Companion (2025
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..?
Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat deze thriller-horror-scifi-komedie (?) een behoorlijk hedendaags, misogynie-aan-de-kaak-stellend thema behandelt. Dit is namelijk zeker niet de ‘eerste’ recente film hierover, wat mij betreft ook zeker niet de meest geslaagde, maar mogelijk wel de meest toegankelijke? Zo biedt de film redelijk scherpe satire op ons huidige tijdgewricht. Een tijd waarin we – door doorgeslagen marktwerking, naar mijn mening – in vrijwel alle situaties in/aspecten van ons leven als consument worden behandeld. Waardoor we, logisch ook wel, continu en overal denken dat we ergens ‘recht’ op hebben, “…want ik heb er toch voor betaald!!“? En dat levert uiteindelijk een soort ‘incel-reactie op consent‘-film op, die iets meer leunt op het ’technisch puzzelen’ dan thematisch vergelijkbare films als Don’t Worry Darling of Blink Twice.
Het verhaal
Iris (Thatcher) is wat zenuwachtig als ze in de auto op weg is naar een vriendenuitje met haar nog vrij prille, maar mega-verliefde vriendje Josh (Jack – The Hunger Games, The Boys (tv) – Quaid). Subtiel zien we dat het verhaal net wat in de toekomst is gezet, met een veilig zelfrijdende auto en zo. Aangekomen bij het mega-luxe ‘huisje in het bos’ van Sergey (Rupert – Hitman: Agent 47, Homeland (tv) – Friend), geeft de deur-openende Kat (Megan – Poker Face, Missing – Suri) Iris inderdaad een nogal cold shoulder. Speelde er ooit iets tussen Josh en Kat of zo, want ergens lijkt er iets niet te kloppen…
Buiten de vier genoemden wordt het uitje ook opgefleurd door het gay couple Eli (Harvey – What We Do in The Shadows (tv) – Guillén) en Patrick (Lucas – Smile 2, Road House – Gage), maar veel tijd hebben we daar niet voor, want voordat de vrienden zich gesetteld hebben, probeert Sergey zich te vergrijpen aan Iris.
Als ze zich nogal karig verweert, vliegt de spreekwoordelijke poep tegen een paar onverwachte ventilatoren. Al worden die dus al in volle glorie getoond in de trailer van de film. De kracht van het verhaal moet dan dus uit de slimme keuzes in de afwikkeling van die twist komen, en op dat vlak tonen de makers hun behoorlijk sterke ‘puzzelcreatie’. Waarbij het mij dus ietwat ’teleurstelde’ dat de thematiek, die ervoor moet zorgen dat jij als kijker ook op ‘dieper’ vlak geïnteresseerd raakt/blijft, zonder enige mystiek in je gezicht ‘geflanst’ wordt. Al levert het dus wel een lekker lompe afwikkeling op…
Hippe, hedendaagse hommage?
Okay, allereerst een – spoiler alert – voor iedereen die vooraf net zo weinig wil weten als ik (wat bij deze film dus misschien niet 100% de beste keuze is; ben benieuwd hoe ik de film had ervaren als ik wel ‘alles’ al geweten had). Maar Companion is dus een beetje de puzzelversie van die rits aan hedendaagse films die misogynie aan de kaak stellen. Denk aan Barbie, The Substance, Don’t Worry Darling en Blink Twice, al heeft maker Drew Hancock in een interview ook open en bloot verteld dat hij een overduidelijke hommage aan The Stepford Wives wilde maken. Maar dan wel duidelijk vertaald naar ‘onze tijd’ (draai Iris’ naam maar eens om ;)). En dat is dus een tijd waarin zogenaamde involuntary celebates (nerderige gasten die hun seksuele frustraties hebben omgezet in een soort politieke sekte?) zich hebben aangesloten bij evangelistische conservatieven, in hun strijd tegen de vooruitgang die enge linkse mensen willen (geconcentreerd in een voor mij voor 98% onbegrijpelijke ‘anti woke‘-houding). En onderdeel van die vooruitgang is het begrip consent, bedoeld om seksuele ongelijkheid te verminderen. Maar dat heeft dus een verandering bij (onbewust?) geprivilegieerden nodig – je moet ineens toestemming gaan vragen voor iets waarbij onzekerheid sowieso al voor ongemak zorgt (ja, ik begrijp ergens ook wel dat dit niet ‘zonder last’ is) – en dat levert weerstand op. Zoveel zelfs – zeker bij mensen die vinden dat ze overal recht op hebben – dat de bad guys in de film dus vooral hun utopie najagen: het ‘creëren’ van een volledig dociele vrouw, waarbij je je nul zorgen hoeft te maken over zoiets lastigs als beschaafde omgangsnormen of iets engs als tegenspraak – einde spoiler alert. Oftewel een smoesje om zelf maar geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen voor je eigen gedrag. Dus ja, als je de satire die de makers van Companion voorschotelen niet begrijpt of ziet, dan zou de film je wel eens kunnen triggeren…
