Beverly Hills Cop: Axel F (2024)
Oh ja, deze comeback-film verraste met best wel positief (zeker in vergelijking tot andere comeback-wannabes). Openend met goede Eddie Murphy-scherpte inzake ‘wokeness’ volgt Beverly Hills Cop: Axel F een behoorlijk herkenbare (maar ooit ook zeer succesvolle) formule, en als ik eerlijk ben: die formule wordt lang niet zo vaak meer (zo leuk) gebruikt als in de 80-ies en 90-ies van de vorige eeuw.
Waarbij deze dus – ondanks het perfecte openingsnummer!! – zeker ook wel aardig verhip(hop)t is naar onze tijd, met een tweetal castingkeuzes die erg goed uitpakken. Vooral die voor één van de dames uit @zola..!!
Het verhaal
Axel Foley (Murphy) komt natuurlijk helemaal niet uit Beverly Hills, Los Angeles, maar uit Detroit, Michigan. Daar opent de film dus ook – op één van de bekendste nummers uit de originele soundtrack (die ik ooit op cassettebandje van een vriendje kreeg!!) – en er wordt snel gezet hoe dicht hij bij de straatschoffies staat. Op kantoor is politiebaas Friedman (Paul Reiser) nog altijd pissed als Foley weer eens wat eigendommen vernielt tijdens een actie, maar het is niet zozeer een fuck up van Foley dat onze Axel naar het titulaire Beverly Hills drijft.
Als kijkers hebben we dan namelijk al gezien hoe Axels voormalige partner Billy Rosewood (een initieel behoorlijk afgetakeld uitziende Judge Reinhold!!) nog wél contact onderhoudt met Axels dochter Jane (Taylour – Ma Rainey’s Black Bottom, Zola uit @zola – Paige), die juist advocaat is geworden. Natuurlijk deels om de afwezige papa een hak te zetten (hij pakt de mensen op die zij dan weer vrijpleit), maar ze lijkt daarin wel Axels tenacity te hebben geërfd. Doordat ze echter een nogal ingewikkelde cop killer-zaak aan heeft genomen, krijgt ze ineens de verkeerde mensen achter zich aan. En dan moet papa natuurlijk snel langskomen om z’n dochter te redden. Al blijkt dochter toch ook wel een stuk zelfvoorzienender dan gedacht, terwijl Axel in de vorm van Joseph Gordon-Levitts karakter een soort nieuwe Billy vindt…
Herkenbaar & vermakelijk
Yes, ondanks een heerlijk te ontdekken en best grote (maar ook weer totaal onbelangrijke) fout in het verhaal, vinkt het plot echt alle bekende vakjes af. Bad guys zie je al ver van tevoren aankomen, motivaties zijn ook overduidelijk, oude bekenden worden verleid hun wilde haren weer te laten groeien, en een nieuwe generatie die het meer dan charismatisch over wil nemen. En dat dan in een actiekomedie-formule die in de jaren 80 en 90 ontzettend groot was, maar het laatste decennium meer in de richting van komedie (The Other Guys, The Nice Guys) óf actie (F&F, Bullet Train, …) verschoof, maar niet vaak zo meer leuk samenkomt zoals dat ‘vroeger’ gebeurde (denk ook aan de eerste Die Hard-films). Want The Fall Guy was bijvoorbeeld vooral een actie-romcom…
En om Murphy’s scherpte (of dat van het schrijversteam) nog wat extra te tonen, zit er ook een leuke sneer naar het derde deel in, en dat is dan plottechnisch weer best vakkundig verwerkt. Waarbij ik dus weer lichtelijk moet glimlachen als ik terugdenk aan hoe ‘dom’ het dan eigenlijk is, als pa vanuit een Beverly Hills-politiebureau z’n dochter dan EINDELIJK belt (na jaren getreuzel), maar dat er op haar telefoon dan wel “DAD” staat. Alsof zij het nummer van een lokaal politiebureau al die jaren in haar telefoon onder het nummer van papa heeft opgeslagen. Maar ja, een kniesoor hè…
Crew & cast
De film credit drie schrijvers (naast de schrijvers van het origineel als verzinners van de karakters), waarvan er één duidelijk een Hollywood-studio-schrijver is (Will Beall), want hij schreef eerder mee aan Aquaman, Zack Snyder’s Justice League en recentelijker nog aan Bad Boys: Ride or Die. Tom Gormican en Kevin Etten werkten hiervoor samen aan die Nic Cage-Pedro Pascal-‘hit’ (?) The Unbearable Weight of Massive Talent, en die was ook verrassend leuk(er dan verwacht). Misschien wel des te opvallender – of zou het Murphy’s manier zijn geweest om zelf iets meer controle te hebben; hij was niet voor niets ook producent bij de film? – dat regisseur Mark Molloy hier eigenlijk z’n langespeelfilmdebuut maakt. Hiervoor maakte hij vooral commercials voor Apple, dus het is nogal een stap naar zo’n grote Netflix-film.
Waarbij ik dus in meerdere scènes wel een scherpte leek te herkennen uit die eerste (doorbraak)shows van Murphy als stand-up comedian. Gecombineerd met het bewust ouder worden (iets dat in die andere wél gelukte (alhoewel financieel mogelijk niet?) recente comeback-film, Clerks III, ook goed werkte) en iets dat voor velen wel herkenbaar kan zijn (je willen bewijzen t.o.v. papa, of je frustraties hierover in elk geval), was ik dus wel verrast door de inzichten in de film. Al moet ik hierover jouw verwachtingen natuurlijk ook weer niet té hoog maken, want het blijft ook wel gewoon Beverly Hills Cop hè. Maar dan dus ook met een Gordon-Levitt die z’n range steeds meer weet te verbreden, een Reinhold die in het begin (gelukkig functioneel) afgetakeld eruit ziet (dit is z’n eerste film in zeven jaar, en het is lastig te achterhalen hoeveel langer het is geleden dat hij nog ‘succesvol’ was), en een prachtige mooie dame die ik uiteindelijk herkende van haar goed rauwe rol in dat waargebeurde ’twitter-draadje’-verhaal @zola. En dan zal ik die laatste ‘comeback-cameo’ niet noemen, buiten dat we de naam “Axel” in een wel heeeeeeeeeeeeeel apart accent uitgesproken horen worden…
Final credits
Yes, ondanks het overduidelijk commerciële aan de film en de nog duidelijker aanwezige formule, vermaakte ik me meer dan verwacht. De herkenning van zo’n heerlijke ouderwetse shootout in een film die meerdere bekende maar succesvolle formules kopieert is soms gewoon ook lekker. Normaliter ben ik best wel eens kritischer, maar juist doordat de soundtrack ook begint met iets dat voor mij nogal jeugdsentiment was, voelde ik dat kritische meteen al wegvloeien.
Dus ja: perfect Netflix-filmvoer, voor zo’n doordeweekse avond dat er geen voetbal of sport op tv is, en je gewoon lekker aan de hand meegenomen wilt worden richting vermaak…