Super/Man: The Christopher Reeve Story (2024)
Als het onderwerp voor jou niet direct interessant genoeg is (wat ik me als filmfan vrij lastig kan voorstellen), dan is het winnen van de BAFTA én een Oscarnominatie voor Beste Documentaire mogelijk een reden om deze documentaire te kijken. Plus: je leest hieronder een lovende documentaire, zeker omdat die in deze onzekere tijden een heerlijk en wat ‘ouderwets’ inspirerend verhaal biedt. Misschien wel, doordat het zo gruwelijk dicht óp het onderwerp zit/zat, met al die mooie interviews en prachtige homevideo’s van de familie Reeve. Yes, Super/Man: The Christopher Reeve Story is een mooie, inspirerende documentaire over een nog inspirerender man..!
Het verhaal
Waarschijnlijk kent iedereen het tragische verhaal van Reeve wel: superster geworden als de grootste superheld aller tijden – Superman – om daarna bij een paardenrace na een vrij lullige val zo goed als volledig verlamd te geraken. Om daarna – na een heftige revalidatie – z’n bekendheid geweldig in te zetten om de wereld meer gefocust te krijgen op het lot van mensen met een beperking. Al dan niet vanuit de wens om toch zelf ooit weer te kunnen gaan lopen, iets dat echt geen enkele deskundige als optie zag.
Maar buiten dat (mogelijk al bekende) dramatische verhaal, biedt de documentaire ook een interessante kijk in hoe hij ooit doorbrak als theaterstudent in New York. Iets waar ik niets van wist, dus dat hij op Julliard nogal wat bekende klasgenoten had in Robin Williams en William Hurt, daarvan kreeg ik ook zo’n “Damn, that’s interesting!“-gevoel van een ontdekking in een wereld die je eigenlijk al vrij goed dacht te kennen. Maar die jarenlange vriendschap zorgde er dus ook voor, dat Glenn Close op een gegeven moment stelt dat als Reeve niet al op z’n 52e was gestorven, Williams er nu mogelijk ook nog wel zou zijn geweest (hij pleegde nog geen tien jaar later zelfmoord, wat inmiddels dus alweer bijna elf jaar geleden is!!??)…
Dat één van de gecrediteerde scenaristen van deze docu een editor is, dat komt waarschijnlijk doordat de documentaire naadloos diverse tijdlijnen door elkaar knipt. In voice-over horen we ook de stem van de al bijna 20 jaar geleden overleden Reeve, zien we tal van stock-/nieuwsbeelden ‘uit die tijd’, maar ook vele interviews met betrokkenen nú (denk aan z’n kinderen, maar ook mensen/vrienden als Whoopi Goldberg, Susan Sarandon, Glenn Close, Jeff Daniels, Al Gore, e.v.a.), die nog altijd hun tranen niet volledig onder controle weten te houden. En daarmee wordt dus een a-polariserend, inspirerend verhaal verteld waarbij ik meerdere keren de opluchting voelde iets te zien waar politiek gezien niemand het mee oneens kán zijn, toch..?
Crossing the aisle
Ja, zo geconditioneerd ben ik inmiddels ook, dat toen ik dat ‘CNN Films’-logo bij de begintitels zag, ik direct dacht: “Oh, maar kijken rechts-conservatieve mensen deze documentaire dan nog wel, als ie door ‘liberals‘ is geproduceerd?” Nu is dat vrij lastig verder uit te zoeken, mede doordat ik daarvoor ook eerst m’n eigen bubbel goed genoeg moet ‘weten’ (waarvan ik niet arrogant wil stellen dat ik dat wél perfect door heb), maar ik hoop dus ook gewoon echt dat dit zo’n documentaire is die mensen juist verenigt en toont dat we mededogen voor elkaar moeten hebben, als we écht willen dat iedereen mee doet in onze samenleving. En terwijl ik dat typ, schiet de gedachte alweer door m’n hoofd dat Donny T. iemand met een dwarslaesie waarschijnlijk gewoon een loser zal vinden. Daarnaast bevat deze documentaire vooral Democratische politici, terwijl het Superman-karakter – ondanks z’n letterlijke illegal alien-status – toch vooral ook de Amerikaanse way of life verdedigde. En dat zou toch zeker ook Republikeinen móeten aanspreken…
Maar laat ik nu niet gaan doen wat de documentaire zelf totaal niet doet, en me weer meer focussen op de documentaire(makers) zelf…
Crew
De regisseurs van Super/Man, de Zwitser Ian Bonhôte en Peter Ettedgui, maakten hiervoor een documentaire over top-mode-ontwerper Alexander McQueen, maar ook een over de Paralympische Spelen. Nu weet ik niet of ze persoonlijk ervaring hebben met iemand met een beperking, maar ze lijken wel een wat klassieke manier van docudrama te hebben hervonden. Ik blijf het namelijk opmerkelijk vinden, hoeveel nostalgie ik voelde bij het kijken, maar ook al bij het terugdenken aan mijn filmbeleving. En daarbij passeren er nogal wat onderwerpen (de waarschuwingen van o.a. Hurt vooraf, dat hij die Superman-rol nooit zou moeten willen; het feit dat hij hiermee doorbrak, maar ook nooit meer van los kon breken; hoe compatible zijn gedistingeerde rust was naast Williams’ hyperness; hoe heftig hij de scheiding van z’n ouders op zeer jonge leeftijd beleefde, et cetera), die door het toch niet-Amerikaanse regieduo wel bijna als klassiek Amerikaans heldendrama is neergezet…
Final credits
Maar mogelijk is dat wel vaker het geval, dat ‘buitenlanders’ wel eens kiezen voor een manier, die voor ‘binnenlanders’ mogelijk te ouderwets of niet creatief genoeg aanvoelt. Aan de andere kant: van een afstandje kun je zaken mogelijk ook beter aanschouwen, en dan zonder de door social media aangewakkerde woedetoestand (die mensen die erin zitten logischerwijs meer voelen) zie je alles mogelijk wel wat helderder.
En zou dat de reden zijn, dat ik tijdens het kijken meermaals dat nostalgische gevoel kreeg, waarin ik graag mee wilde gaan in dit dramatische heldenverhaal, dat ook gewoon positief is over ons als diersoort..? Dus zonder dat je direct moet bedenken of het wel binnen je bubbel past, en/of dus zonder direct teveel (nutteloos) geoordeel.
Ja, ik zou bijna “Bedankt” willen typen…