Cast & crew
Iemand die bij mij genoeg triggerde, maar dan volledig positief, was Sophie Thatcher. Nu gaat het volgende mogelijk plat/’male gazerig‘ aanvoelen, maar ik vond vooral haar wat grote voortand en (dientengevolge) wat ‘luie’ bovenlip mega-sexy. Juist omdat het een imperfectie toont die zo’n perfect gewaande creature juist ’toegankelijker’ maakt. Of ik hiermee ook hetzelfde voel/aanhaal als wat ‘neggers‘ (denk Neil Strauss’ The Game: Penetrating the Secret Society of Pickup Artists-boek) juist opportunistisch inzetten, dat weet ik niet helemaal, maar het maakt de keuze voor haar nog beter. Daarnaast mag ze een enorm breed spectrum laten zien – juist door haar wat ‘variabele karakterelementen’ inzake intelligentie, agressiviteit, et cetera – en die kans grijpt ze met beide handen behoorlijk stevig aan. Fijn om zonder enige voorbehoud lekker mee te willen gaan met iemand. Daarnaast is de keuze voor die zoon van Dennis Quaid en Meg Ryan ook wel de juiste. Eerder speelde Jack Quaid nogal een nerd in de hyper-gewelddadige The Boys-serie (waarin hij dus continu gered moest worden door mensen die wél iets van stoerheid uitstralen), en hier speelt ie dus een nogal onzekere incel (is dat een pleonasme?), die in subtiele momenten al best wel wat van de thematiek verklapt, juist omdat het natuurlijk voor geprivilegieerden altijd fijner is als die lastige woke-achtige beschavingsregels losgelaten mogen worden. Al staat de volledige cast in Thatchers schaduw hoor. Dus dat Rupert Friends rolletje als Sergey vooral opviel vanwege z’n accent, zeker niet vanwege de lengte van z’n bijdrage, dat is niet zo erg. Net als dat Jaboukie – The Daily Show (tv) – Young-White’s rol ook eerder een cameo dan een serieuze acteerrol leek.
Als je kijkt naar regisseur-scenarist Drew Hancocks oeuvre, dan zou je zo’n soort thriller niet direct verwachten. Hij lijkt vooral ervaring opgedaan te hebben met TV-series (die hier nooit zijn vertoond) en een enkele videoclip (van bijvoorbeeld Tenacious D). Aan de andere kant: ik vind deze thematiek ook zo interessant dat ik hier best een verhaal over zou willen schrijven, zonder ook maar enige ervaring hiermee te hebben. Niet dat ik zo onbescheiden ben dat ik zeker ‘weet’ dat ik dit ook kan, maar heb ook wel weer genoeg romantische overmoed om me hierdoor niet tegen te laten houden. En mogelijk heeft Hancock dat ook wel, en dan lijkt Companion – zeker dus gezien de projecten waar hij eerder aan werkte – wel een behoorlijk geslaagde zijweg…
Final credits
Weet overigens dat je mijn kritiek op deze film moet zien als kritiek van iemand die én dit onderwerp nogal interessant vindt, en die ook nogal gewend is om kritisch te zijn. Voor een wat minder betrokken kijker is Companion waarschijnlijk een mega-vette film die misschien wel ogen opent. Waarbij het helemaal niet zo erg is dat je vooraf al weet hoe die vork aan de spreekwoordelijke steel getwist is. Dan is Companion gewoon een heerlijk vermakelijke toevoeging aan die hedendaagse misogynie-horror-wereld.
Ben je echter nogal veelvuldig in die wereld te ‘vinden’, dan is het jammer dat de film net niet wat dieper gaat, om qua inzicht in ons menselijke handelen nog nét wat interessanters aan te raken. Voor mij blijft Companion daarmee vooral conceptueel super interessant, met een ontzettend gave ‘nieuwe’ actrice in een dankbare hoofdrol. Maar qua uitvoering is Companion vooral een leuk puzzeltje, geen film die je gaat verrassen met interessante en/of onbekende argumenten of motivaties…