Missing (2022)
In drukke periodes heb ik ook best vaak zin in gewoon lekkere ‘makkelijke’ films, en dát is deze Netflix-film meer dan genoeg. En misschien doe ik Missing daar wel tekort mee, want zeker op vorm-vlak hebben ze iets hips nu (eindelijk?) eens een keer volledig ‘ervaring-ondersteunend’ ingezet. Of in eenvoudiger termen: vet gemaakt met alleen maar digitale en/of online beelden, waardoor je als kijker ook continu niet alles weet wat je wilt weten, met die ene coole meid (met belangrijke bijrol) uit The Last of Us in de hoofdrol.
Yes, zeker voor een doordeweekse dinsdagavond heerlijk ontspannen, al moet ik zeggen dat nu op zaterdag blijkt dat ie ook gewoon aardig beklijft…
Het verhaal
De film opent met home video-opnames van een gezin, waar papa (Tim – Central Intelligence, True Detective (tv) – Griffin) met z’n dochtertje June speelt, als mama (Nia – You People, Big Momma’s House – Long) binnenkomt. Als papa ineens een bloedneus krijgt schrikt de kleine June nogal, en door de opzet van de film is het daarna niet zo raar dat we ineens zo’n anderhalf decennium verder zijn. June (Storm – The Suicide Squad, Euphoria (tv), The Last of Us (tv) – Reid) woont nog alleen met haar moeder. Haar vaders overlijden lijkt nog totaal niet verwerkt, maar hoe dat zit, dat wordt gelukkig niet zomaar even gekunsteld uitgelegd door iemand in beeld. Volledig passend bij het idee van bij elkaar geraapte beelden komen we slechts fragmentarisch achter die geschiedenis, maar eerlijk gezegd: daar heb je helemaal geen tijd voor om over na te denken…
Ma heeft namelijk een nieuwe vriend in Kevin (Ken – Lost (tv), Old – Leung), en die neemt haar maar wat graag mee op een romantische vakantie naar Colombia. Zeker omdat de relatie tussen moeder en June nogal onder ‘puberspanning’ staat, begrijp je wel dat zo’n break misschien wel gezond zal zijn. Maar dan beginnen de berichtjes vanuit dat prachtige Zuid-Amerikaanse land nogal verontrustend te zijn, kan de FBI niet direct iets betekenen in zo’n buitenland, en gaat June dus zelf op onderzoek uit. Deels geholpen door beste vriendin Veena (Megan – Pokerface (tv), It Lives Inside – Suri), maar vooral door een in Cartegeña ingehuurde klusjesman (Joaquim – Desperado, Fast Five – de Almeida!!), die op z’n scootertje de laatste nog bekende stappen van ma en vriend tracht te achterhalen.
Na het verschijnen van een ontvoeringsvideo (zie still hieronder) en nog een paar twists verder begint de film ook onze ‘spektakel-verslaving’ te tonen, terwijl June echt enkel geïnteresseerd is om haar moeder te vertellen dat ze echt wél van d’r houdt…
Functioneel HIP
Kijk, zo’n film als Bandersnatch ging behoorlijk ten onder aan z’n über-hipheid. Met andere woorden: je kunt daarin makkelijk te ver gaan. In Missing werkten de hippe keuzes echter als een tierelier, wat mij deed denken dat de makers waarschijnlijk zelf jong zijn én een goed scherpe blik hebben op de (on)mogelijkheden van social media e.d. Dat de makers hiervoor aan het ogenschijnlijk vergelijkbare Searching hebben gewerkt – waarin John (Star Trek) Cho als vader z’n dochters laptop (en alleen die laptop?) gebruikt om haar te vinden – en dat dit dan een vervolg daarop zou kunnen zijn, dat vermindert m’n enthousiasme wel een beetje (Searching krijgt overigens een 7,6 op IMDb, tegenover de huidige 7,1 voor Missing). Aan de andere kant: er schijnen behoorlijk wat links te zitten tussen beide films, dus mogelijk dat er voor puzzelfans nog best wat extra’s te vinden zal zijn??
