Jurassic World: Dominion (2022)
Jurassic World: Dominion, oftewel Jurassic Park 6, is een beetje een reünie van alle nog levende helden uit zowel de Jurassic Park– als Jurassic World-franchise. En dat levert een ontzettend vermakelijke film op, waarbij alleen de “When you gotta go, you gotta go“-toiletscène uit het eerste deel volgens mij niet ‘ge-hommage-ficeerd’ wordt. Buiten al dat vermaak lukte het me echter niet om m’n kritische houding volledig uit te zetten, en daardoor zag ik wat zaken die óf wat te simpel waren, óf waar je toch wel erg veel ‘regulier disbelief‘ voor opzij moet schuiven. Iets dat ik overigens direct relativeerde met de gedachte, dat ik zo’n kritiek mogelijk ook wel bij/op ieder van de eerdere zes dino-films had kunnen hebben…
Het verhaal
Na het ‘uitbuiten’ van zo’n beetje elk (fictief) eiland in de Caraïbische Zee (Isla Nubar, Isla Sorna, …?) is het inmiddels zo ver gekomen, dat de nog levende dinosauriërs ‘gewoon’ tussen de mensen leven en dat we als maatschappij op zoek zijn naar een manier om dat zo normaal mogelijk te laten verlopen. Dat is direct het grootste ding waarbij je dat ongeloof opzij moet zetten, want volgens mij zou elke Amerikaanse regering van de laatste 246 jaar die beesten met de lompste en duurste wapens weer richting uitroeiing geschoten hebben.
Maar okay, terug naar het verhaal. Owen (Chris Pratt) woont met liefje Claire (Bryce Dallas Howard) én kloon Maisie Lockwood (Isabella – Jurassic World: Fallen Kingdom – Sermon) ergens in de Amerikaanse bossen, waar velociraptor Blue schijnbaar – zoals de natuur dat kan – een manier heeft gevonden om toch een jong te krijgen.
Er wordt overigens in een uitgebreide uitleg eerder al verteld hoe het bedrijf BioSyn (what’s in a name?) een soort toevluchtsoord heeft gecreëerd voor de dino’s in de Italiaanse Dolomieten, ogenschijnlijk om dino-DNA te gebruiken om grote medische doorbraken te bewerkstelligen. Maar daarvoor hebben ze dus niet alleen Blue’s baby-dino, maar ook Maisie nodig. Terwijl eerder, in een parallel vertelde verhaallijn, onze ‘oude’ helden Ellie (Laura Dern) en Alan (Sam Neill) juist door Ian Malcolm (Jeff Goldblum) zijn uitgenodigd om bij BioSyn op de koffie te komen. Iets waar Ellie sowieso in geïnteresseerd is, want BioSyn lijkt een Monsanto-achtig trucje te hebben toegepast met een ietwat uit de kluiten gewassen sprinkhaan. En zo komen onze helden elkaar dus goed gestructureerd uiteindelijk tegen in de Italiaanse sneeuw, terwijl de grijze Campbell Scott z’n Steve-Jobs-Elon-Musk-achtige rol natuurlijk nooit had moeten voorzien van geblondeerde haren, want schreeuwt dat niet “BAD GUY..!!“..???
Vermakelijke (en goed gemarkete) reünie
Nu kun je onder bovenstaande alinea mogelijk wat ironie en/of sarcasme voelen, en ik merk ook dat ik daar iets meer naar neig, hoe langer ik deze film in m’n hoofd rond laat gaan. En eigenlijk wil ik dat helemaal niet, want ik vermaakte me dus heerlijk. Natuurlijk vooral met de bijna klassieke introductie van al die ‘oude’ helden (met licht gillende fans in de zaal als gevolg), en hoe met het aandacht trekken met vuur en de op-kop-liggende-en-ronddraaiende auto’s duidelijke links met die eerste film uit 1993 worden gelegd. Daarnaast zou je het als licht Hollywood-sneertje kunnen zien, hoe Maisie er vanuit gaat dat Alan en Ellie een stel zijn (ze schelen slechts 20 jaar in het echt!). Dat is namelijk normaliter in dit soort films het geval. Maar wat me dan lichtelijk kritisch maakt, is dat ze vervolgens wél in die Hollywood-standaard-valkuil trappen. Al ben ik zulke grote leeftijdsverschillen inmiddels wel zo gewend, dat ik er misschien wel ’te gewend’ aan ben geworden?
