Bones and All (2022)
Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters waar ze sowieso al meer arthousefilms draaien.”
Iets dat ik overigens wel begrijp, gezien het aantal Unlimited-cardhouders dat de film niet afkeek. Al begreep ik dan weer weinig van dat weglopen, want wát een film is Bones and All, zeker als je vooraf net zo weinig weet als ik wist..!
Het verhaal
Maren (Taylor – Waves – Russell) woont samen met haar vader Frank (André – Moonlight, Selma – Holland) in een trailer park in Virginia. Maren maakt maar lastig vrienden, dus ze is erg blij als ze wordt uitgenodigd voor een sleepover. Als Frank slaapt, sneakt Maren het huis uit en al snel lijkt ze haar plek te vinden bij de meiden. Op een gegeven moment lijkt ze een bepaalde intimiteit te voelen richting één van de meiden, maar dan ineens bijt ze in één van haar vingers. Veel geschreeuw later rent Maren hard naar huis, en dan blijkt Frank op een onverwachte manier bezorgd als hij z’n bebloede dochter ziet.
Binnen drie minuten hebben ze hun spullen gepakt, en even later wonen ze in Maryland. Op Marens 18e verjaardag treft ze echter een leeg huis aan, met een soort afscheidsbrief in de vorm van een cassettebandje, waarop papa langzaam de nogal verontrustende geschiedenis van Maren uiteenzet (wel zo handig voor ons als kijker, en een exposé dat in alle simpelheid goed werkt). Ook leert ze wat meer over haar ooit vertrokken moeder, en als ze een laatst bekend woonadres van haar vindt, besluit ze op reis te gaan. Een reis waar ze niet alleen een ‘lotgenoot’ ontmoet in de vorm van Sully (Mark – Bridge of Spies, Dunkirk – Rylance), maar ook al vrij snel Lee (Timothée – Dune, Hostiles – Chalamet), waaruit een allesoverweldigende liefde ontstaat.
En dat bedoel ik dan niet enkel op de klassiek romantische manier…
Going all in
Ik weet niet zeker of Guadagnino en scenarist David – A Bigger Splash, True Story – Kajganich gewoon trouw wilden blijven aan Camille DeAngelis’ roman uit 2015, maar ik begrijp niet echt waarom de film in de jaren 80 van de vorige eeuw is gezet. Hopelijk niet doordat zo’n verhaal in onze tijd – met social media en smartphones everywhere – al snel ‘praktische’ problemen zou opleveren, want dat zou een zwaktebod zijn.
DeAgenlis’ boek behandelt thema’s als feminisme, eenzaamheid en zelfhaat, die in de film ook heerlijk subtiel verwerkt zijn. Waarbij ‘eenzaamheid’ (mogelijk past ‘onze ontembare behoefte aan liefde’ beter) onze hoofdkarakters aanzet tot zowel prachtige romantiek als tot erg creepy stalker-gedrag. En omdat de aandrang van onze hoofdrolspelers zó blood & gore-lomp is, voel je waarschijnlijk ook al vrij snel dat het dus niet echt dáárom gaat. Maar juist om hoe je zonder enige weerstand ‘in’ liefde wilt/moet/kunt vallen. Want zodra Maren zich écht gezien voelt, gaat ze werkelijk all in, wat ook een alternatieve titelverklaring kán zijn…
Cast & crew
Toen ik Waves keek, was ik al ontzettend onder de indruk van Taylor Russell, en hier blaast ze zelfs Chalamet bijna van het witte doek. Bijna dan, want Chalamet is in mijn ogen by far de beste mannelijke acteur van zijn generatie. De ‘soepelheid’ in z’n acteren is zo ogenschijnlijk makkelijk, waarbij hij ook nog een soort onschuld combineert met broeierige coolheid. Al is Russells acteren mogelijk nóg natureller, waardoor ik ergens ook hoop dat dit haar doorbraak betekent. In de grootste bijrol excelleert Mark Rylance (wederom). Met z’n perfecte voorkomen om zowel zielig als creepy in één blik te kunnen vangen. Ben eigenlijk wel benieuwd naar nog meer uitleg over zijn karakter. Niet dat ik op een prequel of spinoff hoop hoor; bedoel het vooral als teken dat het door hem neergezette karakter best intrigerend is. Net zoals Michael – A Serious Man, Trumbo, The Post – Stuhlbargs en Chloë – Kids, The Dead Don’t Die – Sevigny’s mini-bijrolletjes ook vrij onvergetelijk zijn.
Vet dat Guadagnino de Nine Inch Nails-mannen Trent Reznor en Atticus Ross heeft ingehuurd, want de muziek ligt als een zeer fijne laag onder en over alles heen, met veel melancholische melodieën die perfect passen bij het ultieme-verlangen-thema. Ik dacht overigens voor het eerst in tijden weer eens: “Hmmmmm, misschien was het nog vetter geweest als de film 15 tot 20 minuten eerder was geëindigd…” Niet dat ik het ‘beter’ weet dan meester Guadagnino, maar er zat dus eerder al een punt in de film, waarop het wel erg gedurfd was geweest om het verhaal dáár te eindigen. Al zorgt het door Guadagnino gekozen einde er ook wel voor dat de surrealistische laag wat steviger wordt gezet. Want dat dat enorm lompe bloederige – dat ik dus bewust niet benoem – een soort van ‘safety‘ nodig heeft (in de vorm van dat je als kijker nu zaken wat ‘dromeriger’ mag interpreteren), dat begrijp ik wel…
Final credits
En toch liepen er dus wel wat filmliefhebbers (Unlimited Card-houders zullen toch wel bovengemiddeld filmfan zijn?) weg. Mogelijk werden ze afgestoten door het luguber-bloederige, iets dat ik van te voren ook niet aan zag komen, maar dat is dus het enige waarvan ik denk: “Mogelijk moeten kijkers dát vooraf wel weten..?”
Dat is ook de reden dat ik Bone Tomahawk in de intro noemde. Meer omdat die film ook zo verrassend lomp een bepaalde richting in ging. Al is dat wel een actiewestern, terwijl Bones and All vooral een American indie road movie is, met één van de meest opmerkelijke duo’s die ik dit jaar op film heb gezien.