Source Code (2011)
Mind-boggling, spectaculair, zeker niet alleen plot-gedreven, wel minder ‘diep’ dan Moon, zeker niet teleurstellend en ook zeker ‘interessante-discussies-oproepend’. In een zeer strakke nutshell is dat Source Code, de nieuwe van Duncan Zowie Jones. En ik wil je nu alvast waarschuwen: ik weet niet of ik de volgende alinea’s kan schrijven zonder iets te spoilen voor je. Dus als je 100% zeker wilt zijn dat je niets teveel te weten komt: step away from the Internet, sir..!
Ik vind het sowieso fijn als een film niet heeft geleden onder het zien van de trailer. Ook al laat de trailer van Source Code best veel zien, waar het écht om gaat komt niet aan bod. Dat hoopte ik ook al, en gelukkig was die hoop niet vergeefs. Wat me tijdens het kijken vooral opviel was hoe zichtbaar het een film is van de man die ook Moon maakte. Duncan Jones is natuurlijk nog altijd vooral bekend als de zoon van David Bowie, maar met zijn eerste twee films toont hij wel dat hij er spiritueel interessante ideeën op nahoudt. Ik vraag me dan ook hardop af waar ik over de essentie van deze film kan discussiëren. Zou dat in een filosofisch café zijn, of toch eerder in een open-minded ‘kerk’. Ik weet het, dat laatste lijkt wel een contradictie in terminus. ;)
Maaaaaaaaaaaaaaaar: voordat ik teveel mensen afschrik: Source Code is OOK een geweldige spektakel voor het grote publiek. De film bevat genoeg WTF!-momenten waar je je hersenen leuk over kunt breken, en ik moet ook toegeven dat ik wel wat ‘hulp’ nodig had om de plotlagen volledig door te hebben. Waar ik eerst dacht dat die laatste scène er voor ’t tevreden stellen van de studio in zat, om mensen met een beter gevoel naar huis te laten gaan, snap ik nu hoe die scène het vrij ingewikkelde plot compleet kloppend maakt.
Het is geweldig een film te zien die ook plot-technisch nog verrassend kan zijn. Waar ik in de meeste plotgedreven films de laatste jaren veel van de twists al mijlenver aan zie komen (de andere kant van de ‘ik kijk veel films’-medaille), daar is Source Code zó opgezet dat je dus eigenlijk tot voorbij het einde van de film aan het puzzelen bent. Mogelijk dat jij de film wel meteen helemaal door hebt, en dan rest mij niets dan mijn pet voor je af te nemen.
Nu komen er titels als Memento en Triangle in me op: films die ook lang ná het zien nog in m’n hoofd doorsudderden en waarvan langzaam de puzzelstukjes in elkaar vielen. Nu moet ik ook toegeven dat m’n herinnering aan Memento wel ‘intenser’ lijkt, maar toen ik die film zag hield ik me ook nog veel minder bezig met de mogelijkheid tot een diepere spirituele betekenis in film, dus toen was ik meer gefocust op het puzzelen. Als ik Memento nu voor ’t eerst zou zien zou ik ‘m nog altijd heel vet vinden, maar zou ie misschien minder indruk maken dan toen. Maar dat terzijde.
Okay, de film zal de puzzelaar dus zeker uitdagen. Maar daagt ie de ‘spiritueel geïnteresseerde’ ook net zoveel uit als dat Moon dat deed? Daar ben ik nog niet helemaal zeker van, maar ik had vanochtend wel een interessante discussie met een vriendin over thema’s die deze film in mij opriep. En dan heb ik het voornamelijk over filosofische zaken. Eigenlijk moet ik daar meteen bij aangeven dat ik hierin misschien wat doorschoot, want Moon was daarin wel mysterieuzer en meer ‘open’. Source Code is wel degelijk een toegankelijkere film dan Moon geworden. Jones kan dieper gaan, want dat bewees hij eerder. Toch was ik bang dat hij helemaal gezwicht zou zijn voor ’t grote geld, maar dat is zeker niet ’t geval. Voor schrijver Ben Ripley is het wel echt een gruwelijk grote stap omhoog, want hij schreef eerder scenario’s voor Species-sequels.
Ja, ik ben zeer blij dat ik ‘m gezien heb. Een laatste kanttekening: ik hoop dat de Jones’ volgende film niet verder ‘verwijderd’ is van Moon, want dan zou hij z’n talent wat verkwisten.
‘van de regisseur van moon’ zegt eigenlijk niks over deze film, want dit is wel ff heel wat anders. Waar MOON de diepgang zoekt en de kijker ethische vragen stelt is SOURCE CODE echt helemaal niet diep en is de enige vraag of je je popcorn zoet of zout prefereert.
Maar dat geeft niks, want vanaf het moment dat je in je hoofd ‘Moon’ overboord gooit en blijft zitten voor een lekkere Hollywood thriller kom je gewoon alsnog aan al je trekken.
Thanks for the warning! Ik laat het bij alinea 1 zitten even :)
Ik ben na de eerste alinea toch maar gestopt met lezen. Moon vond ik fantastisch, maar het effect kwam mede door de verrassing. Het zal misschien wel een tijdje duren voor ik deze film zie, maar ik probeer de spoilers toch maar te vermeiden.
Ik ben inderdaad ook erg blij dat de film door het na-sudderen in mijn hoofd steeds beter is geworden. Hij is voor mij nu minder ver van Moon verwijderd dan ik in eerste instantie dacht, hoeveel de twee films ook met elkaar gemeen hebben. Zoals ik al zei: ik zie vooral een jongetje dat door beroemde, feestende ouders weinig aandacht heeft gekregen en zich daarom in scifi-films(Star Wars!!!!!!) heeft verdiept. Dat blijkt dus een goede combi…Ik denk dat veel mensen wel dingen gaan missen, maar of dat nu zo erg is? Hoe fantastisch is het om een film te maken die het grote publiek “vet” vind en als je wat meer wilt dat er ook nog uit kunt halen, hetgeen ik in mijn eigen werk ook altijd probeer te stoppen :)