Het opmerkelijkste aan de marketing van dit deel is misschien wel dat hele stukken uit de teasers en trailers de uiteindelijke film helemaal niet gehaald hebben. Zoals deze hele proloog bijvoorbeeld.
Cast & crew
Volgens mij is het allang duidelijk, dat het samenkomen van de acteurs uit de verschillende franchises het leukste is aan deze film. Waarbij je ook echt wel ziet dat ze het onderling volgens mij wel leuk hebben gehad. Al hebben alle acteurs inmiddels wel in betere films gespeeld dan Jurassic World: Dominion hoor (ik dacht even: “Op uitzondering van Chris Pratt misschien?“, maar die heeft door z’n Marvel-verleden ook al aardig wat coole(re) films op z’n oeuvre staan).
De regie was wederom in handen van Colin – Jurassic World – Trevorrow, niet te verwarren met Timur – Night Watch, Ben-Hur – Bekmambetov, wat mijn politiek-incorrecte hoofd met gemak wel eens wil doen (vanwege die “of”-klank waarschijnlijk; zo simpel hoe zulke associaties ontstaan ;)). Maar Trevorrow maakte dus het eerste deel van de tweede Jurassic-franchise, maar hij brak ooit door met die American indie-/mumblecore-film Safety Not Guaranteed (over iemand die een advertentie plaatst voor iemand om mee op tijdreis te gaan). En daarin werkte hij ook al samen met scenarist Derek Connolly, die overigens wél meewerkte aan het door J.A. – Lo imposible, A Monster Calls – Bayona geregisseerde Fallen Kingdom. Maar daarnaast schreef Connolly bijvoorbeeld ook mee aan Kong: Skull Island én aan Star Wars: Episode IX – The Rise of Skywalker. Trevorrow en Connolly werden overigens bijgestaan door Emily Carmichael (wier enige ‘bekende’ eerdere schrijfcredit die voor Pacific Rim: Uprising is). Als ik dan m’n ietwat sarcastische gevoel weer op laat komen, dan heeft dit drietal in elk geval de formule wel vrij goed gevolgd. En als ik dan toch bezig ben: niet alle digitale shots zagen er 100% top uit, al moet ik nu wel even m’n hoofd ‘defragmenteren’, want merk dat m’n herinnering aan de eerste afleveringen van Obi-Wan Kenobi (tv) een beetje samenvloeien met m’n herinnering aan dit zesde Jurassic-deel. Zou dat komen door bovenstaande still-mix..?
Final credits
Nee, ik ga het niet meer hebben over een hyperloop-track waar je gewoon uit kunt stappen en dinosauriërs tegen kunt komen, of over de snelle switches in motivaties van karakters, want dan ga ik toch teveel zeuren.
Jurassic World: Dominion is perfect als je gewoon even het weer, het nieuws, je werk, vrouw, man, kinderen, schoonouders of wat dan ook wilt ontvluchten, want wat is nou ‘vluchtbaarder’ dan een wereld waarin de grootste prooidieren ooit samen denken te kunnen leven met de grootste vernietigers van deze wereld? En niet dat ik (nog) echt benieuwd ben hoor – al heb ik alle zes delen met vrij veel gemak kunnen kijken – maar ergens vraag ik me wel af of ze dit gegeven nog langer/verder weten uit te melken. Als je ziet hoe ‘ze’ (lees: “Hollywood-studio’s”) dat met bijvoorbeeld die Fast & Furious-franchise hebben weten te vernachelen, dan vrees ik voor nog wel een stuk of vijf dino-films…