The Spirit (2008)
Frank Miller zal dan misschien wel fantastische graphic novels kunnen schrijven/tekenen, maar ik denk niet dat hij een carrière als regisseur moet nastreven. The Spirit is zo’n film waarbij de vorm boven de inhoud wordt geplaatst, maar zonder iets van inhoud is die vorm helemaal niet interessant. En dan is de vorm ook nog gewoon hard (maar zeker niet perfect) gejat van vooral Sin City.
Nee: The Spirit ziet er meer uit als een mooi getekend storyboard, wat dan met niet al te veel moeite is aangevuld met wat bewegende beelden en stoere one-liners. Misschien toont The Spirit wel precies hoe moeilijk het is om een film te regisseren: je kunt de visuele dingen nog zo mooi in je hoofd hebben, zonder “hart” geen film.
Okay, even kort over het verhaal: The Spirit is één of andere oninteressante superheld, met als nemesis The Octopus, een rol van Samuel L. Jackson. De film wordt eigenlijk opgehangen aan de vraag die The Octopus aan The Spirit stelt: “Waarom kunnen wij zoveel klappen en kogels opvangen zonder te sterven?”.
Ergens lijkt het dus zo’n ‘origin’-superheldenfilm te zijn, waarin je (zoals in de eerste X-Men bv.) erachter komt waar de karakters vandaan komen, waarom ze geworden zijn wie ze zijn, en als je geluk hebt: wat is de achterliggende essentie van dit superheldendom? Gaat het over iemand die niet kan liefhebben? Gaat het over iemand zonder ziel, of juist zonder geweten? Gaat het over iemand die geen verantwoordelijkheden wil nemen?
Bij The Spirit moet je echter en echt niet op zoek gaan naar iets van diepgang. Frank Miller wilde gewoon een über-coole film maken, en zelfs dát is hem niet gelukt. Ondanks de aanwezigheid van Scarlett Johansson (wat een teleurstelling), Eva Mendes (okay, één heerlijke scène voor de mannen ;-) ) en Paz Vega (in een kleine mega-babe rol die ook niet uit de verf komt).
Die 5.0 op IMDb, daar hebben ze nog best geluk mee…