The Wild Robot (2024)
Yes, ik genoot best hard van deze nieuwe Dreamworks-animatie, al voelde ik een paar keer ook wat cynisme opkomen. Deze sci-fi-animatie – tijdens de film ontdek je langzaam waar het verhaal zich afspeelt; denk de originele Planet of the Apes meets Waterworld ;) – zou je in een cynische bui ook een best simpel Disney-verhaaltje kunnen noemen, maar vrees dat je met de ‘juiste’ dosis cynisme elk sprookje onderuit kunt schoffelen. Als in: de boodschap is net zo mooi als dat ie fragiel-kwetsbaar is. Maar daardoor misschien ook perfect voor kinderen. De liefdesboodschap is er namelijk één, die als ieder mens deze zou omarmen, er nooit ruzie of oorlog zou zijn.
Inderdaad, dat is de realm of sprookjes…
Het verhaal
Een stevige storm leidt tot het crashen van een ogenschijnlijk ruimteschip ergens aan de kust van een mooi groen eiland. Een uit het vrachtschip geslingerde kist bevat echter een robot, die door een nieuwsgierige krab per ongeluk aangezet wordt, waarna ROZZUM Unit 7134 ‘wakker’ wordt. Eager om direct haar servicetaak uit te gaan voeren vraagt ie aan alles en iedereen om haar heen wat ze kan doen, maar aangezien er geen mensen op het eiland aanwezig lijken, duurt het wel even voordat ze al die dierengeluiden heeft weten ontcijferen…
Dit is een leuk gevonden, eerste manier waarop ‘Roz’ – zoals ze al snel genoemd wordt – toont dat ze haar eigen programmering lijkt te kunnen omzeilen. En als kijker heb je op dat moment ook al door dat de groei van deze robot natuurlijk ergens iets wil zeggen over hoe wij als mensen ook zouden kúnnen groeien. Want moeten/kunnen wij onze programmering (en meningen) niet ook af en toe herzien, als dat beter is voor onze toekomst? Waarbij Roz’ schuldgevoel voor het doden van de familie van dat eendenkuikentje (Kit – Rocketman – Connor) er uiteindelijk toe leidt dat ze deze Brightbill gaat opvoeden, met de hulp van de initieel op het ei jagende vos Fink (Pedro – The Mandalorian (tv), The Unbearable Weight of Massive Talent – Pascal). En natuurlijk groeit er dan een soort van liefde tussen de drie, die ook toont dat we helemaal geen organisch lichaam nodig hebben om liefde te ervaren? Ja, dit is een nogal grootste stelling, die ik ook op diverse manieren best interessant zou kunnen invullen/vertalen/uitwerken. Al zou dan wel eens dezelfde kritiek op kunnen komen, die ik ook ooit bij March of the Penguins had…
Sprookjesachtige ratatouille
Het verhaal is gebaseerd op Peter Browns roman met dezelfde titel. Hij gaf in een interview aan dat hij het idee voor dat boek kreeg, nadat hij een tekening van een robot in een boom zag. Hij vroeg zich toen af, hoe een intelligente robot het, zonder directe aanwijzingen, in de natuur zou volhouden. Zijn creatieve geest liet de robot zich daarna een beetje als een jong mensenkind ontwikkelen, want door steeds meer te leren, blijkt Roz namelijk steeds natuurlijker en zelfs menselijk gedrag te leren, en vertonen. Best logisch voor een commercieel product als film, om je doelgroep een handvat te geven om zich mee te identificeren, maar ik vond het dus nogal (of iets te?) opzichtig antropomorfisch. Nogmaals: superlogisch en kniesoor-alert, maar ik word ‘betaald’ om kritisch te zijn, toch?
In de opzet van het verhaal herken je ook best wel wat thema’s. Eerder maakte ik al de makkelijke Planet of the Apes-meets-Waterworld-opmerking, maar “WALL·E meets The Wizard of Oz” zou net zo ‘waar’ zijn. En ik denk, dat als je er met wat filmfreaks voor gaat zitten, dat je zo nog wel een stuk of vijf ‘meets‘-vergelijkingen zou kunnen maken. Wat niet direct ‘slecht’ is (beter goed gejat dan slecht verzonnen), zeker omdat dit – met ‘Kuikentjesschema’ in optima forma (zie Kindchenschema) – gewoon bovengemiddeld goed is uitgevoerd…
Cast & crew
En over herkenbaarheid gesproken: ik heb me er behoorlijk op geconcentreerd, maar ik kon Lupita Nyong’o gewoon niet herkennen in Roz’ stem. Dat is ergens ook een groot compliment voor haar stemacteerkwaliteiten, al hoeft dat natuurlijk niet. Maar ik ‘voelde’ de twijfel tussen haar a-morele programmering vs. die op haar karakter geprojecteerde menselijke emoties wel goed, en dat komt vooral doordat de totale performance gewoon goed is uitgevoerd. En daarin zit dus zeker ook een compliment voor de onherkenbare Nyong’o. Terwijl Pedro Pascal bijna té herkenbaar te horen was. In elke scène met Fink leek het wel alsof de makers je wilde laten weten dat je hier naar één van de meest populaire acteurs van dit moment zit te kijken/luisteren (echt niet dat ik dit lichtelijk overdrijf om m’n punt sterker te maken). ‘Leuker’ vond ik in dat licht Bill Nighy’s rol, maar dat komt deels omdat die rol een stuk tragischer was, maar ook omdat Nighy natuurlijk één van de meest iconische stemmen heeft in het huidige acteursgilde…
Chris Sanders regisseerde The Wild Robot, en maakte eerder ook de eerste How to Train Your Dragon. Daarnaast maakte hij ook Lilo & Stitch en The Croods. Met andere woorden: hij heeft dus ook een aardig Disney-verleden. Het scenario werd overigens geschreven door Sanders zelf, die Browns 2018-roman naar het grote doek vertaalde. En die roman ontstond dus ooit, doordat een schets Browns creatieve schrijversbrein aanzwengelde. En ja, dat is een mooi concept waarop/-in je ontzettend veel kunt projecteren/verwerken. Dat ik vind dat ze daarin soms een wat makkelijke sprookjesweg hebben gekozen – waardoor het dus iets te goody two shoes aanvoelde – dat kan ook gewoon komen doordat de primaire doelgroep voor deze film volgens mij uit kinderen en/of gezinnen met kinderen bestaat, en ik verwacht dat bij hen die wat opzichte boodschap best goed zal werken.
Final credits
Wat mij overigens nog opviel was hoe er verschillende teken-/animatiestijlen door elkaar heen gebruikt leken te worden. Niet zo opzichtig als bij die geweldige Spider-Verse–films, maar ik verwacht toch wel dat er een reden was, dat Fink veel ‘getekender’ over kwam dan Roz en Brightbill, net zoals de otters op bovenstaande still. Een simpeler reactie zou zijn: “Oh, er was dus niet genoeg geld om elk karakter een eigen tekenteam te geven, zodat uiteindelijk niet alles er even strak uit ziet!?“, maar ik verwacht dat hier wel een creatieve reden voor is geweest.
Yes, zeker wel een vermakelijke aanrader hoor, vooral dus voor jongere kids. Beetje een klassiek sprookjesverhaal met een interessante premisse, in een opvallende sciencefiction-setting…