Bottoms (2023)

Yes, ik denk dat deze film bij de doelgroep – tiener-tot-jongvolwassen queer-personen en alle andere jongvolwassen genders met een open-mind – het perfect zal doen als heerlijke coming-of-age vrijheidsstrijdfilm. Voor een simpele recensent als ik, die zijn filmbeleving soms gewoon eenvoudig wil ‘duiden’, is Emma Seligmans Bottoms vooral “Superbad meets Fight Club meets Booksmart met een vleugje Barbie“. Met andere woorden: de usual (Qanon-volgende) suspects zullen deze film vrij snel cancelen, want waarom zou je iets anders kijken dan wat door herkenbare witte mannen is geschreven (dit is een vrijwel volledig door vrouwen gemaakte film)?
Ik vond het wel leuk om eens een keer een highschool-film – mijn favoriete genre in mijn tienerjaren – te zien die dan wel zeer duidelijk ‘de formule’ volgt, maar wel over een stel zelfverzekerde jonge lesbiennes gaat. En dat zijn verhalen die ik helemaal niet zo vaak zie…

Het verhaal
Josie (Ayo Edebiri) en PJ (coscenarist Rachel – Bodies Bodies Bodies, The Idol (tv) – Sennott) zijn al beste vriendinnen sinds ze zich kunnen herinneren, en willen hun middelbare school niet verlaten voordat ze vingerende seks hebben gehad met preferably de twee mooiste meiden van school: Isabel (Havana Rose Liu) en Brittany (Kaia – Babylon – Gerber). Maar zoals het films in 2023 betaamt: de meiden zijn zich mega-bewust van hun onpopulaire rol, en maken daar voldoende zelfbespottende grappen over. Wat hen dus ook de antihelden maakt waar je als filmkijker redelijk makkelijk mee meeleeft.

De meiden krijgen dan het lumineuze idee om een soort van fight club for girls op te richten. Vooral om hun imago van stoere chicks op te vijzelen (ze doen ook net alsof ze in de jeugdgevangenis hebben gezeten), want ze denken dat ze dan wel een kans maken. Dat de onzekere meiden die zich aansluiten vooral een veilige plek zoeken om zichzelf te kunnen zijn, dat wordt initieel vooral opportunistisch ingezet.
En zoals de formule predikt gaat het natuurlijk volledig mis zo richting het einde, waarna beide meiden wat zaken moeten toegeven om tóch verder te kunnen. En ja, het verhaal gaat dan vrij voorspelbaar verder, maar wel met een bij vlagen surrealistische aanpak. Waardoor het toch erg leuk meehobbelen was op die vrij bekende weg…

Barbie’s companion piece..?
Vooral in het neerzetten van de super-jock Jeff (de perfect gecaste Nicholas Galitzine) voel je nogal wat overeenkomsten met hoe Ken wordt neergezet in Gerwigs film over die beroemde pop. Waarbij de rest van de maatschappij ook behoorlijk wordt neergesabeld in hoe ‘we’ zulke dommige spierbundels nogal erotisch op een schild hijsen. Hier zal zéker veel frustratie van de makers in zitten (ik verwacht dat zij op hun middelbare scholen geen fan waren van die Amerikaanse sportcultuur), en ik verwacht ook dat dit voor een flink deel van het publiek herkenbaar is, terwijl een ander deel de vorm waarin dit aangeboden wordt mogelijk niet trekt. Als in: degenen die anderen vaak van ‘snowflake-gedrag’ betichten, zullen zich bij deze film zelf waarschijnlijk als een sneeuwvlokje gaan gedragen (zoals dat ook – en dan nog 10x harder – bij Barbie gebeurde).
Maar laat ik hier geen mensen gaan triggeren waarvoor Bottoms toch niet gemaakt is. Want net zoals de vechtclub in de film zeker wel wat doet qua empowerment, zal deze film dat ook zeker doen voor tienermeiden en -jongens (en jongvolwassenen) die qua seksualiteit niet tot de hetero-standaard behoren.

Cast & crew
Naast de toch wel aardig bekend wordende Rachel Sennott (iedereen die The Weekends serie The Idol heeft gezien, zal haar meteen herkennen) bevat de film eigenlijk geen bekende koppen. Okay, Saturday Night Live’s Punkie Johnson komt voorbij in een rol die 20 jaar geleden 100% zeker naar Whoopi Goldberg was gegaan, maar de rest van de cast is zo goed als onbekend. Dat versterkt wel een beetje het indie-gevoel van de film, wat me mogelijk ook iets ‘milder’ maakt in m’n oordeel. Want in een cynische bui zou ik ook kunnen zeggen dat het wel erg formule-matig is allemaal. Maar juist de rol van die karikaturale über-jock toont ook wel weer waarom deze film zich onderscheidt. En die perfecte casting van Galitzine is mogelijk het makkelijkste uit te leggen door één van zijn vorige rollen te melden: hij speelde eerder prins Robert in een Assepoester-film, waarin hij waarschijnlijk nóg meer mocht over-acten…
Sennott werkte eerder al samen met regisseur Emma Seligman in Seligmans doorbraakfilm Shiva Baby (en de kortfilm waarop die gebaseerd is, met dezelfde titel), en hier toont Sennott hoe zij echt de perfecte actrice lijkt voor rollen van de net-niet-knap-genoege protagonist, die als actrice echter meer dan zelfverzekerd genoeg is om zo’n loser-achtige rol zeer goed neer te zetten. En dat ze daarbij ook nog een credit krijgt als coscenarist, dat versterkt mijn vermoedens over haar zelfkennis (en -vertrouwen).

Final credits
Ja, gaaf om te zien hoe een film over zo’n onderwerp gewoon stoer en zelfverzekerd is, en niet meer een zielige en/of underdog-vorm hoeft te kiezen. Okay, dat bijna absurdistisch neerzetten van de Amerikaanse sportcultuur kan nog beetje als basis voor een “Ach, niet zo kritisch zijn, we laten toch zien dat we enkel flauwe grappen willen maken“-‘safety smoesje’ dienen, maar van mij hoeven ze geen smoesje te gebruiken om een film als deze gewoon zo uit te brengen.
Bottoms is voor menig tiener die nog worstelt met zijn/haar/hun seksualiteit misschien wel één van de betere van het jaar. Ik vond het dus vooral een meer dan leuke film, die af en toe behoorlijk voorspelbaar is, maar qua insteek wel zo verfrissend, dat ik de makers misschien wel alles ‘vergeef’.
Haha, alsof zij zich druk zouden moeten maken om mijn oordeel… ;)