Eternals (2021)
Dat Eternals gemaakt is door de Oscarwinnende top-independent-filmmaker Chloé – Nomadland, The Rider – Zhao, dat zie je bijvoorbeeld aan de vele realistische exterieurshots, maar dat zou je eigenlijk ook iets beter moeten voelen aan de thematiek van de film. Maar daarin lijkt ze toch wat ondergesneeuwd te raken onder de ‘eisen’ aan een Marvel-blockbuster, die ook nog eens de start van Phase 4 in het Marvel Cinematic Universe moet zijn. En dat levert dus een film op met zeker interessante momenten, maar ook een Marvel-film waarbij een klein jochie naast me zich veelvuldig zat te vervelen. Terwijl ik vooral de ‘onlogica’ voelde in het feit dat de onsterfelijke, titulaire wezens toch erg veel menselijke trekjes hebben. Trekjes die wij juist ontwikkeld hebben vanwege onze sterfelijkheid (vandaar dat onsterfelijke karakters (denk vampiers en zombies) normaliter bad guys zijn?).
Al fietste ik na afloop zeer zeker wel met de nodige adrenaline in m’n lijf naar huis hoor…
Het verhaal
Een Marvel-film die opent met een nummer van Pink Floyd heeft bij mij direct al een streepje voor, en zette me ook vrij makkelijk over het nogal uitleggerige exposé dat eraan vooraf ging. Blijkt namelijk dat er Celestials bestaan – oftewel goddelijke wezens die het universum managen – die ooit de Eternals hebben gecreëerd om een mislukte eerdere creatie (de Deviants) te doden. Zo zijn er ook zo’n 7.000 jaar geleden Eternals naar onze aarde gestuurd, waarna ze in het Mesopotamië toentertijd, het Babylon van 500 (voor Christus) én in Tenochtitlan in het jaar 1500 de laatste Deviants hebben gedood. Althans, dat hopen onze helden.
Na die laatste slag in het huidige Mexico-stad zijn de Eternals onder de mensen gaan wonen, en daar heeft bijvoorbeeld Sersi (Gemma – Crazy Rich Asians, Captain Marvel (in een andere rol!!) – Chan) een baan gekregen als expert in de oudheid in Londen, waar ze zelfs een menselijke vriend heeft gekregen in Dane (Kit – Game of Thrones – Harington). Ze leeft ook samen met Sprite (Lia McHugh), die nogal baalt van het feit dat ze al 7.000 jaar een puber is. Maar dan ineens worden ze in hartje Londen aangevallen door een verrassend sterke Deviant, en krijgen ze net op tijd hulp van Sersi’s ex en Superman-kopie Ikaris (Richard – Game of Thrones – Madden). Deze aanval betekent dat ze het oude team weer bij elkaar moeten brengen, maar dat leidt uiteindelijk tot enkele ontdekkingen, die zelfs onderstaande onsterfelijken onzeker weten te krijgen…
Humanistische en diverse ‘new hope‘
Mogelijk ken je m’n theorie wel, dat ik een link zie/voel tussen onze sterfelijkheid en het hebben (of juist ontwikkelen) van iets van een moreel kompas/moraliteit en/of een ziel. Vampiers hebben geen ziel, mogelijk doordat ze zich niet druk hoeven te maken over wat voor ‘dag des oordeels’ dan ook. Nu denk je mogelijk: “Ja hey Filmofieleke, ik heb religie allang achter me gelaten, dus dat is totaal niet van toepassing op mij!“, maar ik denk dat je daarin onderschat, hoe zulke joods-christelijke zaken diep verankerd zijn in onze cultuur (vergelijkbaar: ik hoorde van een Indiaanse antropoloog ooit, dat hij dacht dat ook onze westerse ambitie voortkomt uit hoe de erfzonde in onze cultuur ingebakken zit (dus dat we iets goeds moeten doen om de hemel in te komen)).
Bovenstaande versterkt dan ook mijn wrijving met deze film, omdat onze helden dan wel onsterfelijk zijn, maar helden in een Marvel-film zijn natuurlijk wel (bijna) altijd good guys. Als kijker (en mens) willen we natuurlijk graag meevoelen met karakters die een moreel kompas hebben dat overeenkomt met het onze. En daarom moesten de motivaties van de karakters invoelbaar worden gemaakt voor ons sterfelijken. Maar dát maakt de Eternals als onsterfelijke karakters dus juist onlogischer en/of ongeloofwaardiger (snap je het nog? ;)). En ik denk dus dat meerdere mensen deze wrijving – bewust of niet – wel zullen voelen. Mede ook omdat er wel degelijk ingegaan wordt op zulke zaken, maar dat gebeurt niet echt bevredigend genoeg. Inderdaad: alsof de film gemaakt is door een topregisseur, die niet alle vrijheid kreeg om de meest interessante onderwerpen écht uit te werken… En uiteindelijk is ‘alles’ dan enkel op te lossen met – spoiler alertje – het thema dat uiteindelijk alleen liefde onze soort kan redden – einde spoiler alertje – en dat is normaliter een erg mooi thema, maar in zo’n bombastische film voelt dat iets te voor de hand liggend of zo..?
