In the Heights (2021)
Lin-Manuel Miranda is zo’n geweldige verhalenverteller, dat hij in z’n eentje deze ‘musical cynic‘ (a.k.a. Filmofiel) niet alleen wederom (na Hamilton) weet te verrassen, maar stiekem zelfs ‘fan’ maakt. In the Heights is dan wel geregisseerd door Jon M. – Now You See Me 2, Crazy Rich Asians – Chu, maar gebaseerd op de Broadway-musical van Miranda, die zelf een klein bijrolletje in de film heeft.
Over de swingend enorm dynamische latinx-community van Washington Heights, een wijk op Manhattan die ook z’n authenticiteit lijkt te verliezen door gentrificatie. Maar niet voordat Miranda hier een heerlijke ode aan heeft gebracht…
Het verhaal
Usnavi (Anthony – A Star is Born – Ramos) is een voormalig bodega-eigenaar uit Washington Heights, die door een groepje kinderen wordt gevraagd om nóg een verhaal over het belang van dromen te vertellen. Daarmee wordt de film eigenlijk in z’n geheel een flashback naar de tijd dat Usnavi (een naam met een geweldige herkomst overigens ;)) dus die bodega runde, vóór en tijdens een grote stroomuitval in de wijk, ten tijde van een hittegolf.
Doordat het dus grotendeels een flashback is, krijgt (en vooral: neemt!) de film alle mogelijkheden om tal van vertelstijlen door elkaar te gooien. En ja, ik moest me ook wel even ietwat over m’n ‘oude’ musical-jeuk heen zetten, maar toen ik eenmaal gewend was aan al dat zingen, voelde ik me heerlijk meevoeren in het verhaal; over Usnavi’s niet-zo-stiekeme crush op Vanessa (Melissa Barrera), over de mogelijk hernieuwde relatie tussen vriend Benny (Corey – Straight Outta Compton, BlacKkKlansman – Hawkins) en de van Stanford teruggekeerde Nina (Leslie Grace), over Nina’s vader Kevin (Jimmy – NYPD Blue, Rogue One – Smits!!!), en over iedereens grootmoeder Claudia (Olga – The Place Beyond the Pines – Merediz).
Maar daarnaast gaat het dus ook over hoe de wijk langzaam wordt overgenomen door rijken en/of projectontwikkelaars, terwijl zijdelings ook nog de strijd van de DREAMers aan bod komt…
Swingin’ wonder…
Voor degenen die niet van politieke thema’s houden: vrees niet, dit is enkel zijdelings context. De film is namelijk veel te druk met het eren van het swingende gemeenschapsgevoel dat in zo’n immigrantenwijk heerst. Zo’n wijk in één van de coolste en sterk individualistische steden van de wereld, waar iedereen elkaar wel kent, en tegenkomt bij Usnavi’s bodega, de lokale beautysalon, of bij oma Claudia.
Ik weet overigens niet of Miranda het ook al in z’n theatershow deed, maar er zit ook een nogal natuurwetten-tartende dansscène in de film. Sowieso zijn de dansscènes af en toe meer dan geweldig (al ligt mijn expertise daar totaal niet, maar dat carnaval-achtige nummer op die binnenplaats: wauw!!), waarin regisseur Chu’s eerdere filmografie (denk Step Up 2, Step Up 3D en The LXD) behoorlijk doorschemert. Maar wat deze musical voor mij boven het maaiveld doet uitsteken, is toch wel Miranda’s creatief-onverwachte coolheid, in hoe hij alles zo heerlijk dynamisch door elkaar weet te mixen. Precies wat hem ook lukte met het pimpen van een stukje geschiedenis (over Alexander Hamilton), dat zonder zijn schwung (en hiphop-stijl-teksten) een stuk minder interessant zou zijn.
Cast
Bij dit soort films, die niet echt in mijn ‘directe comfort zone’ zitten, worden de hoofdrollen wel vaker gevuld met (mij) wat minder bekende acteurs. Leslie Grace maakt bijvoorbeeld muziek met Meek Mills, dus mogelijk is zij in bachata-kringen wel ontzettend bekend (haha, voel me nu best ‘wit’ en oud ;)). Ze won in elk geval al meerdere Latin Grammy’s. Een wel bekende, maar ook wel aardig ‘verlopen’ gezicht dat voorbijkwam, was dat van Marc Anthony. Natuurlijk veel meer dan de ex van Jennifer Lopez, al speelt ie hier slechts een klein rolletje. Zou hij voor die ene scène zich echt zo alcoholistisch/junkie-achtig hebben laten schminken, of moeten we ons wat zorgen maken? Het bekendste gezicht is (voor mij althans) dat van Jimmy Smits, waarbij ik zelfs wat L.A. Law/NYPD Blue-jeugdsentiment voelde. Ook Stephanie Beatriz herkende ik wel, maar haar rol is hier behoorlijk anders dan die van die te stoere politiecop Rosa Diaz in Brooklyn Nine-Nine.
Maar waar ze allemaal behoorlijk hard in uitblonken (met ster Anthony Ramos als shining middelpunt), was in de combinatie acteren-zingen-dansen, waarbij het me overigens – als ik dan toch iets van kritiek moet hebben – wel opviel dat in een enkele scène de zang niet helemaal in synch liep, maar soit…
Final credits
Inhoudelijk vertel ik helemaal niet zoveel, merk ik nu. Maar mogelijk komt dat, omdat ik zo enorm onder de indruk was van de grootsheid van deze film. Dit is echt zo’n heerlijk perfecte bioscoopervaring (kijk hem dus ook op een zo groot mogelijk scherm, met overdonderend geluid!), die dus ook precies op het juiste moment komt: nu we eindelijk weer kunnen/mogen.
Dat de film zich daarnaast ook nog afspeelt in één van mijn favoriete steden, in een gemeenschap waar deze uit-de-klei-getrokken-Brabo graag een paar ‘swing-genen’ van zou willen lenen, dat versterkte mijn beleving nog meer. Kan me amper voorstellen hoe vet deze film zal zijn voor mensen die zich nog veel meer herkennen in de zeer diverse karakters.
Heerlijke aanrader dus ja, die je in de perfecte zomerse bui brengt…