Strange Darling (2023)
2024 Blijkt een behoorlijk goed jaar voor ‘enge films’. Mogelijk dat we ons graag nóg banger laten maken in de bioscoop dan dat je al wordt van teveel nieuws kijken (of over de toekomst nadenken), maar je hoort mij op filmvlak zeker niet klagen. Strange Darling is namelijk een nogal opmerkelijke film, zowel vanwege de Pulp Fiction-achtige structuur, de enorm vette, eery sound design, een heerlijke soundtrack, twee behoorlijk fantastische hoofdrolspelers (én twee verrassende bijrolspelers), een erg opvallende 35mm D.O.P. en een creepy thematiek die wel wat nadere bestudering verdient.
En al leunt de film wel behoorlijk op het concept, wat niet direct een compliment is, er zitten genoeg elementen in die wél stevige complimenten verdienen..!
Het verhaal
“A THRILLER IN SIX CHAPTERS” verschijnt er na de openingsscènes, waarin de chauffeur (Kyle – Smile, Dinner in America (!!) – Gallner) van een pick-up truck een best opvallende vraag gesteld wordt, gevolgd door een nogal verontrustend shot, waarna we zien hoe een redelijk gehavende jongedame (Willa – The Goldfinch, The Fall of the House of Usher (tv) – Fitzgerald) een bos uit komt gerend. Op dat moment heeft de opvallende soundtrack ons als Love Hurts van Nazareth laten horen, waarna de titelsong (van Z Berg??) ook daadwerkelijk de titel van de film introduceert.
Direct hierna springen we naar hoofdstuk 3, en zien we hoe ‘The Lady’ (Fitzgerald) in een oranje auto tracht te vluchten van de flinke pick-up truck van een zwaar doorgesnoven ‘The Demon’ (Gallner). We rijden ergens in de bossen van Oregon, iets dat we weten door een title card aan het begin van de film, waarin over een seriemoordenaar wordt gesproken die ergens tussen 2017 en 2020 nogal huishield. Dit geeft de film een ‘Fuck, zou dit echt waargebeurd zijn?‘-vibe die door de regisseur ook wijselijk open gehouden wordt. Maar veel tijd om daarover na te denken hebben we niet, want The Lady weet te voet te ontkomen, waarna we ineens naar hoofdstuk 5 springen (inderdaad, het één-na-laatste al!). The Lady schuilt ergens in een kist voor een jagende The Demon, terwijl de mensen (Ed – St. Elsewhere (tv), A Mighty Wind – Begley Jr. en Barbara – The Portrait of a Lady, Black Swan – Hershey!!) van het huis waar ze aan het eind van hoofdstuk 3 aan kwam, ogenschijnlijk afgeslacht in de keuken liggen.
En dan moeten we in hoofdstuk 1 nog zien hoe de twee elkaar überhaupt ontmoetten, waarna in 4 en 2 de puzzel van het plot aardig in elkaar vallen, en we de resolutie (en epiloog) nog tegoed hebben…
High concept vet uitgevoerd
Ik had eerder al een keer een kaartje besteld voor deze film (lang leve de Pathé Unlimited Card, waardoor een keer niet gaan niet direct voelbaar is in je portemonnee), maar had toen even geen zin in horror. Ik dacht namelijk dat Strange Darling dat in pure vorm was. Omdat ik al behoorlijk wat goede dingen gehoord had, had ik de trailer (en andere informatie) vermeden, iets wat ik bij ‘goede films’ altijd probeer te doen. Maar die ‘geen-horror-zin/angst’ bleek dus totaal overbodig, want ondanks de verontrustende thema’s in de film (ik neem aan dat dát de reden is dat ook IMDb ‘horror’ als genre gebruikt), start de film terecht met “A THRILLER…”. Dus geen heftige schrikmomenten, fucked up geestverschijningen of ontploffende hoofden, maar juist een film die psychologisch misschien nog wel enger is dan qua letterlijke “Booooh“-momenten. En ook al komt een deel van de aantrekkingskracht van de film dus uit die opvallende structurering (wat je in een cynische bui ook als een makkelijk/slim ’trucje’ kunt zien), dat opknippen zorgt er ook voor dat je scherper moet blijven als kijker. SPOILER ALERT – Weet niet zeker of ik daardoor ‘de’ twist in de film al best ver van tevoren aan zag komen – EINDE SPOILER ALERT – maar ik denk wel dat het werkt zoals de maker het bedoelde…
