Blink Twice (2024)
Oh wauw, wat een interessante ervaring was Zoë Kravitz’ regiedebuut zeg..! Een bij vlagen ietwat ongemakkelijke setting – ik voelde zeker ook Don’t Worry Darling-vibes (maar dan nog iets subtieler) – die in de zaal al behoorlijk intrigeerde, maar die me na afloop nogal wat kanten op deed vliegen qua “Damn, wat zit hier allemaal in verwerkt??“-gedachten. En daarin zag ik een behoorlijk scherp-cynische blik op ‘ons mannen’, maar ik kon er ook voldoende ‘perennial philosophy‘-ideeën op loslaten, die mij doen vermoeden dat Kravitz ook wel eens luistert naar Rupert Spira’s podcasts. Al wil ik zijn ‘direct path‘-filosofie misschien wel te graag overal onder of achter zien…
Het verhaal
Frida (Naomi – Whitney Houston: I Wanna Dance with Somebody, The End of the F***ing World (tv) – Ackie) en Jess (Alia – First Cow, Arrested Development (tv), Being the Ricardos – Shawkat) zijn beste vriendinnen en houden wel van een feestje. Als ze tijdens hun cateringwerk op een patserfeestje van een groot techbedrijf moeten werken, zien ze hun kans schoon: contact zien te krijgen met de illustere tech-mogul Slater King (Channing – Zoë’s verloofde!!, Magic Mike, Fly Me to the Moon – Tatum), want hij schijnt nogal vette feestjes te geven. Vooral op z’n net aangekochte privé-eiland.
Zo gezegd, en ondanks hun baas’ uitdrukkelijke verzoek om niet wéér te minglen, zo gedaan, worden ze meegesleurd in de dynamiek van Slaters entourage, bestaande uit Vic (Christian – Mr. Robot (tv), True Romance – Slater), chef Cody (Simon – Red Rocket, Americana – Rex), Tom (Haley Joel – The Sixth Sense, Pay it Forward – Osment), Sarah (Adria – Andor (tv), Hit Man – Arjona) en de altijd gestresste regelnicht Stacy (Geena – Thelma & Louise, The Long Kiss Goodnight – Davis). En nu kan ik nog wel even doorgaan met het benoemen van ook Kyle – Twin Peaks (tv) – MacLachlans en Levon (zoon van Ethan en Uma) Hawkes aanwezigheid, maar aangezien deze alinea over het verhaal moet gaan, let’s continue: Slater nodigt ons hoofdrolduo namelijk uit om mee te gaan naar zijn eiland, waar ze vrij snel in een drug-infested-party belanden. Langzaam maar zeker lijken dag en nacht te vervagen, en als op een gegeven moment meerdere karakters zich afvragen welke dag het eigenlijk is (en hoe lang ze al op dat eiland zijn), dan voelen de ‘ik zou het écht niet weten!’-antwoorden initieel nog lekker rebels en PARTYYYYYYY!!! aan, maar langzaam maar zeker ontdekken vooral de meiden op het eiland dat ze zich niet alles meer lijken te kunnen herinneren. Waren ze eerder namelijk niet met vijf meiden..??
“Badass maid“
Bovenstaande kop is de letterlijke IMDb-karakternaam van één van de bijrollen in de film, en aan dat karakter terugdenkend, voel ik direct een drang om de film nogmaals te kijken. Ik vrees trouwens dat het erg lastig is om deze alinea te vullen zonder “spoiler alert”, maar zoals ik ook al duizenden keren op deze site getypt heb: lees m’n recensies met zorg, als je de film nog niet hebt gezien (ik zou zelf enkel de begin- en eindalinea lezen, zeker bij ogenschijnlijk goede en/of ‘belangrijke’ films).
