The Gray Man (2022)
Tijdens het kijken van deze Netflix-film (in een (airco)bioscoop!) vroeg ik me – lichtelijk arrogant misschien – bijna letterlijk af of de Netflix-bonzen mij gehoord hebben, over die ‘interessant concept, slechte uitvoering‘-kritiek op twee van hun laatste ‘Netflix originals‘ (Spiderhead en Windfall). Hier is het concept namelijk helemaal niet zo interessant, maar de uitvoering is zeker niet slecht (wat motivatie- en geloofwaardigheidsproblemen daargelaten). Maar origineel is het allemaal niet, want heb nu het gevoel dat ik de prachtige Ana – No Time to Die, Blade Runner 2049 – de Armas de afgelopen twaalf maanden in twéé Bondfilms heb gezien…
Het verhaal
Ryan Gosling zit naamloos in de gevangenis, als de shady CIA-chef Fitzroy (Billy Bob Thornton) hem rekruteert voor een team dat nóg geheimer opereert dan de CIA al doet. Onder de naam Six weet hij zich in een paar decennia op te werken tot één van de meest gevreesde hitmen, tot hij bij een aanslag wat buiten z’n boekje gaat, en ontdekt dat z’n nieuwe baas Carmichael (Regé-Jean – Bridgerton (tv) – Page) helemaal niet zo blij is met zijn wat ouderwets lompe tactieken.
Rest hem niets dan op de vlucht te slaan, waarbij hij hulp krijgt van de ook in opspraak geraakte Dani (Ana de Armas). Via overduidelijk vooraf bedachte establishing-shot-patserigheid vliegen we van Praag naar Wenen, van Berlijn naar Kroatië, en ga zo maar door. Ondertussen heeft Carmichael de psycho-/sociopatische Lloyd (Chris – Captain America – Evans) ingeschakeld om Six uit te schakelen. En dan vliegt het verhaal van ongeloofwaardige shoot-outs in Europese steden naar openscheurende vliegtuigen en metro’s waar je als kijker zó in ondergedompeld raakt (“an immersive mayhem/experience“, zou een Amerikaan kunnen zeggen), dat je het bijna niet meer erg vindt dat er aan het eind ook nog een prachtig kasteel aan gort wordt geschoten.
Snoeihard en nietsontziend
Ja, met de actie zit het wel snor in deze film. Qua snorren zit het overigens ook wel snor in de film, maar dat even terzijde. Ik las zojuist dat dit één van de duurste Netflix-producties ooit was (à 200 miljoen dollar!!), en dat zie je in een aantal actiescènes wel terug. Hier zit je namelijk zo ín de actie, dat dit volgens mij eerder/beter een 3- of 4D-film was geweest. Vraag me namelijk af, of die 99,8% van de kijkers die hem waarschijnlijk thuis op een TV gaat zien, net zo’n vette ervaring zal hebben als de bioscoop mij gisteren bood. Al moest ik echt wel over ongeloofwaardige motivaties en een vrij makkelijk voorspelbaar scenario heen stappen hoor. Iets wat me deze keer mogelijk wat beter lukte, juist omdat ik ook het genot ervaarde van die airco tijdens één van de heetste dagen van het jaar.
Daarbij was de actie dus snoeihard, waarbij zo’n nietsontziende (en daarmee ook wel ongeloofwaardige, maar soit) über bad guy wel nodig is. Of in elk geval goed past…
Cast & crew
En ja, daar zag je wel wat sadistisch genot vanaf spatten, van hoe Evans deze Lloyd neerzet. Al is de hoofdrol wel degelijk voor Gosling, die hier vrij makkelijk kan teren op zaken die hij in andere films al eerder (en veelal beter) liet zien. Stoïcijnse held à la Drive? Check. Mega-gespierd à la “You look like you’re Photoshop’t” (zoals in Crazy, Stupid, Love.)? Check. Cool-wraakzuchtig à la Only God Forgives? Check. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat betekent dus ook wel, dat hij gewoon erg goed past in zo’n rol. De Armas’ rol is hier wel een stuk groter dan in Daniel Craigs laatste Bondfilm, maar The Gray Man zal voor haar niet veel anders aangevoeld hebben dan een vervolg daarop (zeker qua vecht- en schietscènes). Daarnaast viel Jessica Henwick me op, omdat ik haar herkende uit Marvel-serie Iron Fist. Regé-Jean Page zal fans van Bridgerton naar deze film moeten lokken, verwacht ik, al speelt Page hier dus wel een aardig stoere CIA-chef. Ik herkende hem overigens van z’n host-rol in Saturday Night Live. Gaaf ook om Alfre – K-PAX, 12 Years a Slave – Woodard weer eens te zien, terwijl Wagner – Tropa de Elite, Pablo Escobar in Narcos (tv)! – Moura schijnbaar ook in de film zit. Maar eerlijk gezegd kan ik me zijn rol niet direct herinneren..?
De Russo-broers (Joe en Anthony) schakelden me ooit letterlijk uit – doordat ik de slappe lach kreeg – met hun doorbraakfilm Welcome to Collinwood, waarna ze vooral tv-series maakten. Totdat ze ‘ineens’ Captain America: The Winter Soldier, Captain America: Civil War, Avengers: Infinity War en Avengers: Endgame mochten maken. Waarschijnlijk dat ze daar een deel van de cast ook van meegenomen hebben. In de vertaling van de Mark Greaney-roman uit 2009 kregen ze overigens hulp van ‘Hollywoodschrijvers’ Christopher Markus en Stephen McFeely (bij wiens naam ik behoorlijke McLovin’-vibes krijg, by the way). Dit duo zadelde, na het prachtige The Life and Death of Peter Sellers, de wereld helaas ook op met (de scenario’s van) die The Chronicles of Narnia-films, voordat ze aan nóg meer Marvel-films meewerkten dan de Russo’s.
Final credits
Dat het verhaal dus vrij herkenbaar/uitgekauwd overkomt (met een ietwat ‘gedurfde’ dubbele tijdsprong in het begin, om Six’ motivatie wél duidelijk te zetten), dat is met deze makers niet zo heel erg vreemd. Toch vermaakte ik me die 2u2m met het allergrootste gemak, want The Gray Man is gewoon een lekkere ‘no brainer‘ actiefilm. Waarbij ik dus wel ’twijfel’, hoe dit allemaal over gaat komen op een kleiner scherm dan dat waarop ik ‘m zag.
Enige vraag waar ik na afloop nog mee bleef zitten, is hoeveel steek- en schotwonden een mens aan kan. Oh wacht, en nog één: was dat Shea – Joker, Vice, Bad Times at the El Royale, First Man, Sicario: Day of the Soldado, Waco (tv) – Whigham in die flashback?