Crew & cast
En de hoofdmaker is de nét niet met een speelfilm debuterende JT Mollner. Hij maakte in 2016 namelijk al het hier volgens mij nooit uitgebrachte Outlaws and Angels (met o.a. Luke Wilson), maar met Strange Darling zet ie zich wel aardig op de spreekwoordelijke kaart. De archetypische karakternamen ‘The Demon’ en ‘The Lady’ doen natuurlijk al vermoeden dat hij iets ‘meer’ wil zeggen dan wat je puur ziet, en onderbouwd met echt zeer vette sound design en karakters die op z’n minst nogal controversieel zijn, snap ik dat hoge IMDb-cijfer wel. Dit is zo’n film die op het randje van mainstream en ‘indie‘ zit, en daar worden vaak de meest ‘vette’ films gemaakt. En als ik dan vertel dat deze film (volledig op 35mm) is geschoten door niemand minder dan acteur Giovanni – Public Enemies, Avatar, The Rum Diary – Ribisi, die z’n debuut maakt als Director of Photography, dan is het mogelijk nóg opmerkelijker dat alles er zo goed uitziet. Aangezet dus met een sound design waar menig ‘bombast’ jaloers op zal zijn, verwacht ik.
De halve film dacht ik: “Waar ken ik haar toch van??“, maar dat blijkt dus die best geweldige Mike Flanagan/Edgar Allan Poe-serie te zijn geweest. En haar casting is één van de beste keuzes die de makers hebben gemaakt. Qua uiterlijk komt ze initieel zo fragiel over, dat ze ook in bijvoorbeeld de Scream-tv-serie een perfecte scream queen kan spelen, want ik voelde direct best wel een ‘zorg-reflex’. Dat ze zich daarna ontpopt tot iemand die ook seksueel redelijk open staat – al kan ik me voorstellen dat dit gedeelte van het verhaal voor slachtoffers van seksueel geweld best verwarrend en/of zelfs kwaadmakend kán overkomen (een ‘betere’ film op dat vlak is Sanctuary) – dat ‘verruimde’ haar rol al. En als ik dan nu het eindshot van de film terughaal, dan wil ik haar prestatie best vergelijken met die van Mia Goth in Pearl: damn..! Waarbij ze overigens goed intrigerend tegenspel krijgt van Gallner, die ik nu achteraf met een grote glimlach herken van z’n hoofdrol in die punk-ode aan Bonnie & Clyde: Dinner in America. Het enigmatische type waar veel meiden op vallen, en waar vaders (en vooral moeders) voor waarschuwen. En dat Begley Jr.’s en Hersheys rollen bijna over een soort paddo-trip-top heen gingen, dat past uiteindelijk best goed bij de sfeer van deze meer dan opmerkelijke film…
Final credits
Ja, controversieel in karaktermotivaties, geweldig op audiovisueel vlak, zeer goed geacteerd en met genoeg ‘puzzeligheid’ om het grootste deel van het publiek met lekker wat adrenaline al napratend de bioscoopzaal te zien verlaten. Ik voelde richting het einde van de film een twijfel die de film nóg wat scherper maakt, al loop ik nog altijd wel lichtjes het risico, dat mijn ervaring zó positief was, dat ik alles aan de film ook positief wil uitleggen…
Maar weet je, als je mij niet gelooft, dan moet je eens inzoomen op die poster hiernaast, en dan zie je wat collega’s erover te roepen hebben. Daarnaast raadde ik ‘m zojuist aan m’n 22-jarige neef aan, want ik verwacht dat hij deze met gemak in z’n lijstje met vijf vetste films van 2024 gaat zetten…