Maar ik vond Missing dus ook gewoon ‘standalone’ goed geslaagd. Okay, er komen (bijna logischerwijs) wel een paar shots voorbij waarbij de camera’s iets too convenient (lees: lichtelijk ongeloofwaardig) geplaatst bleken, maar dat wordt dan bijvoorbeeld weer ruimschoots ‘goedgemaakt’ doordat de film ook toont hoe alles – zeker in Amerika, maar daar rennen wij nog altijd vrij schaapachtig achteraan – nogal heftig wordt gesensationaliseerd. Waarbij de waarheid van veel minder belang is dan de ‘aandachtspotentie’ van een ‘feit’. Moreel gezien niet helemaal zonder ‘wrijving’, wat natuurlijk ook de reden is dat ik niet zo’n fan ben van die politici die hier ontzettend geniepig (of beter gezegd: schofterig) gebruik van weten te maken. Maar zoiets kun je als Filmofiel dus óók uit een film als Missing halen…
Cast & crew
Missing is niet echt een film die het van z’n acteren moet hebben. Al doe ik Reid daarmee wel wat tekort. Een film als Missing ontspoort namelijk ook direct als de hoofdrolspeler – die logischerwijs in elke scène zit, want we volgen haar digitale voetpad – niet kan acteren en/of we hem/haar/hen niet geloven. Ik herkende haar niet direct uit die stoere-meiden-aflevering uit The Last of Us (zij toont Ellie dat winkelcentrum), maar ze heeft de juiste combinatie van gedrevenheid en puberale onverschilligheid, met een voldoende-empathie-opwekkende-uitstraling. Hoeveel daarvan spel of vooral ‘uiterlijk’ is, dat weet ik niet precies, maar ze verdient in elk geval wel complimenten. En eigenlijk valt de rest van de acteurs in de categorie bij-bijrol. Behalve dan misschien De Almeida, waardoor ik wel fijn verrast werd. Althans: door z’n verschijnen. Dat hij kan acteren is al decennia bekend (Robert Rodriguez’ Desperado is al bijna 30 jaar oud, terwijl hij bijna 40 jaar geleden al een bijrolletje in een Miami Vice-aflevering had; en dat is nog altijd niet z’n eerste credit!), en nu is het vooral grappig om hem door Cartageña te zien crossen op z’n scootertje. En dat heeft echt niks te maken met dat ik persoonlijk Colombia het mooiste land vind waar ik ooit geweest ben (en ik ook verbleef in die Getsemani-wijk die in de film zit).
Will Merrick en Nicholas (Nick) D. Johnson maken hier beide hun langespeelfilmdebuut als regisseur (Merrick maakte wel al wat kortfilms; Johnsons regielijstje bestaat enkel uit deze film). Bij Searching waren ze eerder betrokken als editors. Met andere woorden: de snelheid van de montage in deze film komt vooral doordat dát de achtergrond van de makers ook is. En waar ik normaliter nooit echt op de montage let (als dat goed is uitgevoerd, dan valt dat me juist ook niet op), daar lijkt een film als Missing wel een ideale eerste regieklus voor twee editors…
Final credits
En dat dus, omdat alles heerlijk snel en hip door elkaar heen vliegt. Ik denk dat mijn ouders zo’n film nogal vermoeiend vinden, terwijl m’n neefjes en nichtjes waarschijnlijk niet door hebben hoe de makers zo goed hun belevingswereld hebben kunnen vangen. Mogelijk tekenend: waar ik na een film als Mission: Impossible wel eens iets te ‘stoer’ naar huis fiets omdat ik vol adrenaline zit van zo’n film, keek ik na het zien van Missing wel net iets anders naar m’n iPhone en vooral alle social-apps erop…
Daarbij wordt er ook aan de true-crime-verslaving van velen gerefereerd, waardoor ik dus ook denk dat Ted Sarandos (CEO bij Netflix) echt zeer tevreden zal zijn met deze film. Al noemt hij het waarschijnlijk “content”. En dan is Missing dus ook nog succesvolle content waarin reclame gemaakt kan worden voor andere content op z’n streamingsdienst…