Being the Ricardos (2021)
Als enorm fan van Aaron Sorkins Studio 60 on the Sunset Strip en nóg groter fan van tv-serie The Newsroom vond ik zijn vorige film – The Trial of the Chicago 7 – helaas ietwat tegenvallen. En die ’teleurstelling’ zet zich lichtelijk door in het wat meer under the radar-uitgebrachte Being the Ricardos, over het tv-leven en bijbehorende struggles van komedie-gigant Lucille Ball (Nicole Kidman). Niet dat ik dit mij nog onbekende verhaal niet interessant vond, en er zit ook een paar stevig-eerlijke scènes in dit goed gestructureerde drama, maar ik vond ‘m dus iets te ‘Sorkin-smooth‘ en/of ‘perfect’ (if that makes any sense…). Zeker gezien het nog altijd urgente thema had het van mij allemaal wel wat rauwer gemogen. Maar mogelijk is Sorkin daar zelf (inmiddels) ook iets te Hollywood-establishment voor geworden..?
Het verhaal
Door meerdere verhaal- en tijdlijnen door elkaar heen te snijden, zien we hoe Lucille Ball – grotendeels ondersteund door haar man Desi Arnaz (Javier – Skyfall, No Country for Old Men – Bardem) – tal van obstakels moet zien te overwinnen. Het verhaal wordt deels in flashbacks verteld, vanuit interviews met karakters die in bijrollen aanwezig waren bij die ene week in de jaren 50, waarin ze een aflevering van haar immens populaire tv-show I Love Lucy voorbereidden/maakten, terwijl de dreiging van een ‘communismebeschuldiging’ boven Lucille’s hoofd hing.
Maar we zien ook de jarenlange opmaat naar die ene week, waarin we zien hoe Lucille door talloze glazen plafonds moest breken. Dat ze bijvoorbeeld zwanger werd, dat mocht van show-sponsor en sigarettenfabrikant Phillip Morris namelijk niet in beeld komen, terwijl Lucille en Desi het publiek juist mee wilden nemen in deze toch vrij menselijke ervaring. Maar dit levert dus net zo goed scènes op in sjieke vergaderkamers, als dat we ook de repetities en table reads van de wekelijkse show zien (zie still hieronder), waarin Lucille ook enorm perfectionistisch blijkt. Daarnaast zien we hoe collega-acteurs William Frawley (J.K. – Whiplash, Spider-Man: No Way Home – Simmons) en Vivian Vance (Nina – Midnight in Paris – Arianda) zowel gefrustreerd zijn door, als bezorgd zijn om vooral Lucille, hoe uitvoerend producent Jess Oppenheimer (Tony – American Ultra, Nine Days – Hale) continu z’n testosteronlevels beïnvloed ziet worden, terwijl één van de hoofdschrijvers – Madelyn Pugh (Alia – The To Do List, First Cow – Shawkat) – ook haar strijd levert tegen de nogal mannelijke overheersing (bijvoorbeeld in de vom van medeschrijver Bob Carroll (Jake – The White Lotus – Lacy)).
Geprivilegieerd inkijkje
Natuurlijk weet veteran Sorkin perfect hoe het achter de schermen van tv-shows gaat, en hij weet die dynamiek wederom erg goed te vangen. Maar net zoals in de eerdergenoemde interview-scènes opvallend vaak het relativerende en/of nuancerende “What you gotta understand is…” wordt gebezigd, lijkt Sorkin zich vooral te focussen op de manier van vertellen, en iets minder op de maximale impact van z’n vertelling. En ja, daarin zie je overduidelijk Sorkins geweldige analytische vermogens (in bijvoorbeeld het opvoeren van de spanning door al dan niet contrasterende verhaallijnen door elkaar heen te knippen), waardoor ik na het zien van The Newsroom nog dacht “Waarom moeten wij het qua politieke duiders van ego’s als Frits Wester of pleasers als Ron Fresen hebben, en hebben wij niet onze eigen Sorkin??“, maar inmiddels lijkt hij steeds meer de verpersoonlijking van liberal maar zeker ook wit Amerika. Als in: in die film over de Chicago 7 voelde ik al een beetje alsof hij qua burgerrechtenbeweging wilde zeggen hoe zwaar sommige niet-zwarte Amerikanen het ook echt wel gehad hebben (terwijl Bobby Seale en zelfs Fred Hampton Jr. (van Judas and the Black Messiah) wél voorbijkomen), en in deze film haalt ie het grove seksisme waaraan Lucille Ball onderworpen werd wel aan, maar hierin voelde ik nergens het échte drama, dat dat onderwerp zeker wel verdient. Ik had hierin toch iets ‘kwaadmakenders’ gewild denk ik…
Cast
Zoals altijd gaat Nicole Kidman nogal stevig op in haar rol, al ken ik Lucille Ball niet genoeg om te weten of haar gezicht echt zo ‘popperig’ kon zijn, of dat dat deels de make-up en/of ‘permanente make-up’ (lees: botox en fillers) van Kidman was. Ze speelt het ideale idool voor andere struggling female artists/feministen dus nogal perfect, en ze wordt ook duidelijk neergezet als iemand die haar tijd ver vooruit was. Dat werkt zo goed, dat ze onlangs wel degelijk de Golden Globe won voor beste actrice in een drama-film. Al is dit voor mij echt niet de beste vrouwelijke dramatische rol van het jaar. Bardem verzilverde z’n nominatie overigens niet, wat ik ook niet zo verwonderlijk vind, want heel hard lijkt hij zich ook weer niet in te hoeven zetten. Dat is overigens deels ook een compliment, want veel van z’n rollen lijken hem zo moeiteloos af te gaan.
Final credits
De film is wel iets minder ‘dialogerig’ dan eerdere Sorkin-films (ik weet dat sommigen daar normaliter wel eens over vallen bij zijn films/series), maar er zitten wel degelijk scherpe en goed ‘efficiënte’ dialogen in hoor. Ik waardeer dat juist wel in Sorkins werk, dus in combinatie met dat mij nog niet bekende verhaal, is mijn eindoordeel wel degelijk positief hoor. Maar net zoals de film volgens mij wat onder de radar is verschenen via de ‘Amazon-videotheek’ (wat natuurlijk ook door de lockdown/crisis kan komen), lijkt het alsof Being the Ricardos voor Sorkin ook niet een film is waar hij jarenlang vol passie aan heeft gewerkt. Zou het voor hem ook gewoon een soort van tussendoortje zijn geweest..?