Better Man (2024)
Zo, dat was één van de meer opmerkelijke bioscoopervaringen in tijden. Al moest ik me daarvoor wel even over m’n weerstand tegen ‘klootzak-hoofdpersonen’ heen zetten. Maar de keuze van Robbie Williams om zichzelf als CGI-aap te laten vertolken pakt om een paar reden ook erg positief uit. Allereerst kun je nu wel voorspellen dat we binnenkort geen B- of C-acteurs meer in grote films gaan zien (die kunnen namelijk geloofwaardig vervangen worden door CGI), maar wat belangrijker is: die digitale keuze biedt nogal wat extra mogelijkheden, die de film – op haar hoogtepunten – een geweldige dynamiek verschaft, waardoor er veel meer spektakel mogelijk is dan wat ‘gewoon’ is in live action-films…
En ja, bij She’s the One voelde ik ‘m ineens behoorlijk stevig, waarna de origin story van Angels me zelfs wat aan Asif Kapadia’s geweldige Amy-documentaire deed denken…
Het verhaal
De film opent met de stem van Robbie Williams, die vierdemuurdoorbrekend vertelt dat hij zichzelf altijd als een soort aapje zag, en dat we nu naar zijn verhaal gaan kijken. Als de jonge Robbert Williams ten tonele verschijnt, hoeven we dus niet verbaasd te zijn dat hij door een schattig CGI-aapje wordt gespeeld. Als laatste gekozen bij elk spelletje is hij het sulletje van Stoke-on-Trent, maar wel een sulletje met één grote passie: samen met z’n pa Peter (Steve – Killing Eve (tv) – Pemberton) voor tv meezingen met crooners als Frank Sinatra. Of gewoon lekker flauwe komedies op tv kijken met oma (Alison Steadman). Zeker als pa het gezin verlaat om z’n eigen zangcarrière na te jagen, heeft moeder Janet (Kate – Elvis, The Great Gatsby – Mulvany) het behoorlijk zwaar met de nogal recalcitrante jongen. Totdat er op de radio een oproep voor jongens die kunnen zingen en dansen voorbijkomt, perfect getimed nét na het moment dat Robbert vertelde graag te zingen en dansen de rest van z’n leven…
Zo gezegd, maar zeker niet zo gedaan, want het is niet Robberts auditie die producer Nigel Martin Smith (Damon – The Bikeriders, The Nightingale – Herriman) overtuigt, maar juist z’n cockiness/brutaliteit. En zo wordt de 15-jarige Robbert dus omgedoopt tot Robbie en is hij al snel dé bad boy van de snel populair wordende boyband Take That. Direct wordt duidelijk dat Gary Barlow (Jake Simmance) de enige is waarvan wordt gedacht dat ie muzikaal iets kan, en dat steekt de nogal narcistische Robbie nogal. En dat narcisme zat niet alleen hem in de weg, maar ik voelde daardoor dus ook mijn ‘klootzak-hoofdpersoon-weerstand’ behoorlijk stevig (iets waardoor ik ooit niet kon genieten van m’n eerste viewing van bv. Bad Lieutenant). Aan de ene kant best vet dat Williams (die ook deels credits krijgt voor het scenario) deze kant van hem dus zo eerlijk/bloot laat zien, maar ik had graag iets meer ‘nuance’ inzake zijn achterliggende onzekerheid gevoeld, zodat ik wél met het karakter mee had kunnen leven…
Maar terug naar de film, want z’n carrière knalt natuurlijk pas echt los met de hits die ik hierboven al noemde, en die lijken bijna net zo ‘mooi organisch’ te zijn ontstaan als hoe miss Winehouse dus haar nummers schreef. En dat maakt Robbie Williams dan misschien toch wel de grote ster die hij altijd al pretendeerde te zijn.
