Let Me In (2010)
Er was ’n tijd dat wij Nederlanders onze neus konden optrekken voor Amerikaanse remakes van niet-Engelstalige films, zo van: “Laat die Amerikanen gewoon ondertitels lezen, in plaats van alles te ‘verHollywoodsen'”. In 2010 veranderde dat echter, toen er een Nederlandse remake werd gemaakt van de Belgische (Nederlandstalige) film Loft. Dat gegeven haalt me een beetje de wind uit de zeilen, áls ik Let Me In af zou wíllen zeiken omdat het een remake is van één van de beste ‘horrorfilms’ van de laatste tien jaar. Maar gelukkig hoef ik helemaal niet echt te zeiken.
Natuurlijk is het jammer dat een film die net twee jaar oud is alweer een Amerikaanse remake heeft gekregen. Låt den rätte komma in (a.k.a. Let the Right One In) was een geweldige film over een vampiermeisje en een bleek jochie die door iedereen gepest werd, maar na z’n vriendschap met Eli ineens z’n zelfwaarde vond. Ik zou vrijwel dezelfde recensie over de Amerikaanse als dit Zweedse origineel kunnen schrijven, omdat de films vrijwel identiek zijn.
Okay, Eli heet inmiddels Abby, en Oskar heet nu Owen. Op Internet circuleren geruchten dat Abby naar “AB” (bloedgroep) en Owen naar “O-negatief” (inderdaad) verwijzen, maar mogelijk is dat niet meer dan een geintje van schrijver/regisseur Matt – Cloverfield – Reeves.
Let Me In gaat over een jochie wiens ouders gescheiden zijn. Hij woont bij z’n alcoholistische moeder en wordt door z’n uiterlijk gruwelijk gepest op school. Als kijker wil je ook echt dat ie eens van zich afbijt (no pun intended). Z’n leven wordt opgefleurd door de komst van Abby en haar vader (een kleine rol van Richard Jenkins). Abby is zeer cool (pun intended ;)), en wordt geweldig gespeeld door één van de grootste nieuwe talenten. Chloe Moretz is pas 13, en waar ze in Kick-Ass liet zien wat ze actie-technisch in haar mars had, hier toont ze een bereik waar menig volwassen actrice jaloers op kan zijn. Niet raar dat Scorsese haar ook gecast heeft voor Hugo Cabret.
Er is echter iets ‘raars’ aan de hand met Abby. Door de tagline op de poster en alles wat je over deze film zult horen verwacht ik niet dat het een spoiler is als ik zeg dat ze bloed nodig heeft om te overleven. De rol van haar vader hierin is even luguber als ‘mooi’.
Maar hoe nodig is deze remake? Natuurlijk zijn Amerikanen veel meer dan wij gewend om films in hun eigen taal te zien. Dat er daarom veel buitenlandse films een Amerikaanse remake krijgen is niet zo verwonderlijk (zoals ik al zei: sinds ‘wij’ Loft ‘geremade’ hebben mogen we ons nooit meer superieur voelen, helaas?). Ergens vind ik het ook wel weer respectvol van Reeves dat ie zo trouw is gebleven aan het origineel. Alsof hij zich bijna wil verontschuldigen dat hij het gedaan heeft.
Aan de andere kant: nu wordt dit mooie verhaal door meer mensen gezien, misschien ook wel in Nederland (ik had het overigens een PAC-film gemaakt, als ik Pathé was geweest). Want als ik tegen jou zeg dat beide films aan de oppervlakte vrijwel identiek zijn, maar dat de ene in het Zweeds en de andere in het Engels is, welke kies jij dan?