Drive-Away Dolls (2024)
“Alsof ‘shock-regisseur’ Larry – Kids, Bully – Clark een Coen-script heeft verfilmd“, was m’n eerste reactie na deze zwaar teleurstellende ‘lesbische actiekomedie’ van Ethan (zonder z’n broer) Coen. Een teleurstelling die ik nóg steviger voelde omdat ik me behoorlijk kapot ergerde aan (het ook redelijk rammelende Texaanse accent van) één van de hoofdrolspelers, misschien wel omdat ik haar onlangs juist erg goed en enorm cool, stoer en zelfverzekerd zag spelen in Sanctuary.
Een vriendin naast me verwoordde het misschien wel het beste met haar “Ik heb volgens mij geen één keer gelachen, en vraag me ook serieus af hoe deze door lesbiennes wordt beoordeeld, want het voelt een beetje alsof een oudere man zijn beeld en/of fantasie over queer vrouwen heeft verfilmd.” Waarna ik me ook direct afvroeg, of als er “geschreven door Filmofiel” op het script had gestaan, er ook maar één studio groen licht zou hebben gegeven aan deze film, die overigens wel iets van een interessant verhaal als basis heeft…
Het verhaal
Jamie (Margaret – Once Upon a Time … in Hollywood, Sanctuary – Qualley) is een ontzettend vrijgevochten lesbienne die ogenschijnlijk weinig trouw voelt voor haar vriendin Sukie (Beanie – Booksmart, Lady Bird – Feldstein), die haar dan ook redelijk hardhandig het huis uit gooit, als ze weer eens vreemdgegaan is. Jamie lijkt vooral grof en lomp te willen roepen hoe geil lesbische seks is (waardoor je zou kunnen denken: is ze pas net uit de kast gekomen en is dit nog wat ‘compensatie’ voor eerdere onderdrukking of zo, maar helaas), en dat pikt niet alleen Suki niet. Als haar beste vriendin Marian (Geraldine – Blockers – Viswanathan) haar tijdelijk onderdak biedt en meldt dat ze wil gaan vogelen met haar tante in Tallahassee, Florida, besluit Jamie mee te gaan: “Road trip..!!!!”
Omdat ze ook weinig geld hebben, besluiten ze bij een ‘drive away‘-bedrijf langs te gaan. Oftewel: een bedrijf dat auto’s transporteert door deze door opportunisten e.a. te laten rijden naar de plaats van bestemming. De meiden krijgen van Curlie (Bill – 12 Years a Slave, Joker – Camp) een redelijk gare bak mee en gaan op pad. Ze moeten de auto wel de volgende dag al afleveren, dus het kinderachtige gedoe van Jamie – zij wil onderweg natuurlijk alle queer-barren af om seks te hebben en daardoor continu omrijden – zit nogal in de weg.
Maar wat hun reis zeker gaat verstoren, is het feit dat de auto waarin ze rijden, eigenlijk bestemd was voor een stel criminelen onder leiding van de Oscargenomineerde Colman – Rustin – Domingo. De kofferbak bevat namelijk niet alleen het hoofd van een nogal populaire acteur op ijs, maar ook een koffer met nogal ‘harde inhoud’. Voordat goons Arliss (Joey – The Cobbler, The Dictator – Slotnick) en Flint (C.J. – Manchester by the Sea, The Trial of the Chicago 7 – Wilson) hen weten te vinden, ontdekken ze namelijk zelf de nogal opmerkelijke inhoud (zie jhieronder), en ontvouwt het vrij suffe plot zich nog even wat verder…
What’s the point??