Aan de volledig andere kant: door gebruik te maken van zo’n Pink Floyd-nummer aan het begin, en een klassiek rocknummer bij de aftiteling, kreeg ik ook wel een beetje een ’terug naar vroeger’-nostalgisch gevoel, wat wel past bij deze herstart en/of een nieuw begin van de franchise. En die ‘new hope‘-Star Wars-referentie in de kop van deze alinea gebruikte ik deels, omdat Ikaris ergens in de film een Star Wars-magazine leest. Iets wat natuurlijk ook nooit toevallig is…
Cast & crew
Misschien wel het beste aan Eternals is hoe ongemerkt divers de cast van de film is. Niet alleen qua huidskleur, maar de film bevat ook een openlijk gay karakter én voormalig Miss Deaf America Lauren Ridloff (die ik ken uit The Walking Dead, en die ook in Sound of Metal zat). Al begin ik tijdens dit typen al wat weerstand te voelen, want ik besteed hier nu al meer woorden aan, dan dat hier in de film aandacht op gevestigd wordt.
Acteren is natuurlijk niet echt de grootste uitdaging in een Marvel-film, maar ik was om uiteenlopende redenen wel behoorlijk onder de indruk van vooral Gemma Chan, Brian Tyree Henry (van het geweldige Atlanta en tal van recente, hippe films) en Barry – The Green Knight – Keoghan. Daarnaast is het natuurlijk ‘grappig’ dat zowel Jon Snow als Rob Stark uit Game of Thrones te zien zijn, maar hier meer als concurrenten dan als halfbroers. Daarnaast kwamen er bijna orgastische gilletjes voorbij tijdens de ’tijdens-de-credits-scène’, toen de broer van Thanos (je weet wel, de bad guy uit onder andere Avengers: Endgame) ten tonele verscheen. Daarnaast doen Salma Hayek en Angelina Jolie met hun redelijk platte rollen wat ze kunnen. Maar degene die het meeste fun gehad móet hebben op de set is Kumail – The Lovebirds, The Big Sick – Nanjiani, die zijn Bollywood-karakter heerlijk zelfbewust en overdreven neerzet…
Wat opvalt aan het schrijversteam achter Eternals, buiten Zhao zelf overigens, is dat dit vrij onervaren lijkt. Neefjes Ryan en Kaz Firpo maakten hiervoor vooral documentaires en kortfilms, maar aan ‘grootse’ films hebben ze niet eerder gewerkt. Patrick Burleigh probeerde het ooit als acteur maar werd succesvoller als essayist, maar buiten wat ‘additional writing‘ aan Ant-Man and the Wasp had hij voor 2021 ook nog niet veel ‘soeps’ op z’n schrijvers-IMDb’ografie staan. Al heeft hij dus wel meegeschreven aan een volgende Marvel-film, getiteld Black Knight. Maar of daarmee een link is met deze film, dat mag je mooi zelf ontdekken. Wat ik aan het scenario overigens wel goed vond, was hoe onze helden ogenschijnlijk moeiteloos heen en weer door de geschiedenis werden verplaatst. Daarnaast geef ik eerlijk toe, dat ik de hand van een regisseur lang niet zo duidelijk zie als sommige van m’n filmfreakvrienden. Het valt op dat Zhao best veel prachtige buitenshots toont, waaruit ik zou kunnen concluderen dat je daarin ook de weidsheid van Nomadland kunt herkennen, maar dan ben ik wel een beetje aan het zoeken. Laat ik het erbij houden, dat me af en toe wel een subtiliteit opviel (ook in de prachtige visual fx overigens), die waarschijnlijk haar vrouwenhand verraadde.
Final credits
Ik begrijp critici goed, dat ze ‘balen’ van weer een nieuwe herstart in het al zo uitpuilende Marvel-universum. Want het is en blijft natuurlijk wel een hypermodern digitaal pretpark, wat ons waarschijnlijk nog decennialang nieuwe prequels, sequels en reboots zal leveren. Maar ik moet zeggen, dat – ondanks bovenstaande kritieken – ik er best aardig in zat. De lengte van ruim 2,5 uur irriteerde mij ook nergens, al zat dat joch naast me dus wel continu op z’n stoel te schuiven. Denk dat hij met Avengers-achtige argumenten meegelokt was, maar deze Chloé Zhao-film is echt een stuk rustiger dan de gemiddelde Marvel-film. Jammer dus dat volgens mij niet alles wat ze er in had willen stoppen, er echt goed uit komt.
Ach ja, soms is een film weer grotendeels mogen vergeten ook niet zo erg, wel..? ;)