Mickey 17 (2025)
Yes, Bong – Parasite – Joon-ho is terug in heerlijke kritisch-komedie-topvorm met deze geweldige mix van absurdisme en scherpte, op een creatieve manier die menig MAGA-adept tot snowflake schijnt te maken. Grappig dat de film al drie jaar geleden geschoten is, en dat de makers zich nu ‘moeten’ verantwoorden bij (volgers van) de grote oranje leider, omdat zij (helaas) in alles en iedereen een potentiële vijand zien…
Maar Mickey 17 is totaal geen Edge of Tomorrow– of Moon–ripoff, waar ik vooraf wat voor vreesde. Wat het wel is: een perfecte showreel voor Robert – Cosmopolis, The Batman – Pattinson, een heerlijke field trip voor Mark – Poor Things, Spotlight – Ruffalo en Toni – Hereditary, The Sixth Sense – Collette, en een Naomi – Blink Twice, The End of the F***ing World (tv) – Ackie die op een gegeven moment zó tegen een ‘leider’ tekeer mag gaan, dat ik wel wat jaloezie voelde…
Het verhaal
We starten direct met het shot dat je uit de trailer kunt kennen: Mickey (Pattinson) ligt ergens op een veraf-planeet in een sneeuw-/ijsgrot, ogenschijnlijk bijna bevroren en op het punt van sterven. Hij roept wel om z’n maat Timo (Steven – The Walking Dead (tv), Minari – Yeun), maar die lijkt meer geïnteresseerd om Mickey’s wapen te redden dan Mickey zelf. Deze Timo is ook de eerste die de veelvuldig in de film gestelde vraag “How does it feel to die?” stelt. Een behoorlijk WTF?-moment voor mensen die vooraf níets van de film weten, maar de titel hint natuurlijk ook al naar iets van een herbruikbare Mickey…
We springen een paar jaar terug naar onze planeet, waar Mickey en Timo ingesloten raken door de goons van loan shark Darius Blank (Ian – Game of Thrones (tv) – Hanmore), waar ze schijnbaar geld van hebben geleend voor een lichtelijk debiel plan van Timo. Ze zijn nog niet te laat met betalen, maar Darius toont wat er gebeurt als ze dat wél zijn, en dat zet de motivatie voor onze mannen om onze planeet a.s.a.p. te verlaten.
Zo gezegd, en bijna zo gedaan, want om op dé expeditie naar planeet Nilfheim te geraken, besluit Mickey zich maar aan te melden als expendable; z’n enige kans. Totaal niet door hebbend dat dit betekent dat hij als menselijk proefkonijn dus voor alle gevaarlijke klusjes (virus-vaccins testen e.d.) misbruikt wordt, want zijn lichaam kan opnieuw ge-3D-print worden, waarna z’n geheugen/mind wordt overgezet en hij weer dóór kan. Ideaal op die expeditie, geleid door mislukt senator/sekteleider Kenneth Marshall (Ruffalo), die van Nilfheim een planeet met perfecte bevolking wil maken. Maar ze zijn helemaal niet alleen op die planeet…
Small dick energy, of nie..?
Yes, omdat ik dus vooraf weinig over dit soort topfilms wil weten, dacht ik wel dat Ruffalo hier zijn Trump ‘channelt’. Maar naderhand las ik dat hij vooral een zielige dictator wilde neerzetten, en daarin – met aardig wat hulp van dat kunstgebit – heerlijk over de top wilde gaan. Achteraf gezien voelde hij zich zelfs wat ‘bestolen’ door Donny T., want de werkelijkheid gaat in zijn (links-progressieve) ogen nog een stuk extremer: “I realize it’s totally underplayed. I mean, I made a documentary.” Maar voordat ik MAGA-fans wegjaag (al vraag ik me af of er überhaupt iemand vanuit die sekte mij leest/volgt ;)): Joon-ho heeft het koppel uit bovenstaande still naar eigen zeggen eerder gebaseerd op een tweetal power couples uit de vorige eeuw: de Roemeense Ceaușescus en Ferdinand en Imelda Marcos. In hoe ze hun liefde ook perversificeren in een drang naar werelddominantie. Aangevuld met een paar jaknikkers die vooral bezig zijn met hoe ze het koppel zo voordelig mogelijk kunnen filmen, zodat de expeditie genoeg positieve PR kan genereren.
