Black Bag (2025)
Yes, Black Bag is een heerlijke whodunnit, en de ‘comeback’ van topregisseur Steven – Out of Sight, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven (, Twelve en Thirteen), Che, Magic Mike – Soderbergh, naar een scenario van David – Jurassic Park, Mission: Impossible, Panic Room – Koepp, en met een topcast met onder andere Michael – Shame, X: First Class, Prometheus – Fassbender, Cate – Blue Jasmine, Tár – Blanchett en Pierce – Tomorrow Never Dies, The Ghost Writer, MobLand (tv) – Brosnan. Maar mede door de aanwezigheid van Fassbender, die ik onlangs in de best geweldige tv-serie The Agency zag, voelde deze ‘snelle’ film ook wel ietwat aan als een aflevering van precies zo’n serie. Wel een verdomd goede aflevering dan, maar ergens voelde dat ook ietwat apart…
Het verhaal
George (Fassbender) is gelukkig getrouwd met Kathryn (Blanchett), en aan hun hele omgang met elkaar lijken ze niet alleen op professioneel vlak top. Nu is dat in hun business – ze werken beiden voor de Britse veiligheidsdiensten – een vereiste, maar het zorgt er tevens voor dat ze – ondanks hun per definitie wantrouwige inborst – ook hun relatie krachtig weten te houden. Dat is in elk geval waar ze mee gecomplimenteerd worden tijdens een etentje met collega’s. Al blijkt dat etentje ook weer een dubbele functie te hebben, want George hoorde eerder dat er belangrijke software wordt aangeboden op de zwarte markt, en dat kan eigenlijk alleen van één van de vijf aanwezigen komen. Dat de in totaal zes aanwezigen ook nog verwikkeld zijn in drie relaties, dat geeft George’ opvolgende psychologische testgame een extra spannende laag, want daarin wordt nogal wat onthuld onderling…
George’ onderzoek levert niet direct iets op, en als ie een verdacht bioscoopkaartje in de prullenbak vindt, lijkt ie z’n vrouw toch ook niet helemaal te kunnen vertrouwen. Wat volgt zijn nogal wat intense en ogenschijnlijk met goede-kennis-geschreven spionnenzaken – je weet wel, satellieten herpositioneren om even iemand te kunnen volgen, een dubbel- of triple-cross die een andere dubbel-cross weer teniet lijkt te doen, verbroken relaties en een met een mes doorboorde hand – en voordat je het weet wordt het verhaal vrij bevredigend, maar dus ook wat serie-cliffhanger’ig afgesloten…
Heerlijk vluchten
Ik denk dat het voor een oprechte marketeer (nee, ik zie dat nog altijd niet als een contradictio in terminus) best lastig is om deze film te promoten, op een manier die de wensen van filmliefhebbers op de eerste plaats zet. Natuurlijk wil elke vezel in een marketinglijf schreeuwen dat dit de nieuwe van Steven Soderbergh is, na een afwezigheid van zoveel jaren. Daarnaast zullen diezelfde vezels ook net zo met namen willen gooien als ik in m’n intro deels deed. Maar ik denk dus ook, dat verwachtingen voor Black Bag best makkelijk wel eens té hoog kunnen worden. Juist omdat het dus ook wat aanvoelde als iemand die heeeeeeeeeeeeeeel goed door heeft wat er zo verslavend is aan series: je krijgt letterlijk dopamineshots in het vooruitzicht gesteld, want veel verhaallijnen worden bewust open gehouden voor de volgende aflevering (of erger: voor een hopelijk volgend seizoen); bevredigende (en daarmee dopamine-vrijmakende) oplossingen gáán komen, maar nu nog even niet. Terwijl ik film dus nogal tijd zoveel hoger aansla dan series, juist omdat de betere film juist bedoeld is als een ‘afgerond kunstwerk’, waarin je een interessante visie van de maker over een bepaald onderwerp kunt ontdekken. En dat kan jouw kijk op de wereld, of jouw visie, weer uitdagen, verrijken, bevestigen en/of beïnvloeden.
