Knock at the Cabin (2023)
M. Night Shyamalan stond ooit bekend om z’n ’twist-films’ (denk The Sixth Sense, Unbreakable, Signs), maar inmiddels focust hij zich vooral op dat andere kenmerk in zo goed als al z’n films: gewone mensen die in ongewone situaties keuzes moeten maken voor ‘het grotere goed’. En dat gegeven is ook de basis van Knock at the Cabin, een verfilming van Paul Tremblays The Cabin at the End of the World uit 2018. Dus nee, dit is niet een megasnelle reactie van Shyamalan op de door COVID-19 ontstane pandemie-angst, maar wel een opvallend en ook mooi klein verhaal over liefde en het opofferen van je individuele belangen ten faveure van het collectief.
En daarin ‘kietelt’ hij ons als kijkers ook wel aardig, zeker omdat je ook uitgedaagd wordt na te denken over wat jij in zo’n situatie zou doen. Daarom noemt hij dit zelf ook een ‘jury-film’.
Het verhaal
Wen (Kristen Cui) is met haar adoptieouders – vader Eric (Jonathan – Hamilton, The Matrix Resurrections – Groff) en vader Andrew (Ben – Fleabag (tv) – Aldridge) – op vakantie in het titulaire hutje in de bossen. In flashbacks zien we hoe het koppel tot de keuze voor adoptie kwam; flashbacks die vooral bedoeld zijn om de liefde tussen Eric en Andrew te ‘zetten’.
Als Wen sprinkhanen aan het verzamelen is om te bestuderen, komt er vanuit het bos ineens een nogal eng uitziende vent aangelopen. Deze Leonard (Dave – Guardians of the Galaxy, Blade Runner 2049 – Bautista) probeert haar echter direct gerust te stellen door zich voor te stellen, zeker omdat er nog drie mensen uit de bossen verschijnen. Wen schrikt zich echter een hoedje en rent snel naar binnen, waar ze Andrew en Eric al snel overtuigt van de ernst van de zaak.
Even later staan ‘de vier’ echter op de deur te bonzen en eisen een gesprek met het gezinnetje. Na wat gerommel en geruzie zijn ze binnen, en worden Eric en Andrew vastgebonden aan een stoel. Leonard blijft overigens verdomd rustig in deze hele situatie, en de reden wordt duidelijk als hij z’n ongelooflijke verhaal, of beter gezegd, het ongelooflijke verhaal van ‘de vier’ vertelt: zij hebben namelijk alle vier het einde van de wereld gezien in visioenen, en in hun ogen heeft Wens gezin een behoorlijk ‘grootse’ sleutel in handen.
Wat zich dan ontvouwt is even raar als ook logisch menselijks, want hoe lang zou het duren voordat Eric en Andrew al dan niet geloven wat deze vier ‘ruiters’ verkondigen..?
Anti-hyperindividualisme
Om twee redenen is Knock at the Cabin best ‘urgent’/invoelbaar. Ten eerste zien we overal om ons heen de gevolgen van het hyperindividualisme. Polarisatie wordt versterkt doordat we – voornamelijk door social media – allemaal continu getriggerd worden om te oordelen, om onze MENING te geven. Waardoor we dus (onbewust of niet) steeds meer denken dat die mening van ieder van ons ook “echt wel belangrijk!” is. Aan de andere kant heeft de coronapandemie (en de steeds dreigender wordende klimaatverandering) ons mogelijk wel een knauw gegeven, als in: een ‘einde der tijden’ is lang niet meer zo onvoorstelbaar als ‘vroeger’. Daartegenover vertelt Shyamalan echter ook, dat we onszelf misschien wel definiëren door ons gedrag ten opzichte van anderen, en hoe we daar iets van betekenis uit kúnnen halen. Hij vertelde in een interview dat hij het gevoel heeft dat we als mensheid qua mentale gezondheid een beetje op ons dieptepunt zitten. Iets dat we mogelijk kunnen verminderen als we onze privébelangen aan de kant kunnen zetten voor het grotere geheel. En dat we daarin een soort van betekenis kunnen vinden, die ons als diersoort weer wat gelukkiger kan maken..?
