tick, tick… BOOM! (2021)
Damn, wat weet die Lin-Manuel Miranda mij toch te vermaken met een genre waar ik tot voor kort vooral jeuk van kreeg! Zijn manier van vertellen is echter zo verrassend – herinner hoe hij een ‘bekend’ stuk Amerikaanse ontstaansgeschiedenis bijna ‘heruitvond’ in Hamilton – dat ik met gemak door alle zangscènes heen kwam. Want ja: tick, tick… BOOM! is al de derde musical (naast In the Heights, waarvan hij de film overigens niet regisseerde) die ik in ruim anderhalf jaar van hem zag. En waar Hamilton ‘slechts’ een opname van de Broadway-musical was, is tick, tick… BOOM! een speelfilm als In the Heights. En ook nog gezet in dezelfde topstad. Al maakt tick, tick… BOOM! misschien nog wel meer indruk, juist omdat ik er richting het einde pas achter kwam dat het hoofdkarakter (vol overgave gespeeld door Andrew – Under the Silver Lake, Hacksaw Ridge – Garfield) wel degelijk echt geleefd heeft (en de maker van de immens populaire musical Rent was).
Net zoals musicallegende Stephen Sondheim, aan wie deze film – door diens overlijden vorige week – ineens onbedoeld een nog mooier eerbetoon is geworden…
Het verhaal
Jonathan Larson (Garfield dus) is bijna 30, en heeft zichzelf wijsgemaakt dat hij voor z’n 30e toch wel z’n eerste grote musicalproductie op poten moet hebben gezet. We volgen hem dus bij het schrijven en repeteren van Superbia, zijn futuristische ruimte-opera-musical waarmee hij Broadway wil gaan veroveren. Doordat Miranda echter het schrijven, repeteren en uitvoeren redelijk vernuftig door elkaar heen heeft gemonteerd, zien we hoe Jonathans echte leven volledig vermengd is met zijn werk, waardoor de oplopende spanningen in z’n relatie met choreografe Susan (Alexandra – X-Men: Apocalypse, Straight Outta Compton – Shipp) en huisgenoot Michael (Robin de Jesús) extra drama krijgen. Zoveel zelfs, dat ik aardig verrast was, toen ik – op zo’n 80% van de film – een traan over m’n wang voelde lopen.
Overigens was dat net zo goed een traan van bewondering hoor. Al bevat het verhaal zeker genoeg emotionele bagage. Het is namelijk gezet in 1990, als HIV en aids (nog) volle bak toeslaan in vooral de homoscene van die prachtige stad. Om z’n ambities te bekostigen werkt Jonathan namelijk ook nog als ober in een diner, waar één van z’n collega’s (Ben Ross) continu z’n T-cellen in de gaten moet houden…
Maar dat is vooral context, want het verhaal gaat over een beginnend toneelschrijver die volledig opgeslokt wordt door z’n ambities, maar het ‘echte leven’ wel nodig heeft voor inspiratie. Gezet in een ontzettend opportunistische wereld, waarin ‘ouwe rotten’ als Sondheim (Bradley – The Handmaid’s Tale, Get Out – Whitford) gelukkig wél Jonathans talent zien…
Waargebeurd en dus nóg indrukwekkender?
Toen ik na afloop beelden zag van de echte Jonathan Larson – en daarmee Garfields sterrenstatus dus ‘verdween’ en je ook ziet hoe Larson z’n uiterlijk dus zeker níet mee had – raakte het verhaal me nog meer. Nu bedoel ik dat niet als ‘ugly shaming‘, maar dat knappe mensen meer kansen krijgen dan minder aantrekkelijke mensen, dat heeft zich (dus) ook vrij stevig als ‘waarheid’ in mijn hoofd genesteld.
Maar terug naar de film zelf, want Miranda’s creativiteit verdient behoorlijk wat credits. Merk dat ik nu dus al meerdere keren heerlijk verwonderd ben door zijn manier van vertellen. Ken je dat, dat je tijdens het zien van een film/verhaal verrast wordt doordat je op een niet-formule-matige manier wordt meegenomen, en je ineens onverwachte links in zo’n vertelling ziet, die in bijvoorbeeld standaard-Hollywoodfilms óf niet bedacht worden, óf als risicovol en/of afleidend terzijde worden geschoven? En Miranda weet dat dan weer zó subtiel te doen, dat het niet een ‘kijk mij eens creatief doen’-trucje wordt, maar het je totaalbeleving heerlijk verrijkt. Daarnaast is het ook Miranda’s In the Heights die mij wat terughoudend laat zijn in m’n enthousiasme voor Steven Spielbergs West Side Story (hoe laaiend positief de eerste recensies van die remake ook zijn); juist omdat het dezelfde setting (NY’s latinx-gemeenschap) en genre (musical) heeft. Al krijgt tick, tick… BOOM! op IMDb overigens geen ‘musical’-credit. De vele liedjes in de film zijn dan ook onderdeel van getoonde optredens en repetities; verwacht of vrees dus niet dat iemand ineens ergens op straat spontaan zijn/haar gevoelens uit in liedteksten…
Cast
De grootste acteercredits gaan zeker naar Garfield, die dus ook toont ontzettend goed te kunnen zingen. Daarnaast is dit zo’n rol waarin je als maker al je creatieve passie kwijt kunt, want welke grote artiest kent die “Ik steek liever al m’n geld in m’n passie dan in bijvoorbeeld m’n gasrekening“-gedachtes niet? Het is zó herkenbaar (vooral uit films hoor; ik kan mijn passies bijvoorbeeld wel makkelijk wegrelativeren als ik ’t koud krijg ;)) dat het bijna cliché is, maar dat voel(de) ik enkel bij het typen van deze woorden, niet tijdens het kijken van de film.
Naast Garfield komt de regisseur net zo cameo-achtig voorbij als in In the Heights, maar mijn overige acteer-aandacht ging vooral naar Whitford (die ik leerde ‘kennen’ door het geweldige Studio 60 on the Sunset Strip) in de Sondheim-rol, Shipp als onbegrepen en ook onvoorstelbaar knappe love interest, meervoudig Tony-award-genomineerde Joshua Henry als beste mannelijke zanger van Jonathans ensemble, en natuurlijk Vanessa Hudgens in de rol van Karessa. Hudgens brak ooit door met High School Musical, maar toonde eerder ook al haar coolheid in Harmony Korine’s Spring Breakers. En hier zong ze dus letterlijk de tranen uit mijn ogen…
Final credits
Ik dacht dat Miranda zich zo uit de naad werkte, omdat z’n Broadway-werk door de pandemie nogal langdurig stilgelegen moet hebben. Maar de productie van tick, tick… BOOM! begon schijnbaar al ruim voordat COVID-19 zo irritant over-aanwezig werd. Tijdens het uitzoeken van dit soort feitjes kwam ik er tevens achter dat tick, tick… BOOM! waarschijnlijk een groot feest der herkenning zal zijn, voor mensen die wél echt van musicals houden. De film zit namelijk zó boordevol cameo’s en verwijzingen naar Larsons (en Sondheims) producties en leven, dat musical-liefhebbers volgens mij nog uren kunnen genieten van het uitpluizen van al die bekende koppen, locaties en scènes…
Waarmee Miranda niet alleen toont hoe bewust schatplichtig hij is, maar ook hoe populair hij is in de New Yorkse ‘creative scene‘!
En terecht..!