Annette (2021)
Leos Carax is terug met een film die misschien wel minder weird is dan z’n heerlijke Holy Motors, maar de openingsscène toont ook direct dat Annette meer een wat ‘contemplatief kunstwerk’/rock opera is, dan ‘standaard film’. Met Adam – The Last Duel, Paterson, The Force Awakens – Driver als egocentrische, zelfhatende stand-up comedian én Marion – La Vie en Rose, De rouille et d’os – Cotillard als operazangeres, door de hippe pers in de film al snel tot ‘Beauty and the Bastard‘-koppel gedoopt. En dan heb ik het nog niet over de titulaire dochter gehad, grotendeels ‘gevangen’ in een Pinokkio-achtige houten pop…
Het verhaal
Henry McHenry (Driver) is beyond too cool for school als de ‘giftig mannelijke’ performer die z’n leven op het podium becommentarieert, waarbij het hem geen donder uit maakt of het publiek het leuk vindt of niet. Ann (Cotillard) is bijna het tegenovergestelde: een prachtige zangeres van klassieke stukken, die bijna elke avond op het podium moet sterven in haar rol. Ze voelen zich direct nogal stevig tot elkaar aangetrokken, en worden dus al snel hét power couple waar iedereen zich graag op stort.
Vergeet ik te melden, dat de film opent met een scène waarin de ‘echte’ Sparks (Ron en Russell Mael; tevens de scenaristen van de film!) letterlijk en al zingend vragen “So May We Start?“, waarna de volledige cast (inclusief maker en z’n dochtertje) door Los Angeles/Santa Monica paraderen.
Maar terug naar ons verliefde stel, dat al snel een kind verwacht. Als deze Annette echter geboren is, is Henry’s carrière al wat aan het instorten, terwijl moeder Ann steeds grotere hoogtes bereikt. Een cruise moet de wrijving in de relatie wat wegnemen, maar dat eindigt in het noodlot. Wat volgt is een nogal opportunistisch-kapitalistische wereldtournee, die nogal lullig eindigt voor één van onze hoofdrolspelers, als de jonge Annette weigert te zingen en een nogal boud statement maakt…
Toxicly weird
Ja, nu noem ik in de kop hierboven Annette dus wél “weird“. Al kun je van Carax eigenlijk ook weinig anders verwachten. Toch bevat zijn eerste Engelstalige film wel een veel duidelijker plot dan die film over mysterieuze limousines en grafboeketetende zwervers (a.k.a. Holy Motors). Zo lijkt Annette best een aanklacht tegen het toxische mannelijke ego, perfect én bij vlagen zeer irritant gevangen door Driver, wiens zelfingenomen Henry zichzelf ziet als een über-romanticus, die daar ook wel onder móet lijden. Zijn shows doen zeker denken aan mogelijk de beste ‘komiek’ aller tijden: Lenny Bruce, waarna z’n teloorgang ook zeker een visie op het kunstenaarschap zelf lijkt te onthullen. Maar hiermee begeef ik me nogal op een hellend vlak, want is het bij veel ‘echte’ kunstwerken niet zo, dat iedere rationalisatie de beleving daarvan direct ook beperkt..?
Cast & crew
Mogelijk wel passend bij bovengenoemde thematiek krijgt Driver wél alle kansen om te shinen – door heel wat meer te laten zien dan ik van hem kende (buiten het zingen overigens) – terwijl Cotillard juist wat ’tegengehouden’ lijkt te worden. Ik wil niet meer over het plot vertellen, maar de manier waarop Cotillard haar rol mag spelen, voelt een beetje klassiek ‘damsel in distress‘-erig aan, waar ze ook wel de perfecte uitstraling voor heeft. Maar ergens voelt deze opmerking ook weer wat als mijn ‘male gaze‘ (en/of een uiting van mijn aandrang om problemen van/voor vrouwen op te moeten lossen?). Dit past volledig bij eerdergenoemde thematiek hoor, maar hier zit zeker ook wat kritiek op de film in. De grootste bijrol is overigens voor Simon Helberg, die sommigen zullen herkennen als Howard Wolowitz uit The Big Bang Theory, maar die eerder ook al te zien was in bijvoorbeeld A Serious Man. En waarschijnlijk komt het doordat de film ook deels in Brussel en Brugge is opgenomen, maar er staan aardig wat Belgische acteurs op de aftiteling, zoals Eva – Oogappels, Amnesia, Iedereen Beroemd – van der Gucht, Angèle (Van Laeken) en Wim – Ventoux – Opbrouck.
Vóór Holy Motors had ik nooit van Leos Carax gehoord, en het ‘gat’ dat hij na die film uit 2012 achter liet, is qua weirdness zeker wel gevuld door Quentin – Rubber, Mandibules – Dupieux. Nu is Dupieux wel wat absurdistischer dan Carax, maar wil me amper voorstellen hoe fucked up de GEKTE zou worden, als die twee ooit samen zouden gaan werken. Ron en Russell Mael zijn vooral bekend onder de naam Sparks (ik móet die documentaire – The Sparks Brothers – van Edgar – Last Night in Soho – Wright zo snel mogelijk zien!), en schreven nu niet alleen het scenario van Annette, maar traden ook op als componisten. Om hier nu alle films te gaan noemen waarin hun muziek gebruikt is, dat heeft te weinig met deze film te maken, maar laat ik stellen, dat hun muziek op aardig wat meer ‘progressieve’ soundtracks te horen is.
Final credits
Toen ik zojuist bovenstaande terug las, merkte ik dat ik niet zo heel veel zeg. Nu komt dat deels, doordat ik de film al een tijdje geleden zag (en sommige zaken dus wel erg memorabel zijn, maar als gehele film niet zo?), maar eigenlijk wil ik jouw beleving ook helemaal niet teveel beïnvloeden. Zoals ik je bijvoorbeeld ook niet ga vertellen hoe je naar een schilderij van Jackson Pollock ‘moet’ kijken (zou ook niet weten hoe overigens ;)), of een performance van Marina Abramović zou moeten interpreteren.
Wat ik wel weet, is dat Annette me niet zo hard omver blies als Holy Motors, maar dat was je waarschijnlijk al duidelijk…