Maar – spoiler alert – dus, want waar die badass maid initieel (en in de trailer) nog insinueert dat er mogelijk wat voodoo-achtige rituelen gaande zijn op het eiland, blijkt ze dus zo creepy over te komen omdat ze onze heldinnen juist wil waarschuwen. En die opmerking van Frida’s baas, over dat ze niet wéér de aandacht moet trekken, die krijgt na afloop toch wel een steviger betekenis. Want de meiden waren dus al eerder ge-snatched, en ze rennen dus met open ogen in dezelfde valstrik. En daarmee kom ik ook bij het mega-vette van deze film. Kravitz laat Slater namelijk mega-scherp een commercieel verkoop-/PR-verhaal opdreunen – over hoe belangrijk ‘vergeten’ is voor onze samenleving en voor traumaverwerking, iets waar hij zichzelf bijna van lijkt te overtuigen overigens (!) – om vervolgens te tonen dat (veel) mannen bij iedere nieuwe mogelijkheid eigenlijk primair denken aan een hopelijk te behalen seksueel voordeel. Zeker als dat ongestraft (of ‘geaccepteerd’) kan, dan heeft dat altijd prioriteit (in het hoofd van de onzekere sekse), zelfs boven het mogelijk redden van de geestelijke gezondheid van de gehele mensheid – einde spoiler alert. En ja, volgens mij spelen de makers dus wel met zulke inzichten in ‘the human condition‘.
Cast & crew
Kravitz heeft ook een behoorlijk sterke topcast bij elkaar weten te verzamelen, met een mooie mix van ‘oudgedienden’ (zoals Osment uit The Sixth Sense, Davis uit Thelma & Louise, MacLachlan uit Lynch’ Dune en The Hidden, en Slater uit o.a. Young Guns II en Pump Up the Volume) en nieuw en/of net doorgebroken talent (Red Rockets Rex, Hit Mans Arjona, of The Crowded Rooms (tv) Hawke). En dat werkt geweldig als ensemble, waarbij het ook een verdienste van de film is, dat ik nog altijd wat ‘wazig’ terugdenk aan de vooral oppervlakkige interactie tussen de karakters (iets dat iemand naast me in de zaal overigens niet trok, want die vertrok net voorbij halverwege de film?).
Een wazigheid die zeer zeker functioneel (en de bedoeling) was, en dat toont toch wel eenzelfde lef van Kravitz, als waar ik eerder Olivia Wilde mee wilde complimenteren nadat ze Don’t Worry Darling maakte. Kravitz ziet namelijk niet alleen scherp hoe onze maatschappij in elkaar steekt (voor vrouwen is het moeten vergeten, of accepteren van dingen die ze niet kunnen veranderen, altijd al veel meer de werkelijkheid geweest (ook al zijn velen zich hier niet altijd bewust van); vet ook wat Geena Davis’ karakter daar tegen het einde over zegt!), maar weet daar dan ook nog een thriller-laagje overheen te gieten, waardoor de film ook als een simpele “Huh, hoe zit het nou?“-puzzel beleefd kán worden. Maar voel je een beetje waar ze volgens mij naar toe wil met haar verhaal, dan beginnen ineens zoveel zaken op te vallen, dat ik m’n enthousiasme nog altijd voel stijgen…
Final credits
De film speelt namelijk ook met onze beleving van ‘reality‘. Net zoals veel mensen zich niet volledig bewust (willen) zijn van de nog altijd aanwezige ongelijkheid in de wereld, zag ik in het verhaal ook een parallel met hoe we als mensen de ‘echte realiteit’ ook niet beleven, juist omdat we volledig zijn gaan geloven in de wereld die we ervaren met onze zintuigen. Zo erg zelfs, dat als het met die zintuigen niet te bewijzen is, dan wordt iets al snel als naïef of geloofsblind getorpedeerd. Maar zijn die zintuigen niet ook best beperkt (en toch delen we onze werkelijkheid volledig in naar wat we zintuiglijk waarnemen).
Okay, ik ga nu waarschijnlijk veel te ver voor velen. Check die Spotify-link in m’n intro, als je echt dieper hierin wilt duiken (ik heb serieus nog geen enkele vriend of vriendin zo ver gekregen dat ze er ook zo in gedoken zijn, en zoals je ziet: dat ligt niet aan m’n enthousiasme voor deze filosofische materie).
Voor de quick fix: “Ja, ik vond Blink Twice niet alleen heerlijk vet (voel ineens ook Sorry to Bother You opkomen), maar het is ook een film waarover het heerlijk napraten is.”