Inside Out 2 (2024)
Doen ze het gewoon wederom, maar nu met een beginnend puber..!
Ik werd vooraf al door een bevriende GZ Psycholoog getipt, die vooral verbaasd was hoe haar 8-jarige dochter en haar vriendinnetje het verhaal best goed leken te begrijpen, terwijl zij – vanuit haar normaliter zeer kritisch-professionele houding – zó enthousiast was dat ze deze film mogelijk wel als inspiratie- of referentiemateriaal bij systeemtherapie (a.k.a. gezinstherapie) in wil gaan zetten. En inderdaad: ik voelde me voorafgaand persoonlijk wat onrustig, iets dat verdween door het heerlijk kleurige escapisme dat de film biedt, maar wat door de inhoud van deze film ook wel wat ‘duiding’ kreeg…
Het verhaal
Riley (met stem van Kensington Tallman) wordt in de openingsscène 13 jaar oud, en daarmee dus officieel een tiener. Haar hoofd wordt nog altijd gerund door Joy (Amy Poehler), Disgust (Liza – Crazy, Stupid, Love. – Lapira), Fear (Tony – Unfrosted – Hale), Anger (Lewis Black) en Sadness (Phyllis – The Office U.S. (tv) – Smith), maar als ze na een succesvol ijshockeyseizoen – samen met beste vriendinnen Bree (Sumayyah Nuriddin-Green) en Grace (Grace Lu) – wordt gevraagd voor een hockeykamp, ziet Riley haar kans om misschien wel in het middelbareschoolteam te komen.
De vriendinnen staan namelijk op het punt om naar die middelbare school te gaan. Tot overmaat van ramp vertellen Bree en Grace echter dat ze naar een andere school gaan/moeten dan Riley, terwijl wij als kijkers net daarvoor hebben gezien hoe Riley’s ‘puberteitslampje’ is beginnen te flikkeren. Paniek onder de basisemoties, zeker als blijkt dat puberteit dus ook gepaard gaat met wat complexere, secundaire emoties. Denk aan Anxiety (Maya – Maestro, Asteroid City – Hawke), Envy (Ayo – The Bear (tv), Bottoms – Edebiri), Embarrassment (Paul Walter – Americana, Richard Jewell – Hauser) en Ennui (Adèle – La vie d’Adèle, Passages – Exarchopoulos); allemaal emoties die nogal overheersend blijken te kunnen zijn. En net op het moment dat Riley’s belangrijkste hockeywedstrijd ever bezig is, blijken al die emoties onderling nogal de strijd met elkaar aan te gaan…
Interessant & vermakelijk
Waarbij het vormen van Riley’s persoonlijkheid, of zelfbewustzijn, best fijn overzichtelijk is weergegeven. Naast dat het dus ook – net als in het eerste deel – ontzettend vermakelijk is. Dat komt natuurlijk doordat iedereen de emoties zal herkennen, en wat is er dan lekkerder om mee te gaan in een verhaal dat hier wat overduidelijke overdrijvingen gebruikt om extra drama te creëren? Nu moet ik wel ineens aan Eckart Tolle denken, die z’n visie inzake ego en pijnlichaam ook makkelijk in dit verhaal zou kunnen verwerken, verwacht ik. Want voordat je als volwassene voor het ontdekken van wie ‘jij’ bent juist weer flink wat opvoedings- en trainingslagen af moet pellen of heroverwegen om terug bij je basis te komen (veel opvattingen neem je over van ouders, vrienden, leraren e.d.; wil je hier écht in doorgaan, dan kom je uiteindelijk waarschijnlijk ook bij Rupert Spira terecht), wil ikzelf wel eens vergeten hoe belangrijk het óók is om – met behulp van je ego – juist een wat ‘veilige’ persoonlijkheid op te bouwen in vooral je puberjaren. En daarover gaat Inside Out 2 dus op een manier die de goedkeuring kreeg van een vriendin, wier vakmanschap normaliter juist eerder in de weg zit om mee te gaan met/in mijn meer ‘vrije filmfantasiewereld’. Met andere woorden: ik vind haar positieve beleving hier daarom ook wel van groter belang dan mijn overigens net zo positieve beleving…
Cast & crew
De stemacteurs die ik hierboven nog niet benoemde, vind je terug in de tags onder deze recensie. Ik zat namelijk zo in het verhaal, dat ik eigenlijk geen enkel moment aan de acteurs achter de stemmen heb gedacht tijdens de film. Oh ja, één keer wel, maar dat was juist omdat ik niet echt goed kon achterhalen of ik bepaalde stemmen nu wel of niet herkende.
Crew-technisch startte regisseur Kelsey Mann als animator en storyboard artist, iets dat je bij animatiefilms wel vaker ziet. Enige opvallende titel waar ze hiervoor als schrijver al aan meewerkte was The Good Dinosaur, maar die heb ik nooit gezien. Ze werkt hier overigens met een mede zelf geschreven scenario van Dave Holstein en Meg LeFauve. LeFauve schreef ook het scenario van Inside Out en werkte met Mann al aan The Good Dinosaur, maar de grootste titel op haar palmares is toch wel het scenario van Captain Marvel. Holsteins eerste grote tv-succes kwam met Weeds, maar hij is dus ook de creator/showrunner van Jim Carrey’s mooie Kidding (tv). Die ook wel bovengemiddeld intelligent was inzake de human condition, dus die link begrijp ik wel…
Final credits
Maar laat ik niet teveel gaan namedroppen, want dat heeft deze film natuurlijk totaal niet nodig (net als deze recensie mogelijk ook overbodig is). Ik vond het eerste deel geweldig in z’n vermakelijke inzicht in onze basisemoties, maar met deze stap naar de puberteit – en bijkomende secundaire emoties – zetten ze ook een stap verder, en dieper in de menselijke psyche. En hoe dichter Riley bij ‘onze’ leeftijd komt, hoe herkenbaarder dit mogelijk wordt. Al geef ik toe, dat ik ook wel ietwat (te?) makkelijk nog best wat van die puber-emoties terug kon halen.
Met andere woorden: meer dan vermakelijk voor het hele gezin vanwege de levendigheid én leuke queeste waarop onze hoofdkarakters gaan in de film, maar zelfs op professioneel psychologisch vlak dus schijnbaar ook zeer interessant. Meer dan interessant zelfs, omdat ‘die vriendin van mij’ “ennui” (vertaald als ‘het vervelen’) als ‘nieuwe’ emotie nog eens niet (h)erkende. Maar het dus wel zo interessant vond, om de film zelfs als ‘hulpmiddel’ bij bepaalde vormen van therapie te overwegen. En ik verwacht dat ik ook zeker niet de enige (volwassene) ben die nog best wat herkenning ervaart bij alles wat Riley emotioneel doormaakte…