Slingshot (2024)

In de categorie: “Ik kijk veel, zodat jij niet alles hoeft te zien“, presenteer ik deze keer het opzichtig ongeïnteresseerd ogende Slingshot, een desillusionaire poging tot een interessant science-fiction-drama, dat vooral de basisregel van ‘drama’ vergeet: zorg dat je de essentie van de film in één (of max. twee) zinnen uit kunt leggen. Lukt dat niet interessant genoeg, dan is je verhaal mogelijk niet interessant genoeg om te verfilmen.
Het lijkt alsof de makers het inderdaad niet belangrijk genoeg vonden om hun verhaal hier vooraf wél aan te toetsen, wat ook wel verklaart waarom ik met zo’n onbevredigd en zelfs teleurgesteld gevoel achterbleef…

Het verhaal
Astronaut John (Casey – Manchester by the Sea, Light of my Life – Affleck) wordt wakker uit een kunstmatige winterslaap, waarin hij en z’n crew na wat routinechecks telkens worden teruggebracht. Ze zijn namelijk onderweg naar Saturnus’ maan Titan, waar ze als het ware met een slingshot rondom Jupiter naar toe gekatapulteerd zullen worden. Samen met kapitein Franks (Laurence – The Matrix, John Wick: Chapter 4 – Fishburne) en mede-wetenschapper Nash (Tomer – Frenchie in The Boys (tv) – Capone) doen ze plichtmatig hun ding, maar al snel blijken de drugs waarmee ze in winterslaap worden gehouden toch wel wat bijwerkingen te hebben.

John begint namelijk steeds vaker waanbeelden van z’n ex Zoe (Emily – 1899 (tv), Hail, Caesar! – Beecham) te zien, terwijl Nash steeds achterdochtiger wordt. Gelukkig zit de film vol winterslaap-dromen, zodat het verhaal achter John-en-Zoe eenvoudig uit de doeken gedaan kan worden. Zoe blijkt ook betrokken bij de mensheid-reddende missie waar John dus inmiddels middenin zit, maar zij is dus een wetenschapper die ’thuis’ moest blijven. Daarom kon hun relatie zich ook nooit voorbij verliefde seks ontwikkelen, althans: dat was de afspraak.
Johns steeds heftiger wordende dromen én waanbeelden doen echter vermoeden, dat z’n onkunde om “I love you” te zeggen, wel eens de ultieme motivatie voor z’n doorzettingsvermogen zou kúnnen zijn…

Waarom..?
Helaas, volgens mij probeer ik nu alweer teveel te maken van het verhaal. Die laatste zin van de bovenstaande verhaal-alinea zou namelijk wél zo’n ‘one-liner’ van een interessantere film kunnen zijn, en dat is Slingshot dus zeker niet. De makers deden me, mede door die rustige aanloop, vrij snel aan Duncan Jones’ 31x betere Moon denken. Maar eigenlijk voelt het bijna lullig voor Jones, om zijn geweldige Sam Rockwell-film in verhouding tot Slingshot te noemen. En als ik die titel dan wederom zo typ, voel ik me ergens ook direct nog ‘goedkoper’ bejegend door de film, want die titel is niet alleen best inspiratieloos, het doet ook volledig onterecht vermoeden dat de titulaire slingerbeweging een spektakelpunt in de film zal gaan zijn…
Nu had een mega-spectaculaire scène ook totaal niet gepast in het verhaal, maar als ik mezelf dan afvraag wat er wél goed ‘bij’ gepast had, om zo het verhaal wél interessant genoeg te krijgen, dan voel ik me licht Sisyphosiaans, als in: dat voelt als een vrij onmogelijke taak. Juist omdat je altijd allerlei ‘vette ideeën’ aan een verhaal kunt toevoegen, maar zonder duidelijk essentie-geraamte glijdt alles er ook weer onsamenhangend vanaf. Waardoor het mij dus ver voor het eind van de film al niet echter meer boeide wat er met wie dan ook zou gaan gebeuren.

Cast & crew
Al deed vooral Afflecks aanwezigheid wel hopen dat ik het toch ergens ‘mis’ had, en dat ik met een geweldig einde tóch achterovergeslagen zou worden, waarna ik zou willen twijfelen of ik eerder in het verhaal dan bepaalde zaken gemist zou hebben. Ik herzie m’n mening namelijk best graag, als blijkt dat die door mijn eigen onvermogen ‘onjuist’ blijkt. Sommigen willen zo’n onzekerheid overigens niet erkennen, en proberen dan met overdreven overkomende zekerheid net te doen alsof ze wél alles begrijpen (daarom vertrouw ik mensen met sterke meningen ook nooit zo snel, want wat proberen ze met die sterke zekerheid te onderdrukken?), maar laat ik niet de fout maken door in m’n recensie van zo’n simplistische science-fiction-film iets te ‘wijs’ te willen doen. Ik vond het namelijk wel leuk om Frenchie uit The Boys eens in een andere rol te zien, al past z’n wat simplistisch norse mimiek in die tv-serie veel beter dan hier, if you ask me. En waar Fishburne met zijn charisma zo’n rol met minstens drie vingers in z’n neus kan spelen, voelde ik bij Affleck wel een beetje desinteresse. Of projecteer ik nu m’n eigen beleving op de oppervlakkigheid die hij in z’n rol uitstraalt..?
De Zweedse regisseur Mikael Håfström had zo’n 15-20 jaar geleden een paar aardige ‘hits’ met films als Derailed, 1408 en Shanghai, waarna hij Anthony Hopkins regisseerde in The Rite, en daarna nog lichtelijk succes had met die Schwarzenegger-Stallone actiefilm Escape Plan. Inderdaad: dat neigde al naar de B-film, en die ingezette ‘daling’ in z’n carrière lijkt ie niet meer te hebben kunnen keren. Om Sisyphos er dan weer bij te halen: het lijkt alsof hij die steen niet meer omhoog weet te krijgen, en zelfs langzaam weer terug naar beneden wordt geduwd. Hij werkte overigens met een scenario van R. Scott Adams en Nathan Parker. En waar die eerste hiervoor enkel ervaring had met een hier nooit uitgebrachte historische horror, blijkt het niet zo gek dat ik aan Moon moest denken bij deze film: dat was Parkers doorbraakscenario..!! Daarna verpestte hij dat vrij snel met de scenario’s voor Blitz en Equals, al is hij ook nog betrokken geweest bij drie afleveringen van het historische behoorlijk interessante The Underground Railroad…

Final credits
Nee, ik ga niet trachten nog meer te vertellen over deze film (en zeker niet meer reageren op die slechte tagline op de poster!). Zoals ik al zei: soms voel ik mezelf als recensent wel nuttig, omdat ik met zo’n recensie jou hopelijk die 1u45m níet laat verspillen. Of in elk geval voldoende waarschuw, zodat je met geen enkele verwachting deze film ingaat. Al moet ik dan ook weer meteen zeggen: mijn verwachtingen waren – na het lezen van wat reactie-citaten – al verdomd laag.
Waardoor ik deze recensie nu eigenlijk ook in één lange ruk van ongeveer een half uur probeer af te schrijven (een serieuzere recensie kan best drie uur werk opleveren namelijk), want veel meer vind ik deze film ook niet waard. Je kunt dus beter Moon bijvoorbeeld nog een keer kijken, of de trailer van Bong – Parasite, The Host – Joon-ho’s Mickey 17 een keer of 20. Dat is en lijkt namelijk wél interessante sci-fi..!