Juror #2 (2024)
Ergens is Clints wat ‘klassieke’ wereldbeeld behoorlijk bewonderenswaardig. Inmiddels is hij 94 (!), maar als verhalenverteller zit er weinig tot geen sleet op de beste man. Dat is ook de reden dat Juror #2 een behoorlijk opvallend, maar moreel gezien ook goed grijs-twijfelachtig, rechtbankplot bevat. Met een worstelend hoofdkarakter dat het ook noodzakelijk maakte dat het begin van de film bijna beangstigend perfect was. Maar toen ik na afloop hier wat cynisch “dat was bijna fout onrealistisch” over noteerde, herinnerde ik me ineens wat social posts van vrienden, waarin ze relationeel net zo groots dramatisch (en ‘beangstigend’?) perfect oreerden.
Dus mogelijk heeft good ol’ Clint dat juist f’ing realistisch neergezet? Het levert in elk geval een geweldig eindshot op…
Het verhaal
Justin Kemp (Nicolas – Mad Max: Fury Road, Nosferatu – Hoult) staat op het punt om papa te worden, want z’n lieftallige vrouw Allison (Zoey – Zombieland: Double Tap, Everybody Wants Some! – Deutch) is hoogzwanger, en dat levert nogal wat extra spanning op, omdat een eerdere zwangerschap nogal verkeerd is (af)gelopen. Daarnaast komen we er langzaam achter dat Justin een recovering alcoholic is, die z’n nuchterheid grotendeels aan de liefde van z’n vrouw ophangt. Met andere woorden: hij heeft nogal wat om voor te vechten, en dat maakte dat ‘perfecte’ zetten van hun leventje net zo goed ‘groots’ als beangstigend. Normaliter is zoiets de opmaat voor een emotioneel heftige gebeurtenis (denk ongeluk, overval die fout gaat, …), maar dat wordt hier toch anders ingevuld…
Het verhaal start namelijk pas echt als Justin – tegen z’n zin in, want hij wil bij z’n vrouw zijn – wordt geselecteerd als het titelkarakter in een redelijk high-profile moordzaak, waarmee de lokale assistent-aanklager Faith Killebrew (Toni – Hereditary, Little Miss Sunshine – Collette) haar campagne om hoofdaanklager te worden wil ondersteunen. Met andere woorden: zij zal er alles aan doen om te winnen! De zaak draait om de dood van een jonge vrouw (Francesca – Old, Twin Peaks: The Return (tv), dochter van Clint! – Eastwood), die na een ruzie met haar vriendje James (Gabriel – Hillbilly Elegy, The Kings of Summer, Super 8 – Basso) door de stromende regen alleen naar huis liep, maar de volgende dag dood op de oever van een riviertje wordt gevonden, direct onder een brug. Pro-deo advocaat Resnick (Chris – Air – Messina) doet wat ie kan voor James, maar dan zijn wij als kijkers er eigenlijk al achter dat Justins betrokkenheid bij de zaak eigenlijk véél te groot is om überhaupt in de jury plaats te mogen nemen. Maar we voelen ook direct hoe onmogelijk het voor hem is om alsnog te vertellen waarom dat het geval is…
Ethisch uitdagend & classic
Justin is zo’n ’tweede kans-grijper’ waarmee het vrij eenvoudig meeleven is. Dus als hij ethisch gezien steeds verder in het nauw begint te raken (hij heeft zichzelf ook overtuigd dat hij die tweede kans ‘verdiend’ heeft, dus laat zo’n overtuiging dan maar eens los), geeft jou als kijker dat waarschijnlijk ook een best ‘irritant’ gevoel. Maar dat is natuurlijk een compliment voor de film zelf. Koppel dat aan de bijna cringe overdreven ‘perfectie’ van hun relatie – iets dat getraumatiseerde mensen misschien wel sneller doen: het positieve ontzettend groots neerzetten, om de achterliggende onzekerheid never nooit meer te voelen? – en je voelt dat Clint wederom toont hoe hij ‘ons’ als diersoort aardig door heeft.
