Ghostbusters: Frozen Empire (2024)
Opvallend dat zo’n overduidelijk opzichtige franchise-film mij gisteravond weinig kritisch maakte. Okay, ik zag de film met een groepje mannen dat zich jaarlijks met Carnaval als Ghostbusters verkleedt (en die dus ook tal van nieuwe klus-ideeën kregen), en de aanwezigheid van een perfecte gecaste Paul Rudd doet volgens mij de rest. Op basis van het verhaal zou je als criticus namelijk veelvuldig met je ogen kunnen rollen (ik ben het grotendeels ook alweer aan het vergeten?), terwijl het duidelijk opvalt hoe anders de pacing en het exposé zijn ten opzichte van Afterlife (terwijl regisseur Gil – Monster House, City of Ember, Poltergeist – Kenan toch ook dát scenario schreef).
Maar ik kon de “Wat loop je toch altijd vrolijk zulke films uit!“-uitspraak van m’n vrienden na afloop wel te billijken, want Ghostbusters: Frozen Empire is – in al z’n vergeetbaarheid – mildstemmend/-makend vermakelijk..!
Het verhaal
De film opent in een opvallend jaartal (1904), maar niet op een opvallende locatie (de voormalige brandweerkazerne van waaruit schijnbaar al eeuwen ‘monsterjagers’ opereren!), van waaruit we een brandweer-stoomauto zien uitrukken naar een wel erg opvallend ‘event’. In een lokale, NY’se vergaderzaal blijken namelijk (vrijwel) alle aanwezigen instant bevroren, terwijl er in een hoekje een overlevende een nogal opvallende bol vasthoudt. Zonder angst pakt een dienstdoende monsterjager de bol op, en wordt vrij snel de film geopend met credits e.d.
Niet veel later weten we dat de huidige Ghostbusters onder leiding van Gary Grooberson (Rudd) en z’n vrouw/vriendin Callie (Carrie – Gone Girl, Widows – Coon) nog altijd New York doorscheuren, geholpen door de 18-jarige Trevor (Finn – It, Stranger Things (tv) – Wolfhard) en het 15-jarige genie Phoebe (Mckenna – The Handmaid’s Tale (tv), I, Tonya – Grace). Maar het is juist de aanwezigheid van dit meisje dat de burgemeester de mogelijkheid geeft als ‘booeeeeehhhh-karakter’ op te treden: door haar kinderarbeid lijkt hij die vermaledijde Ghostbusters eindelijk de voet dwars te kunnen zetten, zodat hij ook dat iconische pand kan sluiten en/of slopen.
En dat is exact wat níet zomaar moet gebeuren, weten we uit de verhaallijn rondom de ultieme wereldvernietiger die aan de zijlijn allang is opgevoerd natuurlijk. Wat ook de deur opent voor het hilarische Nadeem-karakter (Kumail – The Big Sick, Eternals – Nanjiani), wiens rol een stuk groter wordt dan waar hij überhaupt zin in heeft…
Heerlijk eenvoudig te slikken
Normaal zie ik nieuwe films binnen een week na release. Grotendeels omdat ik nog altijd zwaar filmfan ben, maar ook deels omdat ik weet dat jij er weinig aan hebt om een recensie te lezen van een film die niet meer zo actueel is. Dus of het supernuttig is dat ik deze recensie nu nog schrijf: je ne sais pas. Maar wat ik dus wel weet, is dat Ghostbusters: Frozen Empire eigenlijk de perfecte studiofilm is. Althans: voor mij. Denk dat de studio wel op meer gehoopt had, zeker ook omdat veel in de film erop gericht lijkt flink wat deurtjes open te zetten/houden naar nog meer films. Dit is namelijk deel 4 in de franchise die in 1984 begon, en waarvan Winston, Melnitz, Stantz én Venkman (!!) nog altijd in leven blijken. Harold Ramis’ Spengler kon logischerwijs niet meer opdraven, maar levert wel iets van diepgang op inzake de moeder-dochter-stiefvader-relatie in de film. En dat werkt best wel, wederom enorm geholpen door vooral Paul Rudds acteerkwaliteiten.
Cast
Want die Rudd is wel de perfecte go to-guy voor dit soort rollen: aimable en drollerig, maar niet weerloos. Met zelfs het zelfbewustzijn om toestemming aan z’n vrouw te vragen of hij wél als vader op mag treden richting de puberende, teleurgestelde Phoebe. Die ook met de juiste puberaliteit wordt gespeeld door Grace. Al bedenk ik me nu wel direct weer zo’n plot-wringing: ze krijgt aan het eind wel enorm veel credits voor iets, die ze enkel kan krijgen, doordat de rest van de karakters in de film even handig vergeten is dat zij al die problemen eigenlijk ook veroorzaakte. Al werd ze daarin dus wel – zoals het een puber betaamt – beïnvloed door de zeer vriendelijke, maar mogelijk ook licht sensuele/verleidelijke, ‘geestige’ Melody (Emily Alyn – J. Edgar, Enter the Void, Doctor Sleep – Lind). En nu ik door Koningsdag en andere drukte deze recensie weer een paar dagen ‘moest’ laten liggen, is m’n herinnering aan deze film weer een stuk verder weggezakt. Nog altijd glimlach ik wel hoor, vooral om hoe vrolijk de zaal reageerde bij de (her)introductie van vooral Dan Aykroyd en Bill Murray, toch de herkenbaarste (en nog levende) acteurs uit de originele delen.
Final credits
Ja, ondanks dat er dus uiteindelijk niet zulke gevaarlijk-als-gedachte wereldvernietigers in de film opdraven, voelt Ghostbusters: Frozen Empire wel een beetje als zo’n nostalgische André van Duin-zaterdagavond-tv-beleving van vroeger: heerlijk eenvoudig vermaak waarom je hard moet lachen, en waarbij het na afloop helemaal niet zo erg is als je niet meer exact weet waarom je nou zo moest lachen.
En dan kan ik nog wel iets van kritiek uiten op hoe die mini-Marshmallow-Men iets te makkelijk de gele Minions uit Despicable Me kopiëren, of dat het groepje Carnaval-Busters mijn grapje over die vrouwenversie van deze film (volledig mislukt, maar wel met Kirsten Wiig én Kate McKinnon, en momenteel zelfs met een hoger IMDb-punt dan deze Frozen Empire!) totaal niet kon waarderen, maar laat ik positief eindigen: Ghostbusters: Frozen Empire heeft precies dat herkenbare feelgood-gevoel van de vorige films, alhoewel dus wel in een iets andere tempo dan Afterlife…