Happythankyoumoreplease (2010)
Weet je, eigenlijk somt de titel alles op. Happythankyoumoreplease is namelijk zo’n film die heerlijk aanvoelt, en waarbij ik na afloop dacht: “Ja, doe mij nog zo’n film“. Want ondanks dat de film vol zit met clichés, onwaarschijnlijkheden en hoorbaar bedachte dialogen, ik liet me makkelijk meevoeren in het verhaal. Mogelijk dat de zomerse beelden van New York daar de grootste reden voor zijn, maar dan zou ik deze debuutfilm tekort doen.
Happythankyoumoreplease won in 2010 de publieksprijs op Sundance. Veel mensen verontschuldigden zich dat ze deze film zo leuk vonden, iets wat ik wel kan begrijpen, want er zit genoeg ‘cheesiness‘ in. Toch weet schrijver, regisseur en hoofdrolspeler Josh Radnor een sfeer neer te zetten waarin hij veel kan maken.
De film vertelt de verhalen van zes eind twintigers, begin dertigers. Malin – The Heartbreak Kid, Watchmen – Ackerman speelt Annie, een meid met alopecia, een ziekte waar je haren door uitvallen. De hieruit voortvloeiende onzekerheid weet ze aardig te verbergen, en nu ik dit typ denk ik meteen hoe corny ’t zou klinken als ik nu zou typen “…maar ze weet zich natuurlijk niet altijd sterk te houden“. Haha, dat is waarschijnlijk precies wat ik bedoelde met m’n ‘kritiek’ in de vorige alinea’s: ik moet hier niet teveel over vertellen, want dan zou je deze film wel eens over willen slaan. Enige dat ik over Ackerman kwijt wil is dat ik het wel knap vind hoe ze zich hier zo ‘naakt’ durft te laten zien.
Een ander verhaaltje gaat over Mary Catherine en Charlie, die op een punt in hun relatie zijn aangekomen dat ze niet meer kunnen/willen blijven flikflooien, maar dat ze een volgende stap moeten zetten, of dat nu positief is of niet. Uit hun verhaal voel je de liefde van de maker(s) voor de grote appel het beste.
De ‘main story’ van Happythankyoumoreplease is echter die tussen Sam en Mississippi. Sam – een rol van de regisseur zelf – is een schrijver die succesvol is met z’n korte verhalen, maar z’n eerste roman maar niet af krijgt. Inderdaad: dat is een analogie voor z’n leven. Eigenlijk weet je al dat het met deze film wel goed zit als je Sam niet ver in de film op kantoor ziet zitten van uitgever Richard Jenkins; inderdaad, de acteur die misschien wel in de mooiste film van vorig jaar zat: The Visitor, ook gezet in New York.
Maar: ik wilde graag mee gaan in Sams ‘worsteling’ als schrijver. Hij leeft daardoor meer in z’n eigen wereld (hoezo herkenbaar?), en die (fantasie)wereld voel je ook in Happythankyoumoreplease. Dat kan natuurlijk ook een punt van kritiek zijn (misschien zou dat ook wel moeten), want daar hangt altijd het gevaar van ‘losing touch with reality‘ boven. Maar fuck it, escapisme is ook wel eens relaxed.
Het leven van Sam verandert door zowel Rasheen als Mississippi. Rasheen is een jochie dat hij ‘vindt’ in de metro, en jarenlang in pleeggezinnen is opgegroeid, waar hij helemaal niet naar terug wil. Mississippi is een serveerster annex singer-songwriter, gespeeld door een actrice waar ik na het zien van deze film toch wel effe verliefd op was. Zie daar het gevaar van die fantasiewereld ;).
Yes, ik heb keihard genoten van deze ‘American indie‘. Wat jij?