Me and Orson Welles (2008)
Ik heb nu 10 films van Richard Linklater gezien, en daar zitten echt een paar geweldige tussen. Denk aan gruwelijk mooie romantische films als Before Sunrise en Before Sunset, maar ook aan technologisch hoogstaande (en filosofische) films als Waking Life en A Scanner Darkly. Dan vergeet ik gewoon bijna School of Rock, en wil ik zeker de ‘wake-up-call’-film Fast Food Nation nog wel noemen. Dan komt ie nu met Me and Orson Welles, en laat ie gewoon zien dat ie dat ook in z’n vingers heeft: een biografie van één van de meest opmerkelijke en getalenteerde mensen uit de filmgeschiedenis: Orson Welles.
Okay, ik ben al jaren fan van Richard Linklater, een autodidactische filmmaker die vooral ook erg fijne dialoogfilms maakt. In Me and Orson Welles tapt ie echter ook (grotendeels) uit een ander vaatje, want hij vertelt een heel gaaf verhaal over ‘The Great Man’: meneer Welles. Tegen het eind van de film zit een speech van Welles die niet alleen gruwelijk arrogant, maar ook enorm motiverend is voor ’t theatergezelschap van ’t Mercury Theatre, waar hij aan het hoofd staat. Die scène is erg knap, subtiel en genuanceerd in elkaar gezet…
De nieuwkomer in het theatergezelschap is Richard Samuels, een rol van Zac Efron, die deze film tussen High School Musical 2 en 3 maakte. Hij laat gelukkig zien veel meer te kunnen dan te zingen op die school waar iedereen ‘almost too gay to function’ lijkt, en het verhaal wordt verteld vanuit zijn ogen. Hij speelt een scholier uit een dorpje in de buurt van New York, en hij trekt naar de grote stad om het als acteur te gaan maken. Ergens deed de film me ook denken aan 54, waarin Ryan Phillippe aan de slag gaat in Studio 54 in NY. Dus dat gevoel van ‘if you can make it there, you can…’ zit ook fijn verwerkt in de film.
Ja, hoe meer ik typ, hoe meer ik ‘m iedereen aan wil raden. Het is een film over één van de grotere uit de film- en theatergeschiedenis, het is een erg goed gemaakte film over het leven in ’t theater, het is een film over acteren zelf, en dan is het ook nog een mooi coming-of-age verhaal. Dan vergeet ik nog te vermelden dat Claire Daines weer erg fijn aanwezig is, maar de grootste verrassing uit Me and Orson Welles is toch wel Christian McKay, die hier z’n speelfilmdebuut maakt als Orson Welles zelf. En zou het zijn dat de moeilijke relatie die Welles met Hollywood had heeft voorkomen dat McKay ’n Oscar heeft gewonnen hiermee? Want ik hoop het niet voor meneer McKay, maar ik ben toch bang dat ie in z’n debuut al de beste rol van z’n leven heeft gespeeld…
Kijken dus..!