Nightmare Alley (2021)
Zoals bij de meeste ‘belangrijke’ films (en/of films van interessante regisseurs) ging ik met zo min mogelijk voorkennis deze nieuwste van Guillermo – The Shape of Water, Pan’s Labyrinth – del Toro in. Toen ik na afloop ontdekte dat dit een remake is, vielen er wel een paar dingen iets ‘logischer’ op hun plek (al is 100% logica zeker niet iets wat Del Toro belangrijk vindt, volgens mij). Maar had ik geweten wat het genre van dat origineel uit 1947 is, dan had dat mijn beleving wel degelijk beïnvloed. Al wordt die ‘lichte’ spoiler ook al in de tagline (vermomd) vermeld. Had ik dit vooraf geweten, dan was m’n enige kritiek op deze zeer aangename film – dat ik me halverwege wel even afvroeg hoe lang de film uiteindelijk zou gaan duren – waarschijnlijk grotendeels weggevallen…
Het verhaal
Na iets dat op het verhullen van een moord lijkt, loopt Stanton Carlisle (Bradley Cooper) zeer cool weg bij een brandende boerderij. Het is ergens halverwege/eind jaren 30 van de vorige eeuw, en Stanton komt bij de eindhalte van z’n busreis op een grote kermis terecht. Hij snuffelt daar nogal opzichtig rond, maar na een confrontatie met de ‘lokale’ sterkste man Bruno (Ron Perlman) wordt hij door Clem (Willem Dafoe), die de ‘gek-mens-of-beest’-attractie runt, gevraagd of hij werk zoekt. Even later is ie aan het helpen met het afbreken van een grote circustent, en besluit hij met de kermisklanten mee te trekken door het land.
Zo ontmoet hij de hitsige waarzegster Zeena (Toni Collette) en haar man/vriend Pete (David Strathairn), maar vooral de electrifying Molly (Rooney Mara), waar hij als een blok voor lijkt te vallen. Als hij van Pete wat Mindfuck-achtige trucjes heeft geleerd, weet hij Molly over te halen om met z’n tweeën alleen op pad te gaan.
Als ze twee jaar later in New York een behoorlijk succesnummer zijn in het bedriegen/voor de gek houden van de high society, ontmoeten ze de mysterieuze psychiater Lillith (Cate Blanchett), wier naam natuurlijk al niet veel goed voorspelt. Stanton besluit toch met haar te gaan samenwerken, zeker als blijkt dat ze niet al te eervol omgaat met haar beroepsgeheim. Maar was hij niet stevig door zowel Pete als Zeena gewaarschuwd om bepaalde ’trucjes’ niet te gebruiken..?
Goedgelovig gehussel
Het interessantste aan Nightmare Alley, naast de heerlijke Del Toro-sfeer die door de hele film zit, is wat er gezegd wordt over hoe makkelijk mensen iets willen geloven. Of misschien zelfs denken te moeten geloven. Iets dat Stanton gebruikt in het oplichten van anderen, maar in hoeverre valt hij daar zelf ook ten prooi aan? Dat hij zeker een afrekening en/of eindoordeel verdient, dat voel je eigenlijk de hele film wel, maar de prijs die hij uiteindelijk betaalt, da’s toch wel een aardig stevige. Al wordt daarmee het verhaal ook wel weer mooi afgerond.
Maar dat ik halverwege dus, door de lengte van de film, wel even ‘uit’ het verhaal werd getrokken, dat had dus zeer waarschijnlijk niet plaatsgevonden als ik – spoiler alertje – wist dat het een remake van een film-noir is, waarin natuurlijk altijd een femme fatale ten tonele dient te verschijnen. Nu vond ik de klik tussen Stanton en Lilith ook wel wat ongeloofwaardig (zij was toch wel te classy voor hem), maar doordat hun oplichtingsplan ook wel weer zo ‘cool’ was, wilde ik wel graag meegaan in haar meegaan in dit plan – einde spoiler alertje.
Cast & crew
Naast de ‘Del Toro-adepten’ Ron – Hellboy, Blade II, Pacific Rim, Trollhunters – Perlman en Richard – The Shape of Water – Jenkins komt er wel een shitload aan grote namen voorbij zeg. Wat me opviel aan Rooney Mara, was dat ze ook zo Sally Hawkins-rol in The Shape of Water had kunnen spelen volgens mij: ze lijkt dus een beetje het damsel-al-dan-niet-in-distress-typetje dat Del Toro graag in z’n films gebruikt. Daarnaast is het mogelijk ook opvallend dat Willem Dafoe niet het lijdend voorwerp is in die vrij denigrerende (en zeer lomp uitgelegde) man-of-beest-attractie, want met zijn mimiek kan hij natuurlijk alle kanten op. Gaaf om ook Mary – Back to the Future III – Steenburgen kort weer te zien, terwijl David Strathairn een best verrassende keuze was voor de rol van de alcoholistische Pete. Ik ken ‘m vooral van meer gedistingeerde rollen als in bijvoorbeeld Good Night, And Good Luck, maar hier mag ie een aardige fuck-up spelen. Maar de grootste rollen zijn toch wel voor Blanchett en vooral Cooper, die nu dus ook een wat meer sleazy typetje aan z’n toch al best brede repertoire kan toevoegen. En Blanchett staat voor mijn gevoel wel wat ‘boven’ de andere acteurs. Dat bedoel ik niet als dis naar de andere acteurs, maar meer om aan te geven wat een classic filmsterrenvoorkomen zij heeft!
Voor degenen die niet tegen de wat lugubere details kunnen, waar Del Toro wel een beetje om bekend staat, die kunnen met een redelijk gerust hart deze film zien. Ja, er zitten wel een paar ingeslagen neuzen en shotwonden in de film waarop ik ‘m ook nooit op pauze zou zetten, maar te lomp werd het wat mij betreft nergens. Verder ziet het er (natuurlijk, want Del Toro) weer allemaal geweldig uit, wat ook die drie BAFTA-nominaties (voor cinematografie, kostuums en production design) verklaart. Verwacht deze ook maar voor een aantal (technische) Oscarnominaties…
Final credits
Zou nog wel meer kunnen schrijven, maar als je van lekkere duistere, ietwat mysterieuze misdaadthrillers houdt, met een grote hoeveelheid aan topacteurs, dan is Nightmare Alley sowieso een vrij risicoloze keuze. Ja, de film duurt wel 2,5 uur, maar vervelen zul je je nergens doen. Daarvoor is de door Del Toro gecreëerde wereld (wederom) te intrigerend.
En ergens dus ook ietwat aantrekkelijk, omdat ik echt wel wilde weten hoe ver ze hun ‘misdaden’ door zouden gaan voeren en/of ze ermee weg zouden komen…
Wacht, nu hoef ik me toch geen zorgen om mezelf te maken hè..? ;)