A Good Person (2023)
Ooit brak Scrubs (tv)-acteur Zach Braff als regisseur lekker door met z’n American indie Garden State (met/tegenover Natalie Portman), waarna zijn Wish I Was Here en Going in Style hem niet echt naar grotere hoogten wisten te stuwen. Maar met A Good Person biedt hij Florence – Midsommar, Don’t Worry Darling – Pugh (en ook Morgan Freeman) een geweldige kans om écht te shinen. En dan is de film zeker niet perfect hoor (de film volgt de ‘dramaregels’ wel behoorlijk opzichtig), maar dat zijn de hoofdkarakters in deze film – over schuld, schuldgevoelens en hoe zulke dingen vaak niet (misschien wel nooit) makkelijk zwart-wit geduid kunnen worden – ook zeker niet. Misschien wel omdat er geen ‘waarheid’ en/of klinkklare antwoorden zijn…
Het verhaal
Allison (Pugh) is helemaal happy in haar relatie met Nathan (Chinaza Uche) als er zich een heftig ongeluk afspeelt. Een jaar later is het stel uit elkaar, en woont Allison bij haar moeder Diane (Molly – Saturday Night Live (tv), The White Lotus (tv) – Shannon). Nog steeds last van haar rug komen we er langzaam achter dat ze helemaal niet zonder die pijnstillers kan (denk The Crime of the Century of Dopesick (tv)), en in haar struggle zien we vooral – en initieel redelijk subtiel – hoe ver ze gaat voor haar ‘fix‘. Maar gelukkig zonder over-dramatisering, en daarmee vooral ‘menselijk’…
Als ze uiteindelijk ‘besluit’ dat ze toch iets aan haar verslaving moet gaan doen, stapt ze een lokale AA-meeting binnen. Daar wil ze echter direct weer wegvluchten, als ze Daniel (Freeman) tegenkomt: Nathans vader én degene in die familie die het hardst de schuld van het ongeluk bij Allison legt. Wetende dat elkaar blijven beschuldigen nooit de kortste route naar een ‘oplossing’ zal zijn, kiest hij voor the high road. Misschien wel omdat hij – net als wij kijkers – zien hoe Pugh échte ‘horror’ voelt vanwege haar schuldgevoelens. En ja, dat leverde wel wat vochtige wangetjes op…
“Damn, wil ik dit wel doorkijken..??“
Ja, deze gedachte schoot wel een paar keer door m’n hoofd. Maar neem aan dat je je wel kunt voorstellen, dat dit ook ‘gewoon’ een goed compliment is voor het drama dat je voelt tijdens de film. Of in elk geval: het drama dat ík voelde tijdens de film. Want mogelijk voelde ik dat wel iets té goed allemaal. En ja, daarin zijn niet alle overtuigingen van alle karakters even helder (wat geen compliment is), en ik verwacht ook zeker geen Oscar-aardverschuivingen door deze film, maar ik bleef wel zeer geboeid. Mede misschien door het goede spel van vooral Pugh en Freeman, maar zeker ook vanwege het opvoeren van niet-perfecte filmkarakters, waarbij je voelt dat er achter elke beslissing ook een onzekerheid schuilt die deze beslissingen ook net zo goed anders uit had kunnen laten pakken. En daarin voelde ik wel de ‘fragiliteit van het leven’, waarvan het soms ‘fijn’ is om die te (durven) omarmen.
Aan de andere kant: ergens voelt de film ook wel wat té vooropgezet aan. Ja, natuurlijk is alles in een film vooraf uitgedacht, maar dat wil je tijdens het kijken niet (al te) duidelijk voelen. Op de momenten dat ik niet echt ‘in’ het verhaal zat, voelde ik echter overduidelijk de functies van de verschillende scènes, en dat was wel wat jammer…
Cast & crew
Ondanks dat ik Pugh dus niet eerder zo goed zag volgens mij. Waar ze in Midsommar en Don’t Worry Darling behoorlijk wat horror te verduren kreeg (zij het in totaal andere vorm), daar zit de echte horror hier in haar schuldgevoelens. Die scène waarin ze voor de spiegel uiteindelijk iets uitspuugt, dat was één van de redenen waarom ik het over de fragiliteit van het leven heb hierboven. En daarin mag ze dus vrijwel al haar registers opentrekken, iets dat ze ook onbeschaamd doet. Freeman heeft de pech dat bij hem een ‘normale dag op de set’ waarschijnlijk al geweldig charismatisch is, juist vanwege zijn screen presence. En natuurlijk vanwege z’n stem, die ook aardig wat (al dan niet corny) oneliners mag bezigen. Opvallend in de cast was verder Zoe Lister-Jones als een AA-buddy. Lister-Jones maakte onlangs de heerlijke ‘pandie‘ (“pandemic indie“) How It Ends, is binnenkort te zien in Ari Asters Beau Is Afraid, maar is ook al jaren een ‘onafhankelijke-film-favoriet’ (denk Lola Versus, New Girl (tv), Life in Pieces (tv)). Maar ook Celeste O’Connor lijkt wel een fijne (commerciële) carrière tegemoet te gaan. Ze was reeds te zien in Ghostbusters: Afterlife en Freaky, en met A Good Person heeft ze in elk geval weer een paar goede extra scènes/shots voor haar ‘actor’s reel‘.
Ergens voelt Zach Braff een beetje als een white priviliged-regisseur die gewoon aardig wat (meer) kansen krijgt om zich te bewijzen (dan de meesten). Althans: ik had hem na Garden State mogelijk ook wat ’te hoog staan’, want echt doorgegroeid lijkt hij daarna niet. Terwijl hij hier dus wel weer een goede cast bij elkaar verzameld weet. Aan de andere kant: volgens mij moest hij voor Wish I Was Here wel zelf z’n geld bij elkaar sprokkelen, dus mogelijk is dat gevoel van mij ook bullshit. Maar waar A Good Person zeker het hart op de juiste plek heeft zitten en ook zeker interessant drama bevat, is de urgentie niet zo heel goed voelbaar. Beetje alsof het ook gewoon een fijn project was om een tijdje aan te werken, als in: gewoon werk. Wetende dat je – met het indrukken van de juiste buttons – genoeg mensen weet te raken, zeker als je wél met enkele zeer fijne grote acteurs mag werken…
Final credits
Ja, ik voel me richting het eind van deze recensie wel wat cynischer worden, omdat als je écht verder gaat kijken, de film ook niet zo heel veel meer doet dan een paar keer goed de tranen uit je ogen trekken. Ik zag ergens “heartbreaking and heartwarming” als reactie, en die wat ‘corny’ one-liner klopt zeker wel…
Maar zou dat ook de reden zijn dat ik nu steeds meer het gevoel begin te krijgen, dat als je deze film over tien jaar op een maandagavond op RTL4 voorbij ziet komen, dat dan vooral/enkel de acteurs opvallen. De film zelf past namelijk wel in een ‘makkelijke’ drama-avond…