Sinners (2025)
Oh wauw, deze nieuwe van Ryan – Black Panther, Creed, Fruitvale Station – Coogler is véél meer dan de trailer doet vermoeden. Dat zorgde er ten eerste voor dat de bioscoopzaal vol zat met best wat (te) jonge kids, die waarschijnlijk voor de dubbelrol van Michael B. Jordan kwamen. Maar daarnaast deed de opzet me best terugdenken aan racisme-drama’s als Loving of Lovecraft Country (tv). De eerste helft van de film bouwt namelijk erg rustig op. Om uiteindelijk te culmineren in een viering van zwarte (muziek)cultuur waar Jeymes – The Harder They Fall, The Book of Clarence – Samuel z’n vingers waarschijnlijk ook bij af zal likken. Om te ‘climaxeren’ in een From Dusk till Dawn-achtige horror, waarin de urgentie van de makers wel overal voelbaar blijft…
Het verhaal
Het is 1932 als de tweelingbroers en EersteWereldoorlogveteranen Stacks en Smoke (Jordan) na een crimineel avontuur in Chicago met nogal wat geld terugkeren naar de Mississippidelta in het noordwesten van de gelijknamige staat: inderdaad; een tijd en plek waarin de lokale zwarte gemeenschap nog op plantages werkt, en die nog sterk herinnert aan de tijd van de slavernij. De tweelingbroers zijn dan ook vastberaden om een voormalige zagerij te kopen van zo’n standaard witte Amerikaanse zuiderling genaamd Hogwood (Dave – Deepwater Horizon, The Tomorrow War – Maldonado). Ze willen namelijk een zogenaamde ‘Juke Joint’ beginnen: een plek voor en door zwarten, met vooral bluesmuziek, lekker eten en vrij luxe drank (zoals Iers bier en Italiaanse wijn, iets dat ze in het Chicago van Al Capone hebben opgepikt).
Omdat ze direct de eerste avond al open willen, vragen ze allereerst hoofdkarakter Sammie (een prachtig zingende en debuterende Miles Caton) om te komen spelen op gitaar. Als zoon van de lokale predikant wordt hij echter wel gewaarschuwd door deze Jedidiah (Saul – K-PAX, Blink Twice – Williams), want hoorden we tijdens de begincredits niet al over hoe een bepaald soort pure muziek zó prachtig kon zijn, dat er geesten uit verleden en toekomst mee opgeroepen konden worden, mogelijk vergezeld van de duivel?
Ja, we voelen als kijker aan alles dat het een nogal speciale avond gaat worden, maar eerst moeten de mannen nog straatmuzikant Delta Slim (Delroy – Get Shorty, Da 5 Bloods – Lindo), Smoke’s ex (?) en kok Annie (Wunmi – Loki (tv), Deadpool & Wolverine – Mosaku), de familie Chow (Li Jun – Babylon – Li en Yao) en uitsmijter Cornbread (Omar – 8 Mile – Miller) regelen, terwijl ze onderweg ook nog Stacks ex Mary (Hailee – True Grit, Hawkeye (tv) – Steinfeld) en Sammie’s potentiële love interest Pearline (Jayme – The Batman, The Woman King – Lawson) tegen het lijf lopen.
