Trap (2024)
Een paar weken na z’n release besloot ik gisteravond M. Night Shyamalans laatste maar eens te kijken. Met lage verwachtingen liep ik de zaal in, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden was dat ik nog geen twee uur later met een aardige glimlach de zaal weer verliet. En ja, het verhaal bevat wel een paar opvallende acties – die iets te ‘bedacht’ overkomen – maar in dat denken heeft Shyamalan wat mij betreft nergens voor ‘overdreven domme’ acties gekozen. Net zoals de keuze om z’n dochter een belangrijke rol te laten spelen – zij speelt de superster om wiens concert de hele film draait én schreef en voerde haar ietwat overvloedig aanwezige muziek uit – over het algemeen ook goed uitpakt (al zit daar misschien uiteindelijk ook wel m’n grootste kritiek).
Lekker escapisme, maar nu snel deze recensie schrijven, want denk dat ie ook best snel weer uit m’n herinnering wegvloeit…
Het verhaal
Cooper (Josh Hartnett) heeft z’n dochter Riley (Ariel Donoghue) verrast met kaartjes voor een concert van de immens populaire popster Lady Raven (Saleka Night Shyamalan). We volgen hun route naar het stadion, de spanning in de rij voor de kassa en het gegil dat oorverdovend opkomt als het concert begint. Ondertussen hebben wij als kijkers al gezien dat papa wel erg gespitst is op al die aanwezige politie overal, en helaas laat de regisseur van de film nét wat vroeg zien dat papa mogelijk niet zo lief is als hij overkomt.
Omdat de meeste mensen vóór het zien van een film de trailer al gezien zullen hebben, hoef ik hier volgens mij geen “spoiler alert” te plaatsen, want Cooper blijkt namelijk een nogal gezochte seriemoordenaar, en het concert is de titulaire valstrik die de FBI voor hem opgezet heeft. Omdat Cooper dit vrij snel door heeft, gaat de film vooral over hoe hij z’n steeds irrationeler ogende gedrag tijdens het concert voor z’n dochter weet te verbergen. Iets dat helemaal niet zo goed lukt, maar door wat scenariokeuzes komt de film hier wat mij betreft nét mee weg. En juist doordat al die ‘komt ie ermee weg’-momenten wat ‘onzeker’ aanvoelen, leefde ik meer mee dan ik initieel verwachtte…
Ietwat stuurloos ‘lageverwachtingenescapisme’
Yes, officieel moet dat in het Nederlands aan elkaar geschreven worden. Al wil ik er niet mee zeggen, dat deze film enkel positief te beleven is met superlage verwachtingen. Wat mij opviel, was dat ik me maar één of twee keer (en slechts lichtelijk) ergerde aan een paar keuzes van enkele karakters in de film. Soms zijn ze ‘echt’ zo dom dat het normaal is dat ze in hun rol gewoon domme dingen doen (wat van bijvoorbeeld Welcome to Collinwood zo’n geweldige komedie maakte), maar soms is het ook gewoon disrepectful writing, als in: de makers vonden het niet belangrijk genoeg om er langer/beter over na te denken, omdat ze weten dat de gemiddelde kijker toch niet zo kritisch is, zodat hier geen extra tijd (lees “geld”) in gestoken wordt.
Maar het enige echt ongeloofwaardige in het verhaal zit in de motivatie van Lady Raven, en mogelijk komt die kritiek juist wel door teveel vaderliefde van papa M..?
Cast & crew
Dochter Saleka speelt namelijk niet enkel Lady Raven in de film, maar schreef ook alle muziek én voerde die ook uit. Dat deze muziek nogal overvloedig aanwezig is, zorgde er bij mij voor dat ik niet 100% hoefde op te letten tijdens de film, maar mocht je zulke super-popi muziek niet trekken, dan is Trap niet jouw film, verwacht ik. Maar het onderstreept wel een beetje mijn gevoel, dat M. iets minder kritisch naar z’n eigen dochter lijkt te zijn, dan dat hij naar een niet-familielid zou zijn geweest. Hij gebruikt namelijk nogal veel van haar muziek, maar hij heeft haar rol ook wat ongeloofwaardig groot gemaakt. Dat kan liefdesblindheid van papa voor dochter zijn, en dat vergeef ik hem met gemak hoor, maar het lijkt dus ook wel het fundament voor mijn grootste kritiek te zijn. Terwijl ze niet echt onverdienstelijk speelt hoor. Ook al zal ze in een volgende rol wel wat meer moeten brengen, om uiteindelijk niet als nepo-baby gezien te worden door het grotere publiek.
Hartnett is wel echt goed in z’n rol. Hij speelt de combinatie van lieve papa en koelbloedige moordenaar best opvallend, al voelt de film als geheel ook aan als een aardig ideetje dat is uitgewerkt in een lange speelfilm. Een film die in detail best wat op en af gaat, maar ook een paar leuke, bevredigende afloopjes heeft (check zeker ook de tijdens-de-credits-scène met merchandiseverkoper Jamie). En daarin mag Hartnett dus aardig wat interne monologen spelen, want we zien hem continu broeden op z’n volgende stap. Waarin z’n socio- of psychopathische tendencies wat mij betreft nog wel wat sterker gezet hadden mogen worden.
Maar dat is de ‘schuld’ van Mr. M. Night Shyamalan, die ooit doorbrak met het geweldige The Sixth Sense, en daarna ook een paar stevige hits had met goed doordachte ‘twist‘-thrillers. Hier is de twist – dat de gezochte crimineel de hoofdrolspeler in de film is – al bekend door de marketing van de film, waardoor Trap ook een beetje aanvoelt als een leuk tussendoorprojectje. Als in: hoe serieus dacht Shyamalan dat deze film beoordeeld zou worden, dus hoe ‘belangrijk’ was dit verhaal voor hem? Was/is het meer dan een podium bieden aan z’n zeker wel getalenteerde dochter? En dat een Shyamalan-tussendoortje nog altijd ‘beter’ is dan de gemiddelde hyper-commercieel hippe hedendaagse thriller-horrors, dat maakt hem mogelijk ook wat ‘lui’..? Al heeft Trap ook wel iets unieks hoor, qua sfeersetting. Iets dat in z’n vorige film (Knock at the Cabin) bijna té far fetched was, al werkte het daarin best goed. Hier werkt ditzelfde iets minder, en dat is ook de reden dat ik de film alweer lekker voel wegzakken in m’n herinneringsmoeras…
Final credits
Ja, een deel van Shyamalans ‘grootsheid’ en/of vakmanschap voel je wel in de scènes waarin een heel stadion vol jonge meiden volledig geloofwaardig meezingt met nummers die niemand op de set kende vóórdat ze aanwezig waren. Als in: als Lady Raven nou allemaal Taylor Swift-covers zong (iets waar haar muziek wel erg veel op lijkt overigens), dan was het best logisch dat iedereen dat zo luidkeels meezingt. Maar dat dit – op geloofwaardige wijze – met totaal onbekende nummers lukte, dat toont wel goed vakmanschap en/of doorzettingsvermogen.
Net zoals het wel werkt dat je – juist door de onmogelijkheid in de opgave van Cooper (waarmee wij als kijkers lange tijd gewoon mee willen leven) – lekker mee blijft denken in hoe hij z’n volgende move zou moeten plannen…