Eigenlijk lijkt het enige écht opmerkelijke aan deze film (of eigenlijk aan het verhaal), dat het losjes gebaseerd is op Cynthia Plaster Caster, een artiest die beroemd werd juist om wat het Miley Cyrus-karakter in deze film in The Big Lebowski-psychedelica-achtige cutaways doet: het maken van gipsen afdrukken van stijve pikken van celebrities. Dat zal waarschijnlijk ook de basis van het idee zijn geweest, verwacht ik. Maar daar omheen is dus een verhaal geschreven met karakters die zó plat/lomp zijn geschreven (bijna elke lesbienne in de film lijkt precies op het stereotype dat mannen voor deze queer vrouwen gebruiken in een voetbalkantine), dat ik dus moest denken aan Larry Clark, die in mijn beleving best graag scoorde met ‘rellende lompheid’. Misschien dat mijn ergernis aan Jamie’s karakter wel de bedoeling was, en dat ik er daarom ‘overheen’ moest stappen of zo, maar dan ben ik de film volgens mij alweer teveel aan het proberen ‘goed te praten’. Een tekenende gedachte die al na een kwartier door m’n hoofd schoot was: “Als ik hier langs zou zappen op tv, dan weet ik niet zeker of ik de film langer dan vijf minuten op zou laten staan…” Waardoor ik me uiteindelijk ook echt afvroeg: waarom heeft Coen deze film überhaupt gemaakt?
Cast & crew
Qualley viel me voor ’t eerst meer dan positief op als die ‘Manson-familie-meid’ in Tarantino’s Once Upon a Time … in Hollywood. Daarin toonde ze een rebelse oprechtheid die heerlijk werkte, zeker in combinatie met Brad Pitts understated coole stuntmanrol. En mogelijk is Tarantino ‘beter’ in het neerzetten van zulke rollen dan Ethan Coen. Ik wil het namelijk niet te makkelijk afdoen op dat deze rol gewoon niet mijn ‘smaak’ is. Natuurlijk maakt ze een ontwikkeling mee in het verhaal, en was die puberale irritantheid mogelijk nodig om iets meer contrast te zetten, maar ik begrijp echt niet waarom er überhaupt zoveel meiden interesse in haar hadden. Al wil ik ook weer niet stellen dat ik weet hoe queer vrouwen zich ‘moeten’ gedragen, maar als mens was ze gewoon té annoying voor mij. Natuurlijk moest er contrast gezet worden ten opzichte van Viswanathans uptight, voorzichtige Marion, maar waar ik deze Marion wel kon waarderen, lijkt Coen met het Jamie-karakter dus nogal té ver te zijn gegaan. In de overige rollen vind ik het altijd leuk om Jonah Hills zus (Beanie Feldstein) te zien, kan Bill – The Queen’s Gambit (tv) – Camp eigenlijk nooit iets verkeerd doen bij mij, en is het fijn om te zien dat Colman Domingo dit jaar wel écht doorgebroken lijkt. Hier hoeft hij lang niet zo diep te gaan als in z’n Oscargenomineerde rol in Rustin (eigenlijk ‘mag’ ik deze films ook niet vergelijken van mezelf). Pedro Pascal IS vooral gebruikt om nog meer vrouwen naar de bioscoop te lokken, en Matt Damon zal waarschijnlijk gewoon z’n maat Ethan een dienst hebben bewezen met die ene dag dat hij op de set zal zijn geweest…
Ethan Coen maakte meer dan furore met broer Joel, want zij zijn de helden die ons niet alleen The Big Lebowski gaven, maar ook toppers als A Simple Plan, No Country for Old Men, Fargo, A Serious Man, True Grit, Inside Llewyn Davis en The Ballad of Buster Scruggs, om nog lang niet al hun samenwerkingen te noemen. Maar hier schreef Ethan dus het scenario met z’n vrouw Tricia Cooke. Zij werkt al sinds de jaren 90 voor de Coen-broers, maar dan als editor. Haar eerste was Barton Fink, waarna ze ook aan The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou? en The Man Who Wasn’t There werkte. Dit is overigens pas haar eerste serieuze schrijfcredit, en het zal niet zo’n verrassing zijn als ik meld dat ze van mij de montagekamer wel weer in mag…
Final credits
Weet je, na twee serieuzere filmrecensies van topfilms (The Zone of Interest en Dune: Part Two) was het best fijn om een keer een film gewoon lekker makkelijk en snel af te serveren. Dit is echter alleen een ‘compliment’ dat te drukke filmrecensenten zullen voelen…
Humor is en blijft misschien wel het meest persoonlijke genre, dus mogelijk lach jij je wel de ballen uit je broekje of bloesje, maar die 6,1 op IMDb is wat mij betreft een heel stuk te hoog. Natuurlijk kan dat komen doordat ik meer verwachte van een ‘Coen film’, maar nu stop ik met iets van nuance zoeken voor een film die ik graag zo snel mogelijk weer vergeet…