Maaaaaaaaaaaaaaaaar, ik begrijp ook erg goed hoe fijn het gemak en/of het instant genot van een ‘vlucht’ uit de werkelijkheid aanvoelt, en ik zag Black Bag precies op een nogal overprikkelde dag. Dus ik vond het ook heerlijk vluchten hoor (zo erg zelfs dat ik best pissig werd van een onderbreking)…
Cast & crew
Naast Fassbender en Blanchett, die zo getalenteerd zijn dat je hier dus eigenlijk helemaal niet ziet dat ze acteren, ga jij zeker ook Naomie Harris, Regé-Jean Page en ook Tom Burke wel herkennen. Harris speelde Eve in Skyfall, en promoveerde tot Moneypenny in Spectre en No Time to Die, al was ze opvallender en/of rauwer in Moonlight, Mandela: Long Walk to Freedom en twee Pirates of the Caribbean-films. Page wordt door een groot deel van het publiek enkel/vooral geassocieerd met z’n rol in Bridgerton (tv), maar ik kende hem vóór The Gray Man en Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves eigenlijk niet. Burke noemde ik eergisteren dus ook al, omdat hij bijna één van de hoofdrollen in Bring Them Down had gespeeld. Grappig om te zien hoeveel ‘groter’ hij in Black Bag lijkt dan z’n IMDb-foto doet vermoeden; mogelijk update hij die foto een keer, want daarop lijkt ie bijna lange na niet de 44 jaar die hij dit jaar bereikt, terwijl ik hem de laatste tijd vooral middelbareleeftijdsmannenrollen heb zien spelen, en daarin past hij ook volledig. De mij meest onbekende van het dinerende zestal was Marisa Abela, al verklaart één blik op haar recente oeuvre wel waarom ze zich niet zenuwachtig leek te voelen tussen de ogenschijnlijk wat meer ‘gearriveerde’ acteurs: zij speelde dus Amy Winehouse in Back to Black afgelopen jaar! Ook zat ze in Barbie, en speelt/speelde ze schijnbaar de hoofdrol in de serie Industry, maar meer weet ik dus niet over haar. En dan laat ik die (zoveelste) broer van Alexander en Bill S., maar ook Pierce Brosnan, even achterwege, want echt opmerkelijk zijn hun rollen niet…
Naast de kwaliteiten van Soderbergh als regisseur – alles loopt gewoon lekker soepeltjes en geloofwaardig, ondanks dus de vele double crosses all over the place – bevat het scenario ook een vakjargon waar je “U” tegen zegt. De reden: industry veteran Koepp schreef dus het scenario, en ergens lijkt me zo’n scenario schrijven ook heerlijk bevredigend, juist omdat het een mix is van creativiteit (van stevige, maar niet earth shattering kwaliteit) en kunde. En dat laatste betekent lekker uitzoeken wat het juiste jargon is, hoe je de puzzel het spannendste of uitdagendste gelegd krijgt, en ook: wat is het juiste ritme van het verhaal…
Final credits
En nu lijkt Koepp dus helemaal niet ‘ver-TV’d’ te zijn (hij schreef slechts voor één serie, en dat was een eigen serie van ruim 20 jaar geleden!), maar toch is het juist dat ritme – de heerlijk snelle vibe/afwikkeling van het verhaal – dat me aan een serie deed denken.
Maar als ik m’n drang om kritisch te zijn los laat, dan raad ik deze film zeker wel aan natuurlijk. Een Soderbergh-film is eigenlijk altijd al bovengemiddeld goed, de cast toont dat ze goed begrijpen wie hun karakters zijn, en die karakters doen ook vooral dingen die ‘menselijk logisch’ zijn (en niet omdat ze zo opgeschreven zijn om het plot vooruit te stuwen). Daarnaast is de puzzel niet te simpel, waardoor je je als kijker ook wat serieuzer genomen zult voelen. En overall: lekkere spionagefilm, die in mijn ogen ook een stuk intelligenter is dan The Amateur…