The Tender Bar (2021)

Nadat ie een alcoholistische basketbalcoach speelde in The Way Back, is Ben Affleck wederom erg goed in George Clooney’s The Tender Bar, als favoriete oom van een wannabe schrijver. Oftewel: twee nogal persoonlijk sterk inleefbare karakters in één film! En daarom deed deze toch ook ietwat voortkabbelende film het bij mij behoorlijk goed, ook al ontbreekt het échte drama wel. Alsof de verteller, vanwege het autobiografische bronmateriaal, in hindsight de scherpe randjes een beetje mist (of niet meer wil zien). Waarbij Clooney wederom nogal wat herkenbaarheid bij elkaar ‘gejat’ heeft (iets dat hij ooit ook gewoon toegaf te doen).
Behoorlijk bekritiseerd overal, maar voor mij werkte deze feelgood-film dus wél. En zou Affleck ergens voor genomineerd gaan worden..?

Het verhaal
De film is gebaseerd op de memoires van de Pulitzerprijswinnende journalist/schrijver J.R. Moehringer. De film opent als de jonge J.R. (Daniel Ranieri) met z’n moeder (Lily Rabe) ’terug’ intrekt in grootvaders (Chrisopther Lloyd!!) huis, omdat ze de eindjes niet echt aan elkaar weet te knopen. Het is begin jaren 70 van de vorige eeuw, en J.R.’s afwezige vader is een lamballerige radio-DJ genaamd The Voice (Max Martini), die helemaal niet geschikt is om iets pedagogisch te doen.

Gelukkig voor J.R. woont oom Charlie (Affleck) ook nog altijd bij opa in, terwijl hij werkt in een dive bar genaamd The Dickens (naar Charles D. ja). En da’s perfect voor het jonge manneke, want z’n oom geeft ‘m niet alleen veel eerlijke levensadviezen, hij leent ‘m ook verdomd veel boeken. Zeker omdat de jonge J.R. graag leest, en al snel door heeft dat ie wel kan schrijven. Een jaar of tien later is J.R. (Tye Sheridan) klaar om te gaan studeren, waarbij hij de ambitieuze gok waagt zich aan te melden voor ’t prestigieuze Yale. Deels omdat z’n moeder graag wil dat ie advocaat wordt, maar vooral ook omdat ie de wereld wil gaan ontdekken. Al blijft die oom met z’n bar (en vaste stamgasten) hem altijd verwelkomen…

“Memory makes a moment peak”
Is het te toevallig, dat ik bovenstaande kop ook reeds bezigde in m’n vorige recensie (van Licorice Pizza), en dat ik dat nu wederom ‘moet’ gebruiken? Maar waar het bij die PTA-film vooral positief is, bedoel ik dat hier toch eerder negatief. Ja, het is heel vet dat in verhalen over én door schrijvers, veel van de dialogen en one-liners bijna perfect cool zijn, zodat adviezen bijna perfect lijken, maar als je dan niet in het verhaal komt, dan voelt die perfectie mogelijk ook te makkelijk of zo. En dat lijkt hier wel beetje het geval, waarbij dit volgens ook mij niet Clooney’s meest geïnspireerde regieklus was. Gelukkig zat ik dus wel redelijk goed in het verhaal, dus ik merk dit lichte cynisme eigenlijk nu pas opkomen, tijdens het schrijven. Mijn beleving van The Tender Bar was namelijk wel behoorlijk positief. Ik wist vooraf dan ook niets méér over de film dan dat Affleck erin zat. Dus dat het een waargebeurd verhaal over een schrijver was, gemaakt door (voormalig?) Mr. Nespresso, daar kwam ik tijdens het kijken pas achter. Met andere woorden: ik ging er ook zonder enige voorkennis in. En dan begint de film ook nog met ‘ons eigen’ Radar Love keihard over de autoradio…

Cast & crew
Sheridan toonde met onder andere Mud, Ready Player One en Joe al dat hij één van de betere ‘nieuwe-lichting-acteurs’ is, al maakt hij hier een stuk minder indruk dan dat jonge manneke dat de jongere versie van Moehringer speelt. Deze Daniel Ranieri maakt hier z’n speelfilmdebuut, en dat verbaasde me nogal, omdat hij echt geweldig overkomt op beeld. Zo goed zelfs, dat ik dacht hem te herkennen. Zijn moeder (Danielle Ranieri) was overigens ook veelvuldig op de set te vinden, want zij speelt tante Ruth, die ook vrij veel bij opa thuis te vinden is. Maar Affleck is op acteervlak dus het grootste lichtpunt van de film. Hij weet zo’n ‘average American Joe‘ steeds beter te spelen, waarbij zijn sterrenstatus hem eigenlijk nooit in de weg lijkt te zitten. Verder vond ik het heerlijk om Christopher – Back to the Future – Lloyd weer eens te zien, ook al werden zijn scheetgrapjes wel erg snel lame. Moeder Lily Rabe herken je mogelijk van tv-series als American Horror Story, Underground Railroad of The Undoing, al speelde ze bijvoorbeeld ook Liz Cheney in het geweldige Vice.
Clooney’s niet al te opvallende/grootse regie heb ik hierboven al wat becommentarieerd, dus laat ik hier vooral focussen op de rest van de crew. William – Body of Lies, The Departed – Monahan vertaalde J.R. Moehringers memoires naar het witte doek, waarin ik het dus niet erg had gevonden, als hij toch wel wat meer ‘pijn’/drama had toegevoegd aan de ogenschijnlijk toch ietwat rooskleurige herinneringen van Moehringer zelf. Daarnaast vielen me een enkele keer wat camerabewegingen op. Van die snelle zooms die mij er vooral aan herinnerde dat ik naar een film aan het kijken was. Weet niet zo goed wat het nut hiervan moest zijn…

Final credits
Zoals de film sowieso ook urgentie mist. Als in: waarom dit verhaal nú verteld moest worden, je ne sais pas. Ja, er zit overduidelijk ook een (wat makkelijke) hedendaagse ‘scherpte’ in qua behandeling van vrouwen, maar dan ben ik wel aardig aan het zoeken. Verder bevat de film zeker een paar mooie, kleine scènes hoor, die je vooral moet zien als opgehemelde herinneringen aan die favoriete oom (die ik hoop voor m’n neefjes en nichtjes te zijn), waarbij pijnlijke waarheden mogelijk (té) afgezwakt zijn. Daarom denk ik ook, dat als ik aan het eind van het jaar weer bezig ga met m’n top 15-lijstje van het jaar en deze recensie terug zie, ik waarschijnlijk alleen Afflecks rol nog zal herinneren. De film zelf is helaas niet memorabel genoeg, hoe lekker het ook allemaal voortkabbelt…