MaXXXine (2024)
Natuurlijk onmisbaar voor alle fans van X en Pearl, maar ik zag MaXXXine dus met twee vrienden die deze eerdere, ontzettend ‘vette’ Ti West/Mia Goth-horrors helemaal niet gezien hadden. Hun eerste reactie na afloop: “Damn, vet zeg..! Beetje Tarantino-stijl ook, vermengd met die coole 80’ies-vibe…”
Voor mij als Filmofiel was de hele setting – het Hollywood van halverwege de jaren 80, met een belangrijke rol voor de Universal Studios lot (met Psycho-huis!!) – sowieso al voldoende om terug in die fijne Once Upon a Time … in Hollywood-/Nope-beleving te komen. Maar nu dan aangevuld met een coole lompheid die ik van hun eerdere twee films herkende, waar de film plottechnisch wel degelijk links mee heeft (zeker met X), die bij een tweede viewing het geheel waarschijnlijk nóg cooler maakt…
Het verhaal
De film opent met homevideo-opnames van een jonge Maxine, die in een rural kerkelijke setting vertelt hoe graag ze net zo wil worden als papa, en hoe ze nooit een leven zal accepteren dat ze niet verdient. Het is eind jaren 50, maar we springen direct door naar de neon-/drugs-/AIDS-wereld van 1985, waar een zelfverzekerd coole Maxine Minx (Goth) auditie komt doen voor The Puritan II, een horror-sequel van de ambitieuze regisseur Elizabeth Bender (Elizabeth – The Crown (tv), Tenet – Debicki). Als porno-actrice/stripper/… zijn de producenten niet zo blij met zo’n potentiële crossover-actrice, maar ze weet Bender te overtuigen met haar zelfverzekerde rauwheid. Al weten kenners van Pearl (en X) dan al dat ze haar rol mogelijk wel té goed kent..?
In een parallelle verhaallijn hebben we dan echter al talloze keren nieuwsberichten gehoord en gezien over de (toen echt ‘opererende’) Night Stalker. Om Maxine heen vallen de vrouwen dan ook bij bosjes neer, vaak met een satanistisch pentagram ergens op hun lijf gekerfd. Omdat de moordenaar steeds dichterbij lijkt te komen, krijgt Maxine ook bezoek van FBI-agenten Williams (Michelle – Kiss Kiss Bang Bang, Source Code – Monaghan) en Torres (Bobby – The Station Agent, Mr. Robot (tv) – Cannavale). Gezien haar verleden heeft ze echter niet zoveel op met politiecops, dus echt meewerken wil ze niet.
Maar dan komt de moordenaar wel erg dichtbij, zeker als ze Kevin Bacons neus flink verbouwt. Al weten wij dan natuurlijk allang, dat ze haar spreekwoordelijke mannetje wel kan staan (zeker als we zien wat ze met die Buster Keaton-impersonator doet, ouch…).
Stijlvol grijs…
De film opent overigens met een quote van Bette Davis, die stelt dat je pas écht een ster bent, als in de business als monster bekend staat. En een ster worden, dat is Maxine’s enige échte doel. En daarvoor mag/moet alles wijken. West speelt ook zeker wel met hoe karakters gecreëerd worden, en in hoeverre ‘slechtheid’ daarin een functie heeft. Voor die thematiek is een tweede viewing mogelijk wel nuttig, want daar zit zeker iets interessants…
Grappig overigens dat ik de sets van Back to the Future en The Truman Show dacht te herkennen – iedereen die naar Universal Studios in Los Angeles is geweest zal dat bezoek herbeleven door deze film – en qua tijdperiode zou die set van Back to the Future inderdaad supernieuw kunnen zijn (die kwam uit in 1985!), maar The Truman Show is pas veel later daar opgenomen. Waarbij het ook geweldig is hoe West Psycho in het verhaal heeft weten te verwerken (interessant om te onderzoeken of Freuds ego, super-ego en id ook in MaXXXine verwerkt zijn, zoals dit volgens Slavoj – The Pervert’s Guide to Cinema – Žižek in Psycho zeker het geval is). Daarnaast lijkt West meerdere muren te willen doorbreken, want is het script van de film waarin de ambitieuze Maxine gaat spelen niet té herkenbaar? En in hoeverre kijken we al naar een film die ín de film zelf aangekondigd wordt? Inderdaad: de lijnen tussen filmwerkelijkheid, film en ‘werkelijkheid’ lijken wat te vervagen, en de bijbehorende verwarring werkt net zo goed op ons als kijkers, als dat het mogelijk op Maxine werkt in de film…
Cast
Zoals je hierboven al kunt zien, zit deze Ti West-film voor het eerst écht vol met grote namen. Iets dat ook wel wat over de status en allure van z’n eerdere twee films in deze trilogie zegt natuurlijk. Naast muze Goth – die serieus wel écht goed is – heeft Kevin Bacon een heerlijk sleazy rol als privé-detective, is het gaaf om te zien hoe Cannavale’s karakter eigenlijk eerst acteur wilde worden (en met zijn ‘acteren’ wordt ook best gespeeld), vind ik het nooit jammer om door Halsey wederom aan het hier nog altijd niet uitgebrachte maar heerlijke Americana (SXSW-viewing) herinnerd te worden, en herkende ik Lily – dochter van Phil, Emily in Paris (tv), Windfall – Collins niet zo snel als iemand naast me. Giancarlo – The Mandalorian (tv), The Boys (tv), Megalopolis – Esposito mag zich ook van z’n meest sleazy kant laten zien, maar dan net wat stoerder dan Bacon. Monaghan zit steviger in m’n geheugen gegrift dan haar oeuvre zou moeten doen vermoeden, terwijl Debicki degene is die naast Goth het meest interessant is. Haar range is wel behoorlijk groot: van Lady Di in The Crown tot Ayesha in Guardians of the Galaxy Vol 2, terwijl ze hier een filmmaker mag spelen die met een horror-sequel haar artistieke stempel wil zetten, en daarin waarschijnlijk veel van haar eigen ervaringen met regisseurs heeft kunnen verwerken…
Final credits
Yes, MaXXXine combineert spanning, film, sleaziness, illusies, het ‘kwaad’, identiteit en ‘pijnlijk geplet’ met een heerlijk verhaal – dat overigens wel vrij snel lijkt te worden afgehandeld – en een coole sfeer die deze film sowieso onvergetelijk maakt. Voor filmnerds ook een leuke speurtocht naar alle verwijzingen en connecties, en met een eindshot dat een leuke ode lijkt aan het beste shot uit Pearl (wat voor mij een Oscarnominatie voor Goth al had gerechtvaardigd).
Yes, met Ti West, Ari – Hereditary, Midsommar, Beau is Afraid – Aster en Jordan – Get Out, Us, Nope – Peele is het best een goede tijd voor coole, vette en/of meer dan interessante horror..!