En dat gaat natuurlijk makkelijk voorbij aan zijn nogal conservatieve politieke ideeën – tijdens een autorit hoor je op de radio zeer duidelijk een (voor het plot totaal onnodige) “Go out and vote“, en aangezien deze film in Amerika in de week voorafgaand aan de afgelopen presidentsverkiezingen uitkwam, riep Eastwood daarmee kijkers letterlijk op om te gaan stemmen; hij vertrouwt mogelijk nog bijna ‘klassiek’ naïef op onze democratie? – waarmee ik zelf ook bewuster word in hoe ik in ‘alles’ (of in elk geval veel) iets politieks lijkt te ‘moeten’ zien? Wat Eastwoord vooral lijkt te willen zeggen: ook al zijn we een speelbal van de wereld om ons heen, de ultieme verantwoordelijkheid voor onze daden ligt toch bij ons, hoe lastig de situatie zich ook ontvouwt..?
Cast & crew
Ik verwacht overigens niet dat deze rol in Hoults top-performance lijstje komt. Ik vond hem ergens niet helemaal op z’n plek of zo. Dat kán natuurlijk ook te maken hebben met de lastige grijsheid van z’n karakter. Mogelijk was de film wat uit de bocht gevlogen als alles nóg wat duidelijker was neergezet, maar nu geloofde ik zijn karakter niet 100%. Toni Collette speelt haar nogal ambitieus-nare rol (of toch niet?) – met opvallend zuidelijk accent – meer dan voldoende, maar helemaal ‘strak’ vond ik haar rol ook niet. Chris Messina blijft goed, maar ik ben door z’n rol in Air (en mijn aanwezigheid bij de wereldpremière daarvan) mogelijk ook wel ietwat fan van hem. Filmkenners hadden natuurlijk J.K. Simmons al op bovenstaande still gezien, en hij lijkt hier beetje de klassieke Clint-rol op zich genomen te hebben: zo’n ‘alwetende’ oudere man die de zaak op z’n eigen manier en/of buiten het systeem (‘de overheid’ is meestal de grote boogeyman voor mensen in Clints politieke spectrum) op denkt te kunnen lossen. Iets waarbij hij z’n eigen regels wil hanteren, wat natuurlijk lastig is als je een land met 300 miljoen mensen in goede banen wilt leiden.
Shit, voel ik me toch weer teveel gefocust op zijn wereldbeeld (iets dat in mijn ogen wat ‘achterhaald’ is, waardoor ik fel blijf?), terwijl hij ook net zo goed aantoont dat er eigenlijk nog altijd weinig sleet op hem zit. Ergens is het ook wel ‘mooi’, zo’n ouderwets in democratie gelovende cowboy. Het heeft een vibe zoals ik die ook bij m’n opa voelde vroeger: vanuit respect luister je graag naar hem, maar over echt belangrijke onderwerpen heeft het ook niet veel nut (meer) om daarover nog in discussie te gaan. En wie weet, zitten er ergens diep verscholen ook nog wel gewoon steekhoudende argumenten, maar waarschijnlijk is het gewoon een weerstand tegen die verdomde alsmaar veranderende wereld.
Okay, terug naar de makers zelf. Het scenario is geschreven door Jonathan A. Abrams, die hier z’n best interessante scenariodebuut maakt. Opvallend is dat hij als producer wel al wat IMDb-credits heeft, waaronder die voor die Schwarzenegger/Stallone-film Escape Plan!?? Qua genre, stijl en thematiek is er weinig contrastrijkers met een film als Juror #2 te vinden, if you ask me…
Final credits
Ja, dit was wel een film waarvan ik het jammer vond dat ik ‘m alleen keek in de bioscoop, want ik had over dat eindshot best nog na willen praten met andere liefhebbers. Ik vond het namelijk wel een gaaf en/of gedurfd shot, en waarschijnlijk voel je nu aan alles wel al aan, dat het een shot is waarin jouw interpretatie misschien wel anders is dan de mijne.
Het tekent in elk geval wel een openheid en ‘filmauteurschap’ die al mijn ‘gezeur’ over onze politieke verschillen eigenlijk ook volkomen teniet zou moeten/kunnen doen. Met andere woorden: heb je zin in zo’n ‘ouderwetse’ John Grisham-achtige thriller met een twijfelend karakter, dan is Juror #2 één van de betere in jaren..!