Road House (2024)
Nee, deze remake heeft geen Patrick Swayze, geen Ben Gazzara, geen Sam Elliot, geen Kelly Lynch en geen “It’s my way or the highway!” Maar eerlijk gezegd: ik word een beetje moe van het moeten erkennen dat de ‘jeugd van tegenwoordig’ gewoon gewend moet zijn aan mindere kwaliteit. Al ben ik dan in hun ogen misschien ook wel een “ouwe lul”, maar deze 2024-versie van Road House is niks meer dan een simpele knokfilm, ditmaal gezet op de prachtig zonnige locatie van de Florida Keys. Met een gruwelijk afgetrainde Jake Gyllenhaal en een MMA-kampioen die hopelijk bewust en/of slim als karikatuur wordt neergezet. Want die Connor McGregor (b)lijkt zo’n slecht acteur, dat William Forsythe hierbij als een Robert DeNiro over zou komen…
Het verhaal
Dalton (Gyllenhaal) wordt direct gezet als één van de beste MMA-vechters ooit, die na een incident echter lijkt te zijn gestopt, en sindsdien nogal suïcidaal blijkt. Dat wordt echter zó oppervlakkig neergezet dat een 113-vermelding hier niet nodig is, want hij vergeet dat zelf ook al snel als eigenaresse Frankie (Jessica – Booksmart – Williams) – van een wegrestaurant genaamd “Road House” – hem vraagt voor bescherming tegen een stel gasten dat al maanden haar café-restaurant terroriseert. Aankomend in Glass Key raakt hij direct bevriend met de lokale boekenwinkeleigenaar Stephen (Kevin – Being John Malkovic, Blindspotting – Carroll) en z’n schattige dochter Charlie (Hannah Lanier), duidelijk gezet om later als soort ‘leverage‘ voor de zeker aanwezig zijnde bad guys te dienen.
Het duurt namelijk niet lang tot Dalton voor ’t eerst z’n krachtpatserigheid moet tonen. Iets dat hij redelijk zelfbewust doet, want hij geeft de eerste lading slechteriken ook netjes de optie om níet te vechten. Als het echter toch losbreekt, brengt hij ze na afloop heel vriendelijk naar het ziekenhuis, waar hij de mooie eerstehulparts Ellie (Daniela – The Suicide Squad, Guardians of the Galaxy Vol. 3, Fast X – Melchior) ontmoet. Initieel is ze pissig om het extra werk, maar een paar blikken verder weten we dat zij de Kelly Lynch-rol uit het origineel op zich neemt. Ondertussen wordt ook langzaam duidelijk wat de reden van al dat geterroriseer is, als de ‘opper-bad guy‘ Ben Brandt (Billy – No Time to Die, The Big Short – Magnussen) wordt geïntroduceerd. Hij streeft – als een soort Trump-wannabe – ook als volwassene nog altijd z’n vaders goedkeuring tot in het criminele na. Maar als Dalton toch wat teveel tegenstand blijkt te geven, huurt papa vanuit de gevangenis ene Knox (McGregor) in, die als een malloot op avontuur gaat…
Enkel de titel…
Natuurlijk is het geen verrassing meer als zo’n film het bij lange na niet haalt bij het origineel. Maar de naam “Road House” heeft natuurlijk flink wat waarde die nog verzilverd kon worden. Althans: dat moet de commerciële studio gedacht hebben. 
Grappig dat ik het hiernaast getoonde X-berichtje tijdens dit schrijven voorbij zag komen, want dat duidt wat ik hiermee bedoel vrij sterk…
Maar eigenlijk is enkel dus de opzet, setting en titel hetzelfde als die toch vrij verrassende Patrick Swayze-film uit 1989. En natuurlijk zag ik díe film als tiener en mogelijk zou ik die nu ook lang niet zo goed vinden als die in m’n herinnering is, maar die heeft volgens mij toch wel iets van een soort cult-status behaald. Iets dat met deze film zeer zeker niet gaat gebeuren, hoeveel fun de makers én vooral cast ook hadden tijdens de perstour (en première op SXSW 2024 een paar weken geleden). Daarom sluit ik me beter aan bij collega-recensenten, die eigenlijk allemaal zeggen: “Damn, had ik dat vergelijkingsmateriaal met het origineel maar niet gehad, dan had ik me waarschijnlijk beter vermaakt” (of iets in die strekking).
Cast & crew
In het echt zou ik het waarschijnlijk nooit durven stellen, maar damn, die McGregor denkt na deze film hopelijk niet dat hij acteur is. Ik denk namelijk niet dat ik ooit zo’n slecht acteerwerk heb gezien. En nu ken ik zijn MMA-optredens niet, dus mogelijk is hij als mens gewoon zó ‘raar’, maar ik dacht continu: “Waarom lacht ongeveer iedereen in de film hem niet uit? Zou zelfs de regisseur bang van hem zijn geweest?” Dat zijn zaken die me natuurlijk nogal afleiden, al was dat hier ook weer niet zo erg. Gyllenhaal laat al jaren vooral z’n fysieke potentie zien, terwijl zijn suïdidaliteit én die angst voor zichzelf best wel interessant was geweest om dieper uit te werken. Maar ja, dat had het contrast met de rest van de ‘acteurs’ nog groter gemaakt. Ook al heeft Magnussen het perfecte hoofd om pissig op te worden, is Joaquim de Almeida waarschijnlijk heel blij geweest dat hij “Big Dick” genoemd werd in de film en zullen fans het zeker cool vinden dat ook Post Malone stoer te zien is in deze film. Maar nee, je gaat bij zo’n film niet serieus het acteerwerk beoordelen Filmofiel..!
Terwijl Doug Liman dus wel degelijk de regisseur van Swingers, Go, The Bourne Identity, Mr. and Mrs. Smith, Jumper, Fair Game, Edge of Tomorrow, American Made, Locked Down en Chaos Walking is, in chronologische volgorde. En terwijl ik dit zo typ, lijkt daarin het hoogtepunt wel al wat achter hem te liggen ja. Mogelijk dat hij daarom voor zo’n overduidelijk studioproduct is ‘gevallen’..? Waarbij het schrijversteam bestond uit Anthony Bagarozzi, Chuck Mondry, R. Lance Hill (als David Lee Henry?) en Hilary Henkin, waarvan die laatste twee ook verantwoordelijk waren voor het origineel. Waarbij de Oscarnominatie van Henkin (voor Wag the Dog) ook wel ‘bewijst’ dat dat origineel inderdaad door betere schrijvers is geschreven. Al gebiedt eerlijkheid mij nu ook wel te zeggen, dat Hill en Henkin voor het scenario van dat jaren-80-origineel ook een Razzie-nominatie ontvingen…
Final credits
Nee, de mooie zonnige locatie in de Florida Keys, in combinatie met wederom vrij lekkere bands die ook ín het café optreden, maken van Road House een film die je het beste met wat stoere vrienden thuis kunt kijken, liefst onder invloed van wat dan ook. Met wat geouwehoer tussendoor let je waarschijnlijk minder op de simpelheid van het verhaal, en dan zijn de vechtscènes wel weer zo lekker geschoten en geknipt, dat je maar een paar keer overduidelijk Gyllenhaals stuntman ziet. Denk dat deze opgaat voor ‘Beste breinloze quatschfilm van 2024’.
Kijk, kan ik toch nog ‘positief’ eindigen… ;)