Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson (2008)
“I hate to advocate drugs, alcohol, violence or insanity to anyone, but they’ve always worked for me.“, aldus Hunter S. Thompson, bij de meesten vooral bekend als schrijver en hoofdkarakter in Fear and Loathing in Las Vegas. En voor iedereen met een maatschappijkritische en/of ‘sociaalbewuste’ instelling is de documentaire Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson een keiharde MUST SEE. Ik hoop hieronder duidelijk te maken waarom, want deze blies mij gisteravond weg…
Ik zal eerlijk toegeven dat ik weinig méér over Thompson wist dan wat ik uit Fear and Loathing in Las Vegas kon halen, en dan nog was bij mij vóór gisteravond nog niet 100% duidelijk dat hij ook zelf het hoofdkarakter, Raoul Duke, was. IMDb leert me ook dat deze documentaire een 7,7 krijgt, terwijl Fear and Loathing het zelf met een 7,6 moet doen. Voor een documentaire met zo’n controversieel onderwerp erg hoog, if you ask me. Maar zoals je al hebt gemerkt ben ik het daar zeer mee eens.
Johnny Depp is ook in deze documentaire van de partij. Hij praat de diverse interviews – met verrassende namen als Jimmy Carter en Pat Buchanan, maar ook met vrienden als Ralph Steadman – aan elkaar, voornamelijk citerend uit het werk van Thompson. Inderdaad: vrij vergelijkbaar met de voice-over die hij verzorgt in Fear and Loathing.
Ja, het was best lastig voor mij om deze docu los te zien van die geweldige Terry Gilliam-film. Dat maakt overigens helemaal niks uit, en verzwakt de documentaire ook nergens, maar ik kan me voorstellen dat jij misschien denkt: “Vertel eens meer over de inhoud dan over de overeenkomsten met die film”. En dat ga ik ook doen, na het vermelden dat als je fan bent van die film, dat je deze documentaire nóg sneller moet gaan kijken.
Okay, de titel van de documentaire zegt eigenlijk alles. Het is namelijk een gruwelijk interessant en eye-opening verslag van het leven van één van de invloedrijkere journalisten van de laatste vijftig jaar. Ja, hij was allereerst (foto)journalist, en werkte veel voor Rolling Stone. Zo moest ie dus een keer een race verslaan in de woestijn bij Las Vegas, maar ging onder invloed van drugs vooral op zoek naar de Amerikaanse Droom in die godvergeten stad. Inderdaad: het leverde niet alleen een weird artikel voor het blad op, ook een boek waarop de hierboven veelvuldig genoemde film gebaseerd is.
Thompson heeft “gonzo” groot gemaakt. Gonzo is een manier van verslaan waarbij de verslaggever onlosmakelijk verbonden is met de handeling die zijn onderwerp is. Zie het als ‘embedded journalism’, waarbij Thompson natuurlijk wel de volledige vrijheid nam om te schrijven wat hij wilde.
Na de doorbraak met het ‘fear and loathing’-artikel werd ie naar Washington gestuurd, om verslag te doen van de presidentscampagne van McGovern, de democratische kandidaat die het in 1972 op moest nemen tegen Richard Nixon. De documentaire schildert hem af als een grootse, eerlijke en hoopgevende staatsman, waar ik nooit eerder van gehoord had. Mede door de scherpe artikelen van Thompson leek ie een goede kans te maken om Nixon te verslaan, maar een paar strategische blunders kosten hem de kop en zorgde ervoor dat Nixon een tweede termijn kreeg.
Thompson was erg teleurgesteld in het verlies van McGovern, maar werd toch de politiek weer in getrokken na het horen van de volgens hem ‘best political speech ever’ door Jimmy Carter, in 1974 (meen ik). Z’n geloof in z’n vaderland liep echter steeds meer deuken op, en ook hij was overtuigd dat dat land alleen nog maar gered kan worden door een revolutie. Na het zien van documentaires als Inside Job, Enron: The Smartest Guys in the Room, Sicko en Fahrenheit 911 had ik eenzelfde gedachte. Z’n visie op de gevolgen van de aanslagen van 9-11 waren eng accuraat, en net als William S. Burroughs (schrijver van o.a. Naked Lunch, zie William S. Burroughs: A Man Within) was hij nogal een ‘gun nut‘. De herverkiezing van Bush in 2004 lijkt hem uiteindelijk dan toch teveel te zijn geweest, want hij stapte op 20 februari 2005 eruit, maar niet voordat ie z’n eigen begrafenis perfect had voorbereid.
Okay, ik kan nog verder gaan en vertellen hoe de documentaire misschien een aantal zaken niet aan de orde brengt. Want misschien volgde z’n zelfmoord wel helemaal niet na Bush’ herverkiezing, maar werd dat al eerder in gang gezet. Bijvoorbeeld toen hij ontslagen werd door Rolling Stone, iets wat in de documentaire niet echt aan bod komt. Ik vergeef regisseur Alex Gibney echter dat kleine loopje met de werkelijkheid wel, want hij maakte in 2005 ook al het geweldige Enron: The Smartest Guys in the Room, en lijkt dus als intelligent en vaderlandslievend Amerikaan in elk geval te proberen ons duidelijk te maken dat het anders moet. En dat voelen heel veel mensen natuurlijk wel al aan, maar met documentaires als deze kan ik dat gevoel ook onderbouwen tijdens interessante discussies.
Ja, Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thompson is geweldig en verplicht voer voor heel veel mensen, if you ask me…