Black Widow (2021)
Als je echt volledig wilt begrijpen hoe en waar je de gebeurtenissen uit deze film dient te plaatsen, dan moet je best een stevige Marvel-kenner zijn. Nu heb ik alle eerdere 23 films in het Marvel Cinematic Universe gezien, maar tijdens Black Widow vroeg ik me wel een paar keer af wat nou het precieze nut van deze film was. Na wat ‘onderzoek’ achteraf, blijkt alles toch wel aardig in elkaar te vallen (en verklaart deze film mogelijk ook wel Natasha Romanoffs opoffering in Avengers: Endgame), maar ik wil je dus wel lichtelijk ‘waarschuwen’: je moet best wat voorkennis hebben om écht te genieten (van het plot) van deze film.
Al kan míjn beperktere beleving van het verhaal deels verklaard worden door de 4Dx-zaal waarin ik de film zag. Werd af en toe bijna uit m’n bewegende stoel gegooid, onder een best irritante geur van de rookmachines in de zaal. Met andere woorden: kijk ‘m in een gewone zaal, of lekker thuis op Disney+…
Het verhaal
Gezet na de tramalant rondom de Sokovia Akkoorden uit Captain America: Civil War en vóór Avengers: Infinity War, vertelt Black Widow wat onze Russische Avenger allemaal heeft uitgespookt tijdens haar zelfgekozen ballingschap. Maar niet voordat we een paar scènes met een jonge Natasha uit 1995 hebben gezien, waarin ze met haar (surrogaat)ouders (de digitaal verjongde David – Stranger Things, No Sudden Move – Harbour en Rachel – The Lobster, The Fountain – Weisz)) en zusje Yelena van het Amerikaanse middenstandsleven geniet. Al snel moeten ze echter vluchten, want papa blijkt een Russische spion die wat S.H.I.E.L.D.–documenten moest stelen, en voordat de jonge meiden het door hebben, zijn ze op een Russische basis in Cuba, waar ze door generaal Dreykov (Ray – The Departed, Sexy Beast – Winstone) uit elkaar worden gehaald, om getraind te gaan worden in de Red Room.
Zo’n 20 jaar later weet de volwassen Natasha/Black Widow (Scarlett Johansson) nog net te vluchten van de aanstormende Ross (William Hurt), en uiteindelijk belandt ze ergens in Noorwegen (geholpen door Mason (O-T – The Handmaid’s Tale – Fagbenle)). Inmiddels hebben wij al gezien hoe haar zusje Yelena (Florence – Midsommar, Little Women – Pugh) ook een zwarte weduwe is geworden, maar al snel door één of ander rood gas uit haar gehersenspoelde toestand wordt getrokken.
Uiteindelijk ontmoeten de ‘zussen’ elkaar weer, en samen bevrijden ze niet alleen ‘papa’ uit een Russische gevangenis, maar vinden ze ook hun ‘moeder’, op een boerderij ergens buiten Sint Petersburg. En dan wordt alles op alles gezet om Dreykov te vinden en die Red Room nou eens voorgoed te vernietigen…
Wát een plotterigheid!
Ik weet niet zeker of deze film nu ‘lijdt’ onder het succes van de tv-series WandaVision en Loki, want die veel creatiever opgezette series maken van Black Widow dus nog meer de ‘zoveelste’ film in een al behoorlijk gevulde reeks. Gecombineerd met dat wederom stevig gevulde plot, begon bij mij dus steeds meer de vraag op te komen: “Wat is het nut van al die ingewikkeldheid, en gaan ze het nu met Phase 4 nóg plotteriger maken..??“. Een vraag die mijn beleving van de film logischerwijs wat vertroebelde, hoe hard Yelena’s zelfbewuste (of beter ‘zusbewuste’) opmerkingen over Natasha’s overdreven three-point-landing-superheldenpose ook voor een knipoog zorgt. Maar als een film eigenlijk nog wel wat meer van zulke relativerende knipogen nodig heeft, dan kan het ook zijn dat je wat ’teveel’ wilt met je film, toch?
Cast & crew
Ik heb Johanssons aanwezigheid in Marvel-films altijd al wat apart gevonden, juist omdat zij veel beter is in serieuzere drama-rollen (denk Marriage Story, Lost in Translation, Under the Skin). Al begrijp ik heel goed hoeveel fun je op zo’n Marvel-set zult hebben hoor. Maar misschien was ik daarom wel meer verrast door (of onder de indruk van) Pugh, die ik nog niet echt kende in zo’n tough chick-rol. Ze houdt zich in elk geval makkelijk staande in een rol waarin ze coolheid combineert met een ‘jongere-zusje-bewijsdrang’. Maar mogelijk was de meest verrassende rol voor mij wel die van Mason, gespeeld door O-T Fagbenle. Ik kende hem dus enkel van z’n rol als June’s man uit The Handmaid’s Tale, waarin hij toch wat ‘zielig’ overkomt als Amerikaan. Maar wat blijkt: in z’n native Brits blijkt ie een stuk cooler, waarbij er zelfs wat invoelbaar coole chemie met ‘ons Natasj’ ontstond. Dat ze Ray Winstone hebben verkozen boven een Russische acteur is mij nogal een raadsel, want die is het minst geloofwaardig (ondanks dat Winstone een meer dan begenadigd acteur is). En als jij inderdaad ook denkt dat je de actrice, die de jonge Natasha speelt, ergens van herkent, dan komt dat waarschijnlijk, omdat ze zo gruwelijk veel op haar moeder lijkt. Ever Anderson is namelijk de dochter van Milla Jovovich en Resident Evil/Event Horizon-regisseur Paul W.S. Anderson..!
Black Widow is geregisseerd door Cate Shortland, een Australische regisseur die eerder het indrukwekkend-prachtige en ‘kleine’ Lore maakte (over Duitse kinderen die aan het eind van WOII trachten om te gaan met de misdaden van hun ouders). En niets ten nadele van Shortland, maar juist door haar eerdere arthouse-ervaring, moet ik nu ineens aan Chloé Zhao denken, die na onafhankelijke parels als The Rider en Nomadland, binnenkort ook ‘ineens’ met een Marvel-superheldenfilm gaat komen: Eternals. Zou dat een nieuwe trend zijn, dat een studio als Marvel zelf ook wel weet, dat ze iets ‘meer’, frissers of scherpers nodig hebben om zo’n franchise interessant te houden? Al hoop ik dat dat bij Eternals dan wel wat meer duidelijk wordt, dan het bij Black Widow het geval was, want de ‘frisheid’ van een sterke vrouwelijke superheld kwam in Captain Marvel (overigens óók ge(co)regisseerd door een indie vrouw) bijvoorbeeld beter uit de verf.
Final credits
Zoals je ziet, ik ben nog altijd niet helemaal overtuigd van de kracht en/of noodzaak van deze film. Het was zeker een vermakelijke episode hoor, maar ergens voelt het ook wel aan als een aflevering van een serie die je eigenlijk al een tijdje geleden gezien hebt, en waarvan de inhoud het grotere verhaal wel uitbreidt, maar niet heel veel interessanter maakt. Al zit er nog wel een aanknopingspuntje in de (verplichte) ‘na-de-credits-scène’, waarin een rouwende Yelena bij het graf van Natasha voor een fout karretje lijkt te worden gespannen. Maar is dat vooral een poging om onze aandacht nogmaals erbij te betrekken, of zou hier écht iets interessants mee kunnen worden gedaan? In deel 25, 26 of verder..?