My Old Ass (2024)
Yes, soms verschijnen er dus wel pareltjes op streamingdiensten als Amazon Prime of Apple TV (Netflix is daar vooralsnog ‘a smidge‘ succesvoller in), want wat genoot ik gisteravond hárd van deze Aubrey Plaza- (maar vooral Maisy Stella- en Percy Hines White-) film. Waarbij ik me direct afvraag of ik jongeren moet waarschuwen voor de prachtige, bijna (te) perfecte dialogen en verliefdheid in de film. Want het waren zulke romantische utopieën die mijn beeld van een relatie mogelijk ‘ongezond ideaal’ maakten als puber.
Maar gelukkig lijkt dit zo’n geweldige film, dat die ogenschijnlijke dramatische perfectie juist een belangrijke functie heeft. Zowel qua verwerkingspotentie, maar ook in het zetten van wat het betekent om mens te zijn. Waarbij ik dus nog eens niet verteld heb, dat My Old Ass vooral een komedie is, waarin een psychedelische trip ineens ‘science-fiction’ wil toevoegen aan het genre…
Het verhaal
Elliot (Stella) is een vrijgevochten queer meid in een klein dorp ergens op het Amerikaanse platteland. Ze viert haar 18e verjaardag met beste vriendinnen Ruthie (Maddie – West Side Story – Ziegler) en Ro (Kerrice Brooks) en een zak psychedelische paddo’s, op een onbewoond eilandje in het lokale meer. Dat ze daarmee haar moeder (Maria – Martha Marcy May Marlene, While We’re Young – Dizzia), vader (Alain – Snake Eyes – Goulem) en broertjes Max (Seth Isaac – The Killing (tv) – Johnson) en Spencer (Carter Trozzolo) urenlang laat wachten, dat past wel bij haar egocentrische puberteit. Maar ze staat dus ook op het punt om naar de universiteit van Toronto te gaan studeren, want zoals het zo’n puber betaamt: ze móet zo snel mogelijk dat dorp verlaten!
Okay, de ‘shrooms kicken bij Elliot als laatste in. Ze schrikt zich direct kapot als er ‘iemand’ (Aubrey Plaza) naast haar op de boomstam zit (zie still hieronder), die ook nog eens gruwelijk veel van haar lijkt te weten. Geheel bewust van dat ze aan het hallucineren is, komt Elliot er al snel achter dat Plaza haar ’titelkarakter’ speelt. Oftewel: haar 39-jaar oude zelf. Natuurlijk heerlijk voer voor een grappige trip, maar My Old Ass heeft een (grotendeels) vrij progressieve ‘American indie‘-vibe, waardoor dit best verrassend uitgewerkt wordt. Zeker als de oude Elliot iets in de telefoon van de jonge Elliot zet en de volgende dag verdwenen is. Al heeft ze nog wel een waarschuwing over ene Elliot nog niet bekende Chad (Hines White): vermijd hem ten koste van alles..!
Dus als ineens blijkt dat er een sociale, rebelse maar ook wat ‘ullige’ knecht op pa’s boerderij Chad heet, is Elliot maar wat ‘blij’ dat ze lesbisch is, toch..?
Feel good queer savior Hallmark’ish?
Allereerst: als cisgender witte man weet ik waarschijnlijk ondergemiddeld veel van het leven van queer meiden, dus ik weet niet zo goed hoe ik de gedachte moet kwalificeren die wel kort even door m’n hoofd schoot: dat My Old Ass richting een soort ‘homogenezingsverhaal’ leek te neigen. Alsof Chad Elliots ‘queer savior‘ zou zijn of zo, die haar homoseksualiteit wel even zou even komen ‘genezen’..??