Narcistisch verhaal over narcist…
Mijn beleving van Better Man was dus wat all over the place. Emotioneel werkte het allemaal behoorlijk goed – bij She’s the One voelde ik ‘m dus al, en bij Angels voelde ik wel een traan rollen – maar het is ook jammer dat z’n ontwikkeling en ‘vrede vinden’ nogal wordt verdoezeld door een megalomaan kunstwerk over een narcist, deels geschreven door die narcist zelf. Ik vond z’n zelfvertrouwen bijna als psychiatrische aandoening aanvoelen, en zulke grootse gedachten zijn zeker welkom bij een film, maar dan wil ik wel dat dat iets ‘bevredigender’ en/of intelligenter genuanceerd wordt. Bijvoorbeeld door die vader-zoon-relatie beter uit te diepen. Dat is namelijk dé grote motivator in z’n carrière, maar het wordt allemaal best simpel en zelfs wat formulematig neergezet. Terwijl de dramatische ontwikkeling van het Robbie-karakter weer bijna té perfect lijkt. En als je dan weet dat die het dus allemaal op z’n eigen verhaal gebaseerd is, dan is dat ook weer narcistisch as fuck, toch? Hoop dat je nog begrijpt wat ik bedoel (en ik hoop net zo goed dat mijn eigen ego niet de oorzaak voor bovenstaande kritiek is). Misschien dat grote fans van RW mij nu vinden zeuren, maar dan denk ik weer: “Jaaaaaaaaaaa, maar jij wilt ook graag vooral bevestiging van je ‘fanschap’, dus mogelijk ben jij daarom ook níet zo kritisch??” Terwijl Angels mij al ontzettend stevig raakt sinds ik er ooit op de terugweg van een snowboardvakantie in de bus bij in slaap viel. En nu ik weet wanneer en rondom welke gebeurtenis hij het schreef, maakt dat m’n waardering alleen maar groter…
Cast & crew
Veel filmvrienden zijn ‘bang’ dat AI en/of CGI ‘alles’ over gaat nemen van ons mensen. Nu heb ik als tekstschrijver allang ontdekt dat ChatGPT vooral het beste gemiddelde kan creëren, maar in alles dat het schrijft mis ik wel iets van een ‘creatieve ziel’. Nu is dat voor sommige opdrachtgevers helemaal niet erg (niet elk bedrijf lijkt ‘uniek nuttig’ te willen zijn, maar vooral vanuit opportunisme geld te willen creëren, en die zullen ChatGPT graag omarmen als de sharpening tool for capitalism dat het is (in de woorden van Arrival-schrijver Ted Chiang); maar die hebben mijn creativiteit dus ook niet nodig), en ik verwacht dat menig commercieel filmstudio ook graag zoveel mogelijk personeel wegbezuinigt door AI in te zetten. En ik was wel aardig onder de indruk van de emoties en het perfecte ‘passen’ van die digitale aap, ook qua belichting en dergelijke. Nu weet ik niet zeker of die scènes gewoon gespeeld zijn (bijvoorbeeld door Jonno Davies, die ook als “Robbie Williams” credits krijgt), waarna de chimpanzee-kop (en behaarde armen) digitaal zijn toegevoegd, maar daar lijkt het wel op. En eigenlijk is het niet nodig om de rest van de cast te bespreken, want in volledige RW-stijl zijn dat echt allemaal slechts bijfiguren…
Dat regisseur Michael Gracey een verleden in visual fx en videoclips heeft, dat zagen degenen die The Greatest Showman wél hebben gezien waarschijnlijk allang. Hier maakt hij echt optimaal gebruik van de leeway die het concept hem dus biedt. Als je namelijk als kijker geaccepteerd hebt dat je hoofdpersoon een digitale aap is, dan mag je namelijk ‘meer’ ongeloofwaardige dingen doen. En daarin excelleert de film: in die dansscène met liefje en All Saints-frontvrouw Nicole Appleton (Raechelle Banno), maar nog meer in de scènes waarin Robbie overduidelijk in z’n hoofd verdwijnt en daar nogal wat harde actie beleeft.
Final credits
Better Man is dus vrij uniek. Daarnaast is het ook behoorlijk in your face, bij vlagen fucking arrogant, maar ergens schijnbaar ook wel weer perfect passend bij Robbie Williams als artiest. Maar waar ik het vaak fijner vind als ik de kwetsbare mens áchter een artiest leer kennen (ik ben echt fan geworden van onder andere Rufus Wainwright, The White Stripes en The Beach Boys door biopics/reportages; ben echt een sucker voor zulke verhalen), daar gebeurt dát hier nu juist te weinig. Of is Williams gewoon niet de persoon die ik ‘hoop’ dat ie is?
Dus ja: onmisbaar voor fans, verwacht ik. En ik verwacht dat de film ook wel een duidelijke, terechte plek zal krijgen in de CGI-filmgeschiedenis.
Al vrees ik ook, dat als ik nog meer ga typen, ik de flaws in de film nog duidelijker ga zien. Dus laat ik stoppen, want genoten heb ik ook zeker..!