No Sudden Move (2021)

Weet niet hoe vaak Steven Soderbergh z’n laatste film al aangekondigd heeft, maar No Sudden Move liet mij weer denken: “Wat ben ik blij dat hij die aankondigingen nog altijd niet waargemaakt heeft!” Want ook al is dit misschien niet Soderberghs beste film, dit noir-ish, zeer gelaagde misdaaddrama toont vrij duidelijk de hand van een meester. Waarbij vooral Don Cheadle’s acteerwerk het nogal ingewikkelde plot als een aardig stevige lijm bij elkaar houdt.
In het kort: heerlijke misdaadfilm, lichtelijk gebaseerd op een kwaadmakend waargebeurd verhaal, gemaakt door een topregisseur…

Het verhaal
Detroit, ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw…
Curt Goynes (Cheadle) is net ontslagen uit de gevangenis en direct op zoek naar een nieuwe ‘klus’. Die vindt hij in het gijzelen van het gezin van een accountant van General Motors, in een crimineel samenspel met Ronald Russo (Benicio Del Toro) en Charley (Kieran Culkin), ingehuurd door middle man Doug Jones (Brendan Fraser). De bedoeling: GM-man Matt Wertz (David – Stranger Things – Harbour) moet wat documenten uit de kluis van z’n baas zien te bemachtigen, want hierin zijn Jones’ opdrachtgevers nogal geïnteresseerd.

Curt en Ronald zijn sowieso al (voor criminelen) gezond paranoïde, en aangezien ze beiden wat problemen hebben veroorzaakt voor Detroits grootste criminelen (maffiabaas Capelli (Ray Liotta) en suave gangster Watkins (Bill Duke!!)), worden ze daar al vrij snel in bevestigd. Zeker als blijkt dat de opgehaalde documenten vals zijn, de situatie in het huis nogal ‘ontploft’, en Curt en Ronald ineens nóg meer in de penarie geraken.
Dan ontspint zich een who’s cheating who?– en what’s this document really worth?-verhaal, waarin de belangen steeds groter en groter lijken te worden, al naar gelang onze ‘helden’ zich omhoog weten te bluffen/werken/schieten/bewegen…

Snoeiharde bedrijfsspionage
Eerdergenoemde ‘kwaadmakendheid’ volgt echter uit het waargebeurde van waar de bewuste documenten over gaan, wat het verhaal net zo klassiek als urgent maakt. Want dat bedrijven, via connecties met de onderwereld, soms net zo lomp (of lomper, want ‘beschaafder’) kunnen zijn als de criminelen uit deze film, dat lijkt niet alleen zo klaar als een klontje, het biedt ook een goede basis voor een intrigerend-mysterieuze misdaadfilm. Ik zal niet verklappen waar uiteindelijk alle fuzz in deze film om gaat, maar ergens is dat ook inwisselbaar met elke vorm van asociaal commercieel handelen, waarvoor bedrijven dan PR-organisaties inhuren om het – indien nodig – uit het nieuws te houden.
En dat culmineert in No Sudden Move in een speech van de grootste naam in de cast, die op IMDb echter als ‘uncredited‘ wordt getoond, en die ik hier – uit ‘leuk-verrassingsoogpunt’ – ook niet zal noemen. Nee, dat is dus niet Jon Hamm, die een politie-inspecteur speelt…

Cast & crew
Zoals je hierboven allang kon zien, heeft Soderbergh wederom een erg grote en brede topcast weten te strikken. Met Cheadle werkte hij onder andere al samen in die trilogie over Danny Ocean en consorten, en met Del Toro bijvoorbeeld al in Traffic en Che: Part I & II. Beide topacteurs lijken niet gigantisch uitgedaagd te worden in hun rollen, maar Cheadle toont dus wel dat hij een film vrij makkelijk weet te dragen. Bij Brendan – George of the Jungle, The Mummy – Fraser vroeg ik me wel een paar keer af of hij een fat suit aan had, of dat hij zich de laatste jaren wat ‘heeft laten gaan’. Maar het blijkt dat hij zich nogal methodisch aan het voorbereiden is op een rol van iemand die zo’n 300 kilogram weegt (getiteld The Whale, van niemand minder dan Darren Aronofsky!!!). Al deed zijn voorkomen overigens weinig af aan de verrassing die ik voelde, om hem in zo’n misdaadrol te zien. Culkins rol was niet zo heel groot, maar bij hem zag dat aparte masker er wel het meest creapy uit. Het is ook al bijna twintig jaar geleden dat hij met z’n rol van Igby (in Igby Goes Down) definitief uit broer Macauley’s schaduw stapte. Maar misschien was de meest opvallende/verrassende rol voor mij wel die van Amy Seimetz, die hier de vrouw van David Harbour redelijk fatalistisch en/of cynisch speelt. Wat mogelijk verklaard wordt doordat ze haar IMDb-credits net zo ‘makkelijk’ verdient met haar eigen schrijf-, regie- of productie-opdrachten. Zo maakte ze afgelopen jaar namelijk die onafhankelijke, existentiële nachtmerrie She Dies Tomorrow, en ineens ‘begrijp’ ik wel waarom ik hierboven “fatalistisch” typte. Overigens denk ik dat ze Soderbergh kent via de spin-off serie van Soderberghs gelijknamige The Girlfriend Experience, want daarin/-van speelde én regisseerde ze ook wat afleveringen.
Soderbergh hoeft natuurlijk geen extra ‘uitleg’ van mij meer. Ooit doorgebroken met het direct voor een Oscar genomineerde Sex, Lies, and Videotape wist hij die Oscar daarna te winnen met eerdergenoemde drugs-drama Traffic (hij kreeg ook nog een regienominatie voor Erin Brockovich). Maar ook Covid-19-‘voorspeller’ Contagion was van zijn hand, alsmede Magic Mike (dat was voor mij nu wéér een verrassing ;)). Dat hij dus een heerlijk creatieve filmmaker is die graag wat experimenteert, dat lijkt wel duidelijk. Al weet ik dus niet zeker, waarom hij hier zo graag die fish eye-lens gebruikte, waardoor bepaalde – vooral low angle – shots een raar soort bolling kregen, waarvan het nut mij ontging (zou dat de grootste reden zijn, dat sommige mensen op IMDb zo zeuren?). En ja, dat camerawerk deed hij wederom zelf, maar dan ook weer onder het pseudoniem Peter Andrews…

Final credits
Yes, als je houdt van karakters die zich continu in wanhopige bochten wringen om uit netelige situaties te geraken, op basis van goed invoelbare motieven, gezet tegen een uiteindelijk lomp kapitalistische en milieu-vernachelende achtergrond, dan is No Sudden Move zeker een film voor jou. Daarnaast is ie ook al de moeite waard vanwege het scam-upon-scam-upon-scam-scenario (van Ed – Bill & Ted, Men in Black, Now You See Me – Solomon), het lomp overal doorheen verweven racisme en die enorme topcast. En eigenlijk moet ik ‘m nog een keer terugkijken, om te zien of die mega-scherpe speech van die cameo-acteur écht zo scherp was, als dat ie nu in m’n hoofd nog nasuddert.
Zoals je ziet: duidelijk ook een film die gedurende het schrijven van deze recensie (nog) beter lijkt te zijn geworden. Natuurlijk ook niet voor niets de Centerpiece Gala selection van het afgelopen Tribeca-filmfestival…