Racisme-horror
Ja, één van m’n eerste opmerkingen tijdens de overigens meermaals onderbroken aftiteling was “goede anti-Jim Crow-boodschap verpakt als rustig opgebouwde From Dusk till Dawn”. Voor degenen die niet precies weten wat er met ‘Jim Crow’ bedoeld wordt: dat waren wetten die in de zuidelijke staten van de VS ná de afschaffing van de slavernij zijn ingevoerd, om de segregatie tussen wit en zwart in stand te kunnen houden. Onderschat daarom niet dat Coogler de film ook zeker gebruikt om te tonen hoe ongelijk de samenleving toen (en nu nog?) altijd is, en daarvoor gebruikt hij dus een nogal coole stijl om ook díe boodschap te laten landen. Maar dan wel goed gemixt met kenmerken van het horrorgenre. Al zet hij het collectivisme-thema – dat je normaliter in de betere zombiefilm kunt herkennen – nu juist in een ander bekend horror-onderwerp. Waarbij ik ook erg blij ben met hoe hier ook weer wat zelfspottend/-bewust commentaar op geleverd kan worden, vanuit culturen als voodoo en ander ‘zwart spiritualisme’. Dat toont een zelfverzekerdheid van de makers die ook gewoon cool en zelfs ‘nieuw’ aanvoelt, wat ook de reden is dat ik meermaals aan Jeymes Samuels films (met o.a. LaKeith Stanfield) moest denken. Fijn om te zien hoe zwarte makers de vrijheid lijken te hebben gekregen – of genomen? – om verhalen op hun eigen manier te vertellen. Waarbij het natuurlijk ook niet toevallig is, dat de main bad guy – een overigens geweldig gespeelde rol van Jack – Starred Up, Unbroken, Lady Chatterley’s Lover – O’Connell, een charmante witte man is…
Cast & crew
Ja, en waar Sinners zo’n beetje alle acteurs wel hun specifieke momenten om te shinen geeft, is het natuurlijk Michael B. Jordan die veel credits verdient (naast de visual fx supervisor die het voor elkaar heeft gekregen om volledig geloofwaardig zijn dubbelrol in beeld te brengen). Z’n twee karakters verschillen zeker wel qua persoonlijkheid, en op hun eigen manier zijn ze allebei wel cool. Al is Caton toch wel degene die als ‘hardste’ mag shinen. Wát een stem heeft hij, waardoor je als kijker misschien wel net zo onder de indruk zult raken als dat Smoke dat in de auto was. Maar niet dat hij enkel gekozen is omdat ie zo’n mooie stem heeft: qua acteren houdt hij zich ook ogenschijnlijk moeiteloos staande tussen z’n veel ervarener medespelers. Lindo heeft inmiddels de extra gravitas die z’n 72 jaar vrij automatisch meebrengt, maar speelt ook de pijn van iemand die z’n hele leven lang gebukt is gegaan onder die segregatie. Steinfeld is ook erg ‘cool’, en Lawson maakt Sammie’s infatuation vrij makkelijk invoelbaar met haar sexiness, Mosaku straalt een kracht uit die in haar rol als ‘Hunter B-15’ in Marvels Loki-serie wat ‘verzakelijkt’ werd, terwijl ik het heerlijk vond dat ik even moest nadenken wie Remmick ook alweer speelde (O’Connell dus).
Ja, qua makers is het vooral Coogler die de credits natuurlijk verdient. Hij schreef én regisseerde de film in z’n eentje, en gebruikt muziek op zo’n coole manier dat ik ook wel een paar keer aan Tarantino moest denken (en niet alleen vanwege de From Dusk till Dawn-link, die QT mede schreef). Vooral die ‘pure muziek’-scène zorgt ervoor dat ik Sinners nu – nog geen twee dagen later – eigenlijk best nog een keer zou kunnen kijken. Waarbij ik verwacht dat mensen met meer kennis van zwarte (muziek)cultuur die scène nog veel mooier zullen vinden…
Final credits
Maar weet: Sinners is dus niet voor niets ook Cineville’s ‘Film van de Week’, dus dat dit meer is dan enkel ‘massa-entertainment’, dat is nu hopelijk wel duidelijk. Al is en blijft de film ook zeker cool én vet, ondanks dat er ook wel een paar keer gezucht werd door een paar (13- of 14-jarige?) dochters van het gezinnetje dat naast ons zat. Ik denk dat zij – op basis van de trailer dus (die ik naderhand zag) – een lekkere simpele, makkelijker verteerbare horror-actie-film verwachtten. Maar wat bleek: de film wil écht wel iets vertellen, en als je de film daar ook de ruimte toe geeft, dan verwacht ik dat bij jou het spektakel van de flink lang uitgerekte climax ook extra lekker binnen zal komen…