijke – die zeker nuttig zijn voor elk kind.
Al vroeg ik me wel de hele film af, hoeveel scooter-merk Piaggio heeft betaald om de Vespa zo enorm te promoten via deze film. Al is dat niet het enige licht ‘dubieuze’ in/aan deze film…
Het verhaal
Luca Paguro (Jacob – Room, Wonder – Tremblay) is een ‘visachtige’ die z’n dagen slijt met z’n ‘herderschap’ over een school vissen (die hilarisch genoeg dus ook blaten als schapen…), terwijl hij droomt van het avontuur. Maar z’n ouders (Maya – SNL – Rudolf & Jim – Staten Island Summer – Gaffigan) zijn vooral erg ‘bangmakerig’ inzake wat er zich boven het wateroppervlakte afspeelt. Want het zijn juist de bootjes waarvoor ze als gezin erg bang moeten zijn. Die ‘landmonsters’ zijn namelijk enorm gevaarlijk, al flapt oma er een keer uit, dat ze het toch wel een keer erg leuk heeft gehad boven water…
Als Luca de stoere Alberto Scorfano (Jack Dylan – Beautiful Boy, Shazam! – Grazer) tegenkomt, toont deze hem iets ongelooflijks: als ze boven water komen en zich afdrogen, dan veranderen ze in Italiaanse jongetjes!!!! Dit wordt verder overigens nergens uitgelegd, maar al snel sneakt Luca achter Alberto aan, die aan land ergens bovenin een verlaten toren woont, net buiten het dorpje Portorosso. Als Luca’s ouders hier achter komen, willen ze hem disciplineren door hem met oom Ugo (Sacha Baron – Borat – Cohen) naar ‘de diepte’ te sturen. Dus besluit Luca om, samen met z’n nieuwe beste vriend, juist als jongetjes Portorosso te gaan verkennen, om hun droom – met een Vespa de wereld gaan verkennen – na te gaan jagen. En daar ontmoeten ze de stoere Giulia Marcovaldo (Emma Berman), die er haar levenswerk van heeft gemaakt om de Portorosso-cup ooit te gaan winnen…
Leuke kinderfilm
Het beste aan Luca zijn de vele thema’s die aan bod komen. Over hoe onzekerheid zich (vaak) voor kan doen als bravoure/stoerheid, of hoe die ‘de ander/het onbekende is gevaarlijk’-mythe wordt doorgeprikt. Daarnaast zal de drang naar vrijheid voor zovelen zo herkenbaar zijn, dat velen Luca ook gewoon erg leuk en mooi zullen vinden. Maar mijn ‘probleem’ daarmee: het ligt er allemaal zó duidelijk bovenop, dat je als kijker echt nul moeite hoeft te doen om dat eruit te halen. In een kinderfilm is dat natuurlijk helemaal niet erg, maar ik was van Pixar toch wel iets ‘meer’ gewend.
Zo is het ook wat onduidelijk in hoe de film het onderwaterleven ‘eert’. Aan de ene kant worden landrotten (terecht) weggezet als een gevaar voor het leven in de zee, maar dan ineens gaat Alfredo Guilia’s vader helpen met precies het leegvissen van die zee. En ja, dan ben ik mogelijk wat te kritisch aan het wezen, maar zulke dingen schoten dus tijdens het kijken wel door m’n hoofd. Ook vroeg ik me kort af, of dit Pixars eerste film was waarin homoseksualiteit aan bod kwam (iets dat overigens op z’n hoogst geïnsinueerd wordt hoor), want vooral Alfredo’s reactie op de vriendschap tussen Luca en Guilia leek meer te zijn dan ‘vriendschapsjaloezie’. Iets dat niet enkel bij mij opviel overigens, want online worden er nogal wat vergelijkingen gemaakt met het prachtige Call My by Your Name…
Crew & cast
Regisseur Enrico Casarosa was eerder story en/of storyboard artist bij betere Pixar-films als Ice Age, Robots, Ratatouille, Up en Coco, en ook hoofd van het creatieve team bij Incredibles 2 en Toy Story 4. Nu mocht ie dus z’n eerste film regisseren. En waar ik me dus ook de hele film wel wat afvroeg of de Italiaanse cultuur niet ietwat simplistisch/lichtelijk politiek incorrect werd neergezet, is Casarosa zelf een Italiaan, dus mogelijk maak ik me te druk om niks. De muziek is verzorgd door Dan Romer, die nogal wat lof oogstte met één van de mooiste ‘sprookjes’ van het afgelopen decennium: Beasts of the Southern Wild. Al maakte hij ook de muziek voor bijvoorbeeld het indrukwekkende Beasts of No Nation. Bij het schrijven werd Casarosa overigens geholpen door Jesse Andrews, die eerder Me and Earl and the Dying Girl schreef, Mike – Soul – Jones en Simon Stephenson, wiens ‘grootste’ schrijfcredit die voor Paddington 2 was.
Bij animatiefilms is het vaak heerlijk ‘stemmen herkennen’, al lukte me dat bij Luca eigenlijk enkel bij Maya Rudolph en Sacha Baron Cohen (de rest moest ik opzoeken). Verder zijn Tremblay en Grazer wel twee van de beste jonge acteurs van dit moment (misschien mis ik enkel nog Noah – A Quiet Place II – Jupe in dat rijtje).
Final credits
Nee, merk dat ik wat aan het zoeken ben om nog meer te schrijven over deze film, en dat zou ook weer teveel kritiek insinueren. Luca is gewoon een goed gemaakte kinderfilm, en dat Disney met deze wat meer de sprookjeskant op is gegaan, dat mag natuurlijk ook wel. Al is het daardoor misschien ook wel tekenend, dat deze alleen op streamingdienst Disney+ te zien is, en (vooralsnog) geen bioscooprelease heeft gehad. Iets wat bij eerdere Pixar-films behoorlijk ondenkbaar was.
En dan eindig ik met het feit dat ik zojuist toch weer hard moest glimlachen, toen ik terugdacht aan die ‘Vespa’s in the wild‘-fantasiescène… ;)