The Mechanic (1972)
Ik vond het wel gepast om, op de dag dat ik in de trein iemand een illegale kopie van Jason Stathams The Mechanic (2011) op z’n laptop zag kijken, het origineel uit 1972 te kijken. Charles Bronson als een rijke huurmoordenaar die lang niet zo stoïcijns is als ik verwachtte en Jan-Michael – Airwolf – Vincent als z’n jonge ‘leerling’. Zullen we wedden dat ze het indrukwekkende begin en vette einde in de remake hebben vervangen door minder risicovolle scènes..?
Zoals ik al zei: Charles Bronson speelt een huurmoordenaar (een ‘mechanic’) voor ’the organization’. Waar die organisatie precies voor staat wordt eigenlijk niet duidelijk, maar veel maakt dat ook niet uit. Bronson is een ‘soldaat’ die z’n opdrachten uitvoert, en ook als hij een vriend van de familie moet omleggen vertrekt ie eigenlijk geen spier. Maar dat hoeft ie niet voordat hij in een 14-minuten durende openingsscène z’n expertise heeft laten zien, zonder één regel dialoog..! En vooral dat durft ‘men’ nu niet meer, helaas.
Alles aan deze openingsscène straalt 70-ies uit: de tijd die ze durven te nemen, de niet-politiek correcte hoofdrolspeler, de muziek die mij meteen deed denken aan Dirty Harry, etc. Waarschijnlijk is deze film voor een huidig jong publiek totaal ongeschikt, en hebben ze daarom een simpelere (en waarschijnlijk veel slechtere) remake gemaakt. Maar inderdaad: daar mag ik pas over oordelen als ik de remake gezien heb…
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik nog meer over deze film moet vertellen. De motorachtervolging was erg gaaf, alsmede de stunt die er in zit. Regisseur Michael Winner maakte behoorlijk veel films met Bronson, waarvan de films uit de Death Wish-serie natuurlijk de bekendste zijn. Zeker na het zien van deze film wil ik vooral de eerste Death Wish wel weer eens kijken, want echt ‘bewust’ heb ik die nooit gezien.
Haha, raar dat ik niet meer weet te typen. Ik kan nog wel iets zeggen over de politieke incorrectheid van dit soort 70-ies films. Ook in deze film worden vrouwen niet meer gezien als ‘ontspanningsmiddel’. De enige en meest intieme relatie die Arthur Bishop (de naam van Bronsons karakter) met een vrouw heeft blijkt uiteindelijk heel subtiel toch die van klant-prostituee. Opvallend is overigens wel de relatie tussen Bishop en z’n ‘protégé’ Steve, door sommigen beoordeeld als lichtelijk homo-erotisch. Die gedachte kwam bij mij nergens op, maar dat kan ook aan mij liggen ;).
Ja, ik zou de laatste regel tekst uit de film wel willen herhalen, omdat die zo vet is. Maar dan zou ik teveel verklappen.
Ik hoop dat ik binnenkort m’n ‘mening’ over de remake met Statham moet herzien, en dat die film net zo ‘vet’ is als deze. Ik durf er alleen niet op te hopen…
Eén van de coolste films ooit gemaakt! For sure.
-Fabe