Hundreds of Beavers (2022)
Opvallend dat het serieus nemen van acteurs in mascottepakken niet het meest opmerkelijke aan een film is. En ook die zwart-wit setting in deze originele slapstick-komedie niet, noch het schamele budget van net 150.000 dollar. Voor mij was het meest opmerkelijke – nadat ik even twijfelde of ik wel bij de juiste film zat – dat ik met gemak ruim 1 uur en 3 kwartier geboeid bleef. Maar ja, dit is dan ook één van de meest creatief gemaakte films die ik in misschien wel een decennium zag. Beetje de Buster Keaton-achtige live action-versie van Looney Tunes, over een voormalig appelbrandewijnproducent die in bar winterweer op bevers gaat jagen om daarmee de hand te winnen van de mooie dochter van een pelshandelaar…
Het verhaal
Jean Kayak (co-scenarist Ryland Brickson Cole Tews) is bovengenoemde appelbrandewijnproducent, die tijdens een bender per ongeluk z’n hele herberg en bijbehorende appelboomgaard in de hens ziet gaan, in good old fashioned Looney Tunes-comic stijl. Desolaat struint hij wat door de besneeuwde velden en bossen van waarschijnlijk Canada – de film wil niks en niemand beledigen, wat mij deed denken aan die kenmerkende Canadese verontschuldigingsstijl – tot hij wat rook boven het bos ziet uitstijgen. Deze is afkomstig van de handelspost van ‘de handelaar’ (Doug Mancheski), wiens grootste droom het is om z’n dochter (Olivia – Defying Gravity: The Untold Story of Women’s Gymnastics – Graves) uit te huwelijken aan de lokale meester-pelsjager (Wes Tank). Die is echter meer geïnteresseerd in het vrije leven met z’n honden, en neemt Jean als soort van leerling aan (en mee op jacht).
Terwijl Jean de fijnste kneepjes van het valstrikken zetten leert, moet de lading pelsen door een steeds kleiner wordende roedel hondjes (acteurs in hondenpakjes) worden getrokken. Eén voor één worden ze namelijk ’s nachts uit hun leven gerukt door de aanwezige wolven, die er uiteindelijk voor zorgen dat ‘ons Jean’ in z’n eentje op queeste moet. De wulpse, speelse en daarmee ook gevaarlijke blikken van ‘de dochter’ maken Jeans maagdelijke hart echter steeds gekker, waardoor we hem ook steeds meer zien groeien als jager. Maar tijdens z’n jacht op zoveel mogelijk bevers zien we hem ook steeds intenser gadegeslagen worden door een paar Sherlock-achtige bevers, en voel je aan je water al aan dat deze slapstick ook wat wil zeggen over hoe ongebreideld kapitalisme misschien wel het minst duurzame economische model is dat ooit is verzonnen. Maar voordat je denkt dat het écht serieus wordt, zit Jean alweer met z’n arm vast in nogal lompe beverklem, en voelen we toch vooral het geweldig creatieve talent achter deze film…
Meeslepende balans…
Een film als Hundreds of Beavers komt één keer in de zoveel jaar voorbij. Denk een beetje aan de liefdesbaby van films als Holy Motors, Crystal Fairy & the Magical Cactus en Tuvalu: films die mij ook vanuit een totaal onverwachte én creatieve hoek achterover deden slaan, als het ware. Films met lef, die hun beperkingen (het geringe budget) juist omarmen en hierdoor zeer bewust creatieve oplossingen moeten vinden die zich buiten de risicoloze paden bevinden. Dat gaat ook heel vaak fout, maar hier slaan ze de plank dus een keer finaal raak.
Vooraf wist ik inhoudelijk niets meer dan “dronken man gaat op beverjacht“, maar ik durf wel te vertrouwen op de ‘buzz’ rondom een film. En die was (en is) bij deze erg positief. Maar dat onbekende zorgde er dus ook voor, dat ik serieus even dacht dat ik met een wat langer voorfilmpje te maken had. Iets dat bij de wat meer ’traditionele kijker’ mogelijk direct weerstand oproept, want dit is geen ‘paplepel-entertainment’. Terwijl de film juist wel vol zit met enorm toegankelijke humor: een voorwaarde als je een film met misschien drie woorden hoorbare dialoog maakt. Want Hundreds of Beavers is ook een stomme film, met een enkele title card tussendoor om te tonen wat de karakters tegen elkaar willen zeggen. Maar de rest ontdek je dus gewoon door actie en (niet-te-overdreven-maar-wel-ook-wat-aan-Kusturica-films-herinnerende) mimiek, waarin vooral de expressieve ogen van ‘de dochter’ in mijn hoofd achterblijven…
Cast & crew
En deze Olivia Graves is ook de enige in de cast die een IMDb-credit heeft waar ik iets mee ‘kan’. Ze was namelijk te zien in een documentaire over vrouwelijke turners, dus ik verwacht dat haar meest hilarische scène in de film (directe glimlach weer hier, als ik eraan terugdenk) ook wat met een mogelijk eerdere carrière te maken heeft. Hoofdrolspeler Tews’ mimiek doet me overigens vermoeden dat hij uit het theater komt, al toont de rest van z’n (beperkte) oeuvre dat hij de surrealistische sprookjeswereld sowieso niet schuwt.
Want dat is eigenlijk ook wel een genre dat je op deze film kunt plakken (naast dat ik “cult” eindelijk weer eens als hoofdgenre mag/moet gebruiken!!): het sprookje. Met overduidelijk gezette karakters en een duidelijke moraal, die ergens ook weer goed grijs wordt (als teken van dat het ‘ons’ iets moet leren), et cetera. Daarnaast werkte Tews ook eerder al samen met regisseur en mede-scenarist Mike Cheslik, al was dat aan een kortfilm die hier waarschijnlijk ook nooit iemand gezien heeft. En naast schrijvers (al is de film dus zonder ‘gewoon’ standaard script gemaakt, maar vooral/f gestoryboard en daarna gewoon geschoten!!!!) en regisseur is dit waarschijnlijk ook de hemel geweest voor de production designer en/of set decorator, want hoe leuk moet al dat knutselwerk zijn geweest..!?
Final credits
Weet je, dit is echt zo’n film die ook tal van vette oneliners kan oproepen in types zoals ik, maar eigenlijk wil ik me helemaal niet op deze manier ‘bemoeien’ met deze film. Daarvoor respecteer ik de makers misschien wel teveel, juist omdat ze zo heerlijk hun eigen visie op film hebben weten vast te leggen.
Echt zo’n film die je gewoon moet ondergaan met een open mind, want dan komt de verrassing waarschijnlijk het fijnste binnen. En natuurlijk weet jij allang of zo’n opvallend creatieve film iets voor jou is, dus laat ik glimlachend afsluiten met nog zo’n …