Tangled (a.k.a. Rapunzel – 2010)
Zoals ik in m’n vorige review meldde had ik afgelopen zondag één of andere irritante hoofdpijn, waardoor ik niet echt kon genieten van de prachtige film die Poetry echt wel is. Toen ik ’s avonds een andere film wilde kijken had ik dan ook zin in makkelijk vermaak, en werd ik bij de videotheek getipt op Rapunzel, in Amerika verschenen als Tangled. De grootste reden voor het aanraden was dat ik de rest van de videotheek ongeveer al gezien heb, in combinatie met de 7,9 op IMDb. En ik moet zeggen: ik voelde m’n hoofdpijn zeker een uur niet…
Rapunzel is één van de mij minst bekende sprookjesverhalen. Ik dacht eerst nog dat het de Amerikaanse vertaling van Repelsteeltje was, maar daar had ik volkomen ongelijk in. Nu ken ik het boek van de gebroeders Grimm nog altijd niet, maar de film is in elk geval een samenraapsel van veel bekende sprookjes. Zo is er de wrede ‘moeder’, het afgeschermd zijn van de boze wereld, het ontdekken dat je geen gewoon meisje bent, de dief met het goede hart die je komt redden, en mogelijk vergeet ik dan nog wel iets. Volgens mij is dat Assepoester, De Kleine Zeemeermin, Sneeuwwitje en Aladdin bij elkaar. Maar toch heb ik me best wel vermaakt.
Ik denk dat dit weer het perfecte cadeau is om mij weer die ‘liefste oom’ te maken, want deze kan ik zonder bedenkingen aan m’n bijna 7-jarige nichtje cadeau doen. Zij zal het ook geweldig vinden dat men om de haverklap in zingen uitbarst, wat ik niet altijd trek, maar hier irriteerde het me niet echt. Mogelijk komt dat doordat de verantwoordelijke hier Alan Menken was, die erg veel ervaring heeft, vooral met de hierboven genoemde en ook door Disney verfilmde sprookjes.
Okay, het verhaal: Rapunzel wordt als baby geboren, maar niet voordat haar moeder in het kraambed is gered door een magische bloem. Hierdoor is het haar van Rapunzel echter ook magisch, en een soort ‘fountain of youth’ waar in andere Disneyfilms piraten op afkomen. Hier is dat echter “mother Gothel”, die haar uit haar bedje ontvoert en haar opvoedt alsof ze van haarzelf is. Wel in een toren, verborgen in het bos, en vanuit de motivatie dat het haar van Rapunzel haar eeuwig jong kan houden. Vandaar ook haar relaas dat de wereld ‘evil’ is en daarom verboden voor Rapunzel, maar ja, dan gaat ze puberen en zelfs jongvolwassen worden, en dan weet je als kijker dat er geen houden meer aan zal zijn. Zeker als de dief Flynn Rider z’n toevlucht zoekt in de toren om te ontsnappen aan de bewakers van het kasteel waar toevallig de échte ouders van Rapunzel wonen…
Ja, Rapunzel is fijn en veilig familievermaak. Alhoewel de aller-, allerkleinsten mogelijk schrikken van hoe eng Gothel ook kan zijn, of van de viking-achtigen in de eerste kroeg waar Rapunzel binnenkomt. De kameleon en vooral het paard van één van de bewakers zorgt echter voor voldoende komische noten, en ondanks alle cliché’s wil je op het einde natuurlijk ook dat alles goed komt. En had ik die 7,9 al gemeld?
‘Voor een echte Disney’ vond ik deze erg, maar dan ook echt erg leuk. Ik zeg bewust ‘voor een echte Disney’ want deze is niet van Pixar, en ik was even vergeten dat Disney die maatschappij is die maar niet wil stoppen met het opdringen van die achterhaalde, afschuwelijke, irritante en totaal overbodiege liedjes… En dat was ook hier voor mij weer een enorme ergernis, terwijl de rest van de film toch nergens op Bambi of Sneeuwwitje wil lijken. Alles tussen de liedjes is juist helemaal van deze tijd: Net zoveel voor volwassenen als kinderen dus. En geslaagd.
Met Bolt en Tangled bewijst Disney voor mij dat ze op den duur helemaal niet meer zo bang hoeven te zijn Pixar te verliezen (wat een paar jaar geleden bijna het geval was). Met de juiste mensen kunnen ze het kennelijk best weer zelf.