Crew & cast
Ja, ik vind het vaak fijn als filmmakers wat meer willen dan ons enkel vermaken. Niet dat Knock at the Cabin wat meer aan de oppervlakte niet ook gewoon vermakelijk is hoor. Want ik heb niet voor niets ook ‘horror’ als genre aangevinkt. Wat er met enkele personen in de film gebeurt, dat leverde wel wat wegkijkmomenten op. Al weet Shyamalan dat wel mooi nét buiten beeld te houden (dus wegkijken is niet nodig). Daarnaast worden hij en coscenaristen Steve Desmond en Michael Sherman ook wel wat ‘geholpen’ door de coronapandemie: voor dit soort apocalyptishe verhalen hoef je in deze tijd geen al te ‘gekke’ dingen meer te verzinnen. Ook zit ‘wappie-ness’ er wel aardig in verwerkt, waardoor het allemaal nog wat hedendaagser/passender aanvoelt.
Ergens vind ik het altijd wat ‘aandoenlijk’ als ik Bautista zie proberen om serieus te acteren. Nu heeft dat net zoveel met z’n heftige uiterlijk als met z’n daadwerkelijke acteerkwaliteiten te maken, maar ik moet zeggen dat hij hier uiteindelijk best geloofwaardig overkomt (als in: hij is echt wel een betere acteur dan mijn vooroordelen me bij zo’n kleerkast willen doen geloven). Van de overige acteurs in de film herkende ik enkel Rupert Grint (naast natuurlijk M. Night zelf in z’n vaste cameo (als tv-presentator)), die hier nog harder dan Daniel R. probeert om van z’n (Ron Weasley in) Harry Potter-imago af te komen. De best lompe, rauwe rol gaat hem overigens meer dan okay af. Ergens jammer dat ie – naast het verschrikkelijke Moonwalkers – enkel nog maar voor tv-series is gevraagd de laatste jaren, want hij speelt hier vrij makkelijk een Amerikaanse bigot met wat wroeging. Van de andere twee van ‘de vier’, Nikki Amuka-Bird en Abby Quinn, heb ik wel degelijk een paar films gezien, maar ik herkende Amua-Bird niet uit Shyamalans (nogal mislukte) Old, terwijl Quinn een klein rolletje had in Charlie Kaufmanns geweldige I’m Thinking of Ending Things.
Final credits
Thematisch gezien vind ik de relatie tussen individualisme, ego en ‘de wereld redden’ overigens wel interessant. Zo stelde een ‘spiritueel wat onderlegder’ vriendin van me ooit: “Hey Filmofielleke, je weet dat jouw wens of gedachte om de wereld te moeten ‘helpen’ ook weer puur ‘ego’ is hè!?” Dus ergens is de keuze die in de film gemaakt moet worden, ook weer gekoppeld aan dat ‘zich willen onderscheidende ego’ van ons. Net zoals dat toenemende individualisme in onze hyperkapitalistische samenleving natuurlijk perfect gedijt, juist dóór op onze ego’s in te spelen.
Met andere woorden: ik zou best een keer met M. Night willen filosoferen over deze ogenschijnlijke frictie…
Maar wacht, voordat je denkt dat dit een ontzettend moeilijke film is: dat is het niet. Ik merkte halverwege zelfs dat ik er best heerlijk in zat, want Knock at the Cabin is ergens ook gewoon een lekkere rampenfilm. Die dus nét wat meer ‘raakt’ doordat de voorziene ‘rampen’ lang niet meer zo ongeloofwaardig lijken als een paar decennia geleden, en zeker door COVID-19 dus nóg invoelbaarder zijn geworden…