The Equalizer 3 (2023)
Met een half griepje, dengue-besmetting en/of verkoudheid (de jury is still out on that one) had ik laatst behoorlijk zin in makkelijk vermaak, en dat biedt The Equalizer 3 best geweldig. Deze nieuwe van Antoine Fuqua (die ooit doorbrak met Training Day) neemt daarnaast opvallend lang de tijd om de emotionele motivatie van Denzel Washingtons bijna naamloze hoofdkarakter te zetten. Waarin hij, op z’n Fuqua’s, muziek, editing en lompheid in het verhaal overduidelijk inzet om jou als kijker bijna te laten ‘hopen’ op de wraak en actie die Denzel los zál gaan laten op de makkelijk oppervlakkige bad guys. Dat dat in dezen de Italiaanse comorra is en dat dit mogelijk zelfs James Bond boven z’n pet was gegaan, dat laten we maar even terzijde.
Maar daar ligt nog ergens een link, want net als bij die 007-films, is het niet echt noodzakelijk de eerdere delen gezien te hebben…
Het verhaal
McCall (Washington) wordt zonder enige uitleg (aan ons als kijkers) getoond in een wijngaard op Sicilië, maar dan pas nadat we hebben gezien dat zo’n beetje alle slechteriken in die wijnboerderij het loodje al hebben gelegd (het geweld wordt vaak in flashback, soms in real time, maar ook met zoveel perspectiefwisselingen getoond, dat je als kijker ook de ‘juiste’ dosis verwarring ervaart). Als McCall vrij arrogant/zelfverzekerd ook de ‘finale’ slag in die boerderij wint, moet hij zien te vluchten. Gewond als hij is strandt hij met z’n auto langs de kant ergens in de buurt van Napels, waar hij zonder verder juridische of jurisdictie-lastige vragen door de lokale agent Gio (Eugenio Mastrandrea) bij de lokale dokter wordt afgeleverd.
Deze dokter Enzo (Remo – Ford v Ferrari – Girone) is zo’n man die dat hele pittoreske stadje geboren heeft helpen worden, en als kijkers hebben wij dan allang door dat McCall zich best wel eens thuis zou kunnen gaan voelen daar. Zeker als de prachtige Aminah (Gaia Scodellaro) net wat meer glimlacht naar hem dan naar anderen. Maar zoals het de formule betaamt, komen daar ineens wat té stoere motorrijders aan, die de lokale middenstand blijken af te persen. Iets dat McCall natuurlijk vrij snel door heeft, maar hij houdt zich er liever buiten, toch?
Nee, natuurlijk niet, maar dat wordt dus wel allemaal vrij rustig opgebouwd, waarbij er zelfs nog een mysterie-verhogend lijntje met Dakota – Man on Fire, Once Upon a Time … in Hollywood – Fanning (in een Kirsten-Dunst-in-Jason-Bourne-films-rol) doorheen wordt gefietst…
Über-James Bond
De Equalizer-franchise kenmerkt zich nu al drie films met ‘vette actiescènes’ die ik beter en indrukwekkender vindt dan de geweldsorgies die je in bijvoorbeeld John Wick ziet. Ergens zit McCall mogelijk tussen Wick en James Bond in, waarin hij eigenlijk nóg cooler is dan 007. Maar de kop van deze alinea schreef ik vooral vanwege het feit dat McCall nóg ongelooflijker odds weet te overwinnen dan die Britse meesterspion, als in: 100 man beveiliging is natuurlijk niet genoeg voor één van de grootste en decennialang-de-wet-vermijdende maffiabazen ter wereld.
En ergens werkt die Bourne-achtige plotlijn erbij ook wel, want dat geeft McCall dus nog meer mysterie: als zelfs de CIA niet weet wie hij is, hoe hij zo ongelooflijk ‘goed’ is geworden en voor wie hij werkt, hoef je dat als maker ook allemaal niet uit te leggen. Al verdient Fuqua daar mogelijk ook wel wat credits voor, want om jou als kijker in zo’n toestand te krijgen, dat lukt niet iedereen. Bij mij resulteerde het ook in het feit dat ik net wat minder kritisch lijk/leek…
Cast & crew
En natuurlijk helpt Denzels charisma daarbij. Waar ik in m’n vorige recensie nog vertelde hoe z’n zoon die screen presence (nog?) niet heeft, mag Denzel zijn grote smile hier veelvuldig inzetten. Daarnaast mag hij een paar keer in een gebroken spiegel staren, dus dat er ergens iets van wroeging in z’n ziel zit, dat moge duidelijk zijn.
Leuk om Fanning weer eens te zien, en inmiddels is ze die tienerrollen goed ontgroeid. Niet dat ze nou de pannen van het dak speelt hoor; daarvoor is haar rol dus ook teveel afgeleid van wat Dunst doet in de Bourne-franchise. Daarnaast zijn ook alle slechteriken aardig neergezet (al vond ik Andrea Scarduzio’s goatee hem bijna een karikatuur maken), maar met stoere kerels weet Fuqua natuurlijk wel raad. Het scenario van dit derde deel is overigens geschreven door het ‘vaste Equalizer-team’ van Richard Wenk, Michael Sloan en Richard Lindheim (die ook de tv-serie schreven/maakten), en ergens voel je hoe ze zoeken naar de onuitputtelijkheid van dit perfecte studiovehikel.
Final credits
Als in: deel 4 zal echt wel al in de maak zijn (hoe hard ze op de poster ook “the final chapter” gezet hebben?). Waarbij ze mijns inziens dus wel moeten opletten niet nóg verder te gaan, want what’s next?: gaat McCall in z’n eentje Poetin en z’n trawanten aanpakken, of met een paar simpele schoten de hel in het Midden-Oosten oplossen?
Want ja, dat is natuurlijk wel het grootste kritiekpunt op films als deze: de oplossingen worden wel erg makkelijk zwart-wit neergezet. En terwijl ik dit typ denk ik direct aan de film die ik gisteravond zag (Sound of Freedom), die dat zwart-witte nog zoveel overdrevener (en veeeeeeeeeeeeeeeel ‘slechter’) doet. Waardoor ik The Equalizer 3 ineens weer vijf punten hoger denk te moeten geven. Want misschien moet ik het inmiddels maar als compliment voor een film zien, als ik tijdens het kijken nergens het gevoel krijg dat ik als domme volgeling iets uitgelegd moet krijgen. Of ben ik nu te cynisch geworden..?