Wat je hierboven leest is volgens mij iets dat mensen nogal snel doen: argumentatie zoeken bij gedachtes die wat stuurloos voorbijkomen, om ze daarmee te kunnen duiden. En dat – mocht zo’n verhaaltje logisch lijken – dan als ‘mening’ aan je arsenaal toevoegen (zodat je er niet meer over na hoeft te denken?). Als je hierop let, dan zie je dat dit zo’n beetje continu bezig is in je hoofd, waarbij het ‘kloppen’ van het verhaal onbewust vaak belangrijker lijkt dan de ‘waarheid’ van de argumenten. Maar deze nogal uitgebreide chinwag (lees: zijstraat) typ ik vooral om aan te tonen dat dat het enige moment was dat ik dus niet zomaar mee wilde gaan in het verhaal. Hoe prachtig mooi romantisch perfect dat zich dus ook ontspon. Wat mij deed terugdenken aan mijn eigen puberteit, waarin dit type hyper-romantisering mijn beeld van relaties wel behoorlijk vernachelde (doordat ik ze daarmee nogal begon te idealiseren). Maar ja: in verliefdheid heb ik die alles-overheersende-hyper-romantiek wel weer gevoeld, en dat is zeker onderdeel van de essentie van My Old Ass: is DE liefde niet ook ‘alles’ waard??
En dan kom ik bij iets waarover de gedachten in mijn hoofd zich nog niet echt in een kloppend verhaal gevormd hebben: in hoeverre is dit het verhaal van señora Elliot (Plaza), die toch wel iets lijkt te moeten omarmen om ‘verder’ te kunnen in haar eigen leven/tijdlijn? En als het haar ‘verlossing’ is waar we naar kijken, dan krijgt die über-verliefdheid weer wat meer ‘gewicht’…
Crew & cast
En dat dan dus behoorlijk vrolijk, rooskleurig, interessant, coming-of-agey, young-adult-self-advice in een gegronde ‘sci-fi trippieness‘ gezet door actor-turned-director Megan Park. In Amerika doorgebroken met haar rol in The Secret Life of the American Teenager (tv), maar als actrice niet echt bekend van de grotere films (okay, ze had schijnbaar een bijrolletje in Central Intelligence). Dit is overigens pas haar tweede film als regisseur, na de Jenna Ortega-film The Fallout uit 2021. En dat was dus niet geheel toevallig de jury- én publieksprijswinnaar op SXSW in 2021, want dat is toch wel dé premièreplek voor (soms net ook ietwat commercieel neigende) ‘American indie’-vibe-films.
En dat Park in die scene opereert, dat blijkt ook wel uit haar castingkeuzes. Ziegler deelde namelijk de hoofdrol met Ortega in The Fallout, terwijl ik Percy Hynes White dus niet langer hoef te verwarren met een jonge Harris – Triangle of Sadness – Dickinson, want ik herkende hem dus van z’n rol als Wednesday Addams’ love interest in Wednesday (tv). En de chemie tussen (Hynes) White en Stella was echt zo lief-prachtig, dat ik me ook vrij snel weer die puberende Filmofiel-avant-la-lettre voelde die helemaal mee wilde gaan in die nogal ingewikkelde crush (inderdaad: drama zonder iets van weerstand voelt natuurlijk ook lang niet zo groots). Denk dat Stella ook wel zo’n ‘one to watch‘-acteurs is, al is dat mogelijk bij anderen allang bekend. Ze speelde namelijk al in 119 (!!) afleveringen van de country-music serie Nashville. Plaza is al jaren één van m’n die acteurs waarvan ik weet: wat ze ook maakt, ik wil het zien. In interviews is ze ook zo heerlijk authentiek (en ‘gek’!), dat ik haar inmiddels wel vertrouw qua film- en/of tv-keuzes (jammer dat haar rol in Agatha All Along (tv) niet zo aanwezig was als in seizoen 2 van The White Lotus). Met andere woorden: films met zo’n ‘Plaza-stempel’ mag je me altijd voorschotelen (herinner me nu dat ik het hier volgens mij nooit uitgebrachte Black Bear niet gerecenseerd heb..?)
Final credits
Weet je, een film met zoveel elementen die in andere films snel corny én of te simpel/rebels zouden zijn, blijken in combinatie dus ontzettend goed te werken in My Old Ass. Of zoals ik het direct na afloop in m’n iPhone-notitie aantekende: “Lekker hoe het óók een foute Hallmark-film is, maar dan één die wel werkt..?”
Koppel dat aan Plaza en twee geweldige ‘nieuwe’/jonge acteurs, en verliefdheid om ehm… verliefd op te worden, en genoeg interessante haakjes om jouw eigen (al dan niet te ‘grootse’) interpretaties op los te kunnen laten. Dus ja: verrassend..!