Meskina (2021)
Waarschijnlijk was ik de enige heteroseksuele, witte, cisgender man in de bioscoopzaal (zeker de enige die alleen was, de ‘mannelijke meskin’ die ik ben), waarmee ik vooral wil aantonen dat ik echt wel weet dat ik niet tot de primaire doelgroep van Meskina behoor. Ergens al de Nederlandse Bridget Jones genoemd, maar waar die Britse film het ook deels moest hebben van de aantrekkingskracht van Renée Zellweger, daar kan Meskina met alle gemak steunen op de star quality en het charisma van Maryam Hassouni. Want die ‘strijd’ wint Hassouni in mijn ogen makkelijk. Ik begrijp wel waarom tegenspeler Nasrdin Dchar meldde dat de film hem weer verliefd op haar had laten worden.
Gecombineerd met een behoorlijk ‘rake’ boodschap en de levendigheid van de Marokkaans-Nederlandse cultuur kon ik daarom ook vrij eenvoudig voorbij het ogenschijnlijk wat ‘makkelijk’ uitgewerkte thema kijken…
Het verhaal
Leyla (Hassouni) is als 30-jarige aanwezig op de bruiloft van een familielid. In voice-over hebben we dan al gehoord hoe ze van alle kanten wordt aangekeken op haar nog altijd vrijgezelle bestaan, maar daar komt aardig verandering in als ze jeugdvriend Abdelkarim (Olaf Ait Tami) weer ziet. Als succesvol muziekproducent is Adbelkarim de meest begeerde vrijgezel op het feest, maar daar brengt Leyla dus verandering in. Vier jaar later blijkt de relatie echter behoorlijk uitgeblust, en als de roddelbladen berichten dat Abdelkarim wel erg intiem is met zangeres Alicia X (Yasmin Karssing), gaat het stel uit elkaar.
Terug naar het huis van haar moeder, die haar met bezorgde open armen ontvangt. En waar haar vrijgevochten zus Amira (Soundos El Ahmadi) haar direct op allerlei datingapps profileert, geeft Leyla haar moeder ook de kans om op meer traditionele wijze een man te vinden. Beide dames zijn succesvol, waardoor Leyla ineens een luxeprobleem heeft.
Maar ondertussen voelt ze ook de druk om carrière te maken in haar nichtjes bedrijf (terwijl ze eigenlijk een kinderboek wil schrijven) en vraagt ze zich af of ze überhaupt wel weet wat ze wil. En dat allemaal onder de priemende, oordelende ogen van haar nogal uitgebreide familie, die haar graag uitmaken voor de meskina uit de titel, oftewel: een zieligerd…
Hilarisch (en) herkenbaar
Als ik op de reacties van het bijna voltallige bioscooppubliek moet afgaan, waren veel familiesituaties erg herkenbaar (vooral voor Marokkaans-Nederlandse bezoekers). De film bevat ook heerlijk veel zelfspot, want in de vele karakters kwamen nogal wat stereotyperingen voorbij (moest ook even aan My Big Fat Greek Wedding denken). Daarnaast vond ik het leuk om te zien hoe vooral de Marokkaans-Nederlandse meiden na afloop van de film maar bleven giechelen over allerlei details in de film. Die herkenning had ik niet, al werd ik wel behoorlijk geraakt door een belangrijke speech in de film, die voor iedereen die worstelt met verwachtingen wel herkenbaar zal zijn. Al kiest de film er niet voor om (te) serieus te worden – wat ergens jammer is, maar misschien wilden ze wel een zo toegankelijk mogelijke film maken? – waardoor ik dus concludeerde dat het overall thema wel wat grootser/dramatischer uitgewerkt had mogen worden. Daarnaast deed die meer energieke dynamiek van de Marokkaanse cultuur me aan Lin-Manual Miranda’s In The Heights denken, en daar kan ik als nuchtere kaaskop best jaloers op zijn.
Cast & crew
Nu volg ik het (showbiz)nieuws net genoeg om te weten dat Bilal – De Libi – Wahib een paar maanden geleden nogal in opspraak kwam (door z’n mislukte Insta-live-‘grap’), maar ben blij dat de makers er niet voor gekozen hebben hem er alsnog uit te proberen te knippen, want hij zorgt wel voor de meeste levendigheid in de film. Maar de grote stralende ster is en blijft Maryam Hassouni hoor, waarbij ik me afvroeg hoe persoonlijk het verhaal voor haar zelf was (zo bracht ze eind 2017 haar eigen kinderboek uit). En ze speelt dus een zelfbewuste, sterke vrouw die durft te twijfelen, iets wat iedere Instagram-volger van haar zal herkennen. Persoonlijk herkende ik die open feistiness, in combinatie met haar kwetsbaarheid en ontwapenende talent, duidelijk van een productie waaraan ik ooit meewerkte. Weet nog hoe ik direct onder de indruk was van haar charisma, toen ik haar moest ophalen en ze bij me in de auto stapte.
Volgens IMDb is het scenario van Meskina geschreven door Ernst – Misfit, Bon Bini Holland – Gonlag, Fadua El Akchaoui en regisseur Daria Bukvic. Bukvic maakt hier overigens haar speelfilmdebuut (ze is opgeleid als theaterregisseur). Maar kan op IMDb dus niets terugvinden over Soundos El Ahmadi’s betrokkenheid bij zowel de productie als het scenario. Terwijl zij toch wel aan de wieg van deze film gestaan schijnt te hebben. Waarbij ik ook het gevoel heb, dat ze behoorlijk wat van haar eigen improvisaties in haar dialogen verwerkt heeft, want ze gaat volledig en continu los met haar niet bestaande uitdrukkingen 😂. En om direct ook te tonen wat voor ouwe lul ik mogelijk ben: er zit nogal wat muziek in de film die bij het jeugdige publiek voor behoorlijk wat “Oooooooooooohs” en “Aaaaahs” zorgde, dus op dat vlak lijkt Meskina sowieso ook al de moeite waard.
Final credits
Het woord dat continu door m’n hoofd spookte tijdens het schrijven van bovenstaande, is “ontwapenend”. Niet alleen in het spel van Hassouni, maar ook in bijvoorbeeld Najib Amhali’s bijrol. Filmmakers zouden zijn tragisch-dramatische acteerpotentie veel vaker moeten inzetten (hij blijft in deze rol juist ver van een stereotype, maar speelt een mooie hoopvolle, kleine rol). En zonder borstklopperig te willen overkomen: wat is het toch fijn, als je voorbij het makkelijk populistische oordelen juist van zo’n behoorlijk andere cultuur kunt genieten. Maar laat ik hier verder geen politiek bijhalen, want daarvoor is Meskina een veel te fijne film.
Nogmaals: niet mijn meest favoriete genre, maar als ik zou moeten kiezen tussen het nogmaals kijken van Bridget Jones of Meskina, dan wint deze Nederlandse film met twee vingers in de spreekwoordelijke neus.