Dus ja, in m’n hoofd was ik ook alweer aan het ranten over wat een zielige snowflakes die MAGA’s toch zijn (“snowflake” is zo’n door hen verzonnen term; oftewel klassieke Jung-projectie), omdat ze zich natuurlijk wederom aangevallen voelen. Al draag ik hier nu mogelijk ook wel bij aan ‘de strijd’ (ik geef m’n ‘fouten’ hierin overigens best graag toe, in een amechtige poging de ’tegenstander’ hiermee te verleiden ook iets van hun menselijkheid te tonen?). Maar wat dit ook toont, is dat Joon-ho de tijdgeest zó goed aanvoelt, dat ook ik dus wederom getriggerd werd.
Crew & cast
En dat is niet zijn enige kwaliteit die door alles in Mickey 17 heen sijpelt. In The Host, maar vooral in Okja, liet hij al zien over een wilde fantasie inzake ‘anderssoortigen’ te beschikken, en de ‘aliens’ in deze film zijn ook weer geweldig verzonnen. Hoewel ze ook wel wat lijken te zijn gebaseerd op beerdiertjes (die zo’n beetje alles ter wereld (en daarbuiten) kunnen overleven), maar dan niet slechts maximaal 1mm groot, maar huge. En ik glimlach weer als ik terugdenk aan hoe ze zich onheilspellend apocalyptisch ten hemel richtten. Overigens baseerde Joon-ho zijn scenario op Edward Ashtons 2022-boek (hoezo zijn ze dan trouwens al drie jaar geleden begonnen met filmen mr. Ruffalo??) getiteld Mickey 7, waarin hij zich veel meer focust op het ‘multiples-gegeven’, en volgens mij geen megalomane, ogenschijnlijk licht-geestelijk-gehandicapte missieleider aanwezig is…
Het is trouwens overduidelijk hoeveel fun ze op de set gehad moeten hebben. En dan vooral Ruffalo en Collette, die rollen spelen waar volgens mij elke acteur zich wel aan wil wagen. Maar waar dit soort rollen in de handen van een minder begenadigd regisseur volledig uit de bocht kunnen crashen, daar voel je hier aan alles dat de acteurs zich geweldig op hun gemak voelden. Iets dat wat lastig uit te leggen is, maar dat zie en voel je tijdens de film eigenlijk ‘gewoon’. En in dat gemak toont Pattinson dus z’n enorme veelzijdigheid, die hij hier driedubbel en dwars mag laten zien. Zeker in de scènes waarin hij ‘concurreert’ met z’n opvolger (wat ook wel wat leuke spirituele vragen oproept ;))…
Final credits
Yes, wat een heerlijke film was dit, en een mooie mix van absurdisme en kritisch film maken. Gaaf ook om te zien hoe Joon-ho die Aziatisch-westerse-taalbarrière zonder moeite doorbreekt (iets dat Spike Lee in Da 5 Bloods, maar ook de makers van de Ip-Man-franchise nooit echt lukte).
En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over de manier waarop ze met Mickey’s lichaam omgaan, en hoe dat natuurlijk een metafoor is voor hoe rijk-industriëlen met werknemers/het voetvolk omgaan (of het liefste om zouden willen gaan, als er niet allemaal van die lastige regels waren!). En had ik al verteld hoe Nasha Marshall vol in z’n gezicht schreeuwt op een manier die voor iedere niet MAGA-volgeling waarschijnlijk mega-kathartisch zal zijn..?