Weird: The Al Yankovic Story (2022)
Haha, wat een ouderwets heerlijke klote-bullshit was dít zeg. Exact wat ik nodig had na een paar dagen grieperige sufheid en een vriend op bezoek kwam om film te kijken. Nu heb ik vroeger een cassettebandje met muziek van ‘Weird Al’ Yankovic redelijk grijsgedraaid, dus mogelijk moet je wel van Yankovic’ overduidelijke en herkenbare quatsch houden, om hiervan te kunnen genieten. Al wordt die quatsch hier wel aardig aangevuld met een shitload aan grote namen (in al dan niet hilarische bijrollen), heerlijke ‘pop culture references‘ (waaronder Jim Morrisons arrestatie op het podium) en een SNL/Brooklyn Nine-Nine/Lonely (denk Hot Rod) Island-link, waarmee jij volgens mij wel al weet of dit ook iets voor jou gaat zijn.
Al kan ik me voorstellen dat Madonna-fans mogelijk níet zo blij zijn met deze film… ;)
Het verhaal
In goede ‘biografie’-stijl opent de film met een behoorlijk gewond hoofdkarakter, waarna we vrij snel terug gaan naar hoe ‘het’ allemaal begon, om dan uiteindelijk weer bij die wonden uit te gaan komen. Dus nadat we Daniel – Harry P. – Radcliffe kort even in de titelrol zagen worden binnengerold in een ziekenhuis, gaan we terug naar de tijd waarin z’n moeder (Julianne – Black Mass, I, Tonya – Nicholson) best lief voor hem leek, in tegenstelling tot z’n norse vader (Toby – Seinfeld (tv), Buster’s Mal Heart – Huss). Vooral z’n pa is namelijk niet zo blij met ‘Alfy’ z’n voorliefde voor de accordeon en polka-muziek, en als hij erachter komt dat z’n zoon stiekem oefent, ligt die ’trekzak’ binnen de kortste keren in gruzelementen op de woonkamervloer.
Eenmaal op zichzelf wonend – met een drietal Californische dudes – raakt ie echter ‘goddelijk’ geïnspireerd als ie My Sharona (van The Knack) op de radio hoort, terwijl hij boterhammen aan het beleggen is met ‘bologna’ (een soort boterhamworst?). Niet veel later staat het nummer erop – ja, de hele film is één dromerige fantasie waarin verdacht veel dingen direct goed gaan ;) – en net zo weinig later wordt die door een radio-DJ ontdekt. Een formulematige maar toch wel ietwat lompe afwijzing van een platenmaatschappij later, besluit hij het eens live te proberen in een bikercafé, en dan blijken z’n drie huisgenoten ook ineens behoorlijk goed te kunnen spelen.
Wat volgt is de ene (parodie-)hit na de ander. Iets dat een tijdje goed gaat, totdat Michael Jackson Yankovic’ Eat It probeert te parodiëren met zijn Beat It, en Madonna (Evan Rachel – Westworld (tv) – Wood) ook wel iets te graag de gunsten van Weird Al lijkt te willen. Terwijl zijn ‘Ik wil dat papa trots op me is‘-motivatie natuurlijk de hele film blijft doorsudderen…
“That wasn’t relevant until now!“
Het feit dat Als huisgenoten ineens een verdomd goede back-up-band bleken, dat kan in een film als deze natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Net nadat die vriend van me zich hierover verbaasde, vroeg Al dat exact aan de mannen, die heel droog met bovenstaande kop reageerden. En zo zit de film vol met heerlijke zelfbewustzijn en zelfspot. Niet zo overduidelijk/patserig als in Deadpool overigens. Want waar het in die Ryan Reynolds-film mij op gegeven moment wel ietwat ging tegenstaan, gaat het hier gepaard met zoveel vierdemuurdoorbrekende drollerigheid, dat het bij mij goed werkte. Zeker in combinatie met al die bekende koppen in bijrollen (zo bekritiseert Jack Blacks karakter in de film eigenlijk vooral Jack Blacks eigen Tenacious D-verleden ;)). Of vanwege de lompheid waarmee z’n moeder heel eerlijk zegt dat ze van vader wel echt nog moest melden dat hij totaal NIET trots op hem is. Om dat af te toppn met dat ie eigenlijk nooit kinderen wilde…
Haha, ik zag de film dus met een vriend van me, die twee lieve dochters aan het opvoeden is. Het was dus extra smadelijk lachen om de scènes waarin pedagogisch gezien niet écht het goede voorbeeld werd gegeven…
Cast & crew
Radcliffe geniet overduidelijk met volle teugen van deze quatschrol. Wat mij betreft is hij z’n Harry P.-imago allang kwijt, maar hij blijft maar ‘gekke’ rollen spelen om écht afstand te nemen van die tovenaarsleerling. Ik moest namelijk zeker wel even aan Swiss Army Man denken (ook qua absurditeit), maar ook in Horns en Guns Akimbo liet hij al zien graag keihard door verrassende bochten te gaan. Rainn – The Office US (tv), Super – Wilson leek als Dr. Demento even Tom Hanks Colonel Tom Parker-rol uit Elvis te imiteren, maar die gedachte werd vrij snel op de ‘Ach, deze hele film zit heerlijk vol met zulke clichés‘-hoop gegooid. Verder is het op cameo- en acteervlak heerlijk ontdekken, want de makers hebben zo’n beetje iedereen waar ze ooit mee werkten (of wilden werken) volgens mij wel een rol gegeven. Zo komt enkel Lonely Island-lid Andy Samberg níet voorbij, leeft Conan O’Brien zich uit als Andy Warhol, en inspireert Lin-Manual – Hamilton, In the Heights – Miranda ons hoofdkarakter uiteindelijk om tóch met een parodie op Madonna’s Like a Virgin te komen (terwijl Weird Al zich op dat moment natuurlijk juist serieuzer op niet-parodiërende liedjes wil richten…). En denk je dat de echte Weird Al Y. nog voorbijkomt, ondanks dat ie volgens de film de jaren 90 nooit gehaald heeft..?
Regisseur Eric Appel heeft volgens mij het hele Funny or Die/Lonely Island tv-pad gevolgd, want hij wordt gecredit met de regie van afleveringen van series waaruit je nu ook weer diverse bijrolhoofden zult herkennen. Z’n achtergrond in zogenaamde sketch comedy en improv’ helpt ‘m in elk geval goed. Appel schreef het scenario overigens samen met het titelkarakter…
Final credits
Geheel in lijn met biopics krijgen we tijdens de aftiteling foto’s te zien van de echte Weird Al, maar dan wél met ook de echte Madonna bijvoorbeeld. En net als je dan gaat denken: “Huh, wacht even, zijn relatie met Madonna en eigenlijk zo’n beetje alles in de film was toch wel echt volledige bullshit, of toch niet?“, dan zie je ‘m ineens duidelijk gePhotoshopt tussen Jagger en Bowie ‘hangen’, en dan lijk je toch weer iets zekerder te worden als kijker. Maar bereid je dus wel voor, er wordt de hele tijd met zaken als ‘Shit, is dit echt gebeurd?‘ en ‘Damn, dat kun je een kind toch niet aandoen?‘ gespeeld.
Dat gebeurt gelukkig wel op zo’n flauw-grappige manier, dat ik er keihard om moest lachen. Al zal deze humor, net zoals Weird Als muziek, voor velen ook wel iets te ‘niche’ zijn…