Bringing Out the Dead (1999)
Toen Bringing Out the Dead uit kwam in 1999 (0f 2000, ik weet het jaar van release hier niet) zag ik ‘m in de sneak: de totaal verkeerde plek om deze film te kijken. De helft van de zaal was halverwege al vertrokken, en de rest zat te zeiken dat er geen plot in de film zat. Op dat moment was ik zelf cinematisch ook nog minder ‘onderlegd’, en ook al wist ik dat de film wel meer wilde doen dan ik toen dacht, ik trok hem ook niet helemaal. Eerlijk gezegd was ik bijna vergeten dat ik ‘m toen al gezien had, en eigenlijk was dat helemaal niet zo erg, want daarom kon ik ‘m afgelopen maandag helemaal ‘nieuw’ kijken. En ja, deze keer voelde ik ‘m wel..!
Okay, ik begrijp dat films zonder echt plot voor veel mensen nog altijd moeilijk zijn. Daarom zal ik deze ook niet aan iedereen aanraden. Maar als je van andere Scorsese-films als Mean Streets en vooral Taxi Driver houdt, dan moet jij Bringing Out the Dead ook zien. Ook al is de wereld waarin hoofdrolspeler Nicolas Cage (als ambulance-broeder Frank in New York) misschien nog wel ‘meaner’ en rotter dan die in de eerdergenoemde films. In Taxi Driver zat een groter deel van de rotheid in Travis’ eigen hoofd, en ook al is Franks hoofd ook verre van rustig in balans, hier is het vooral de uitzichtloze wereld waarin hij werkt die hem langzaam tot waanzin maar ook verlossing drijft. En Scorsese kennende verwijst die periode van drie dagen die we Frank volgen meer naar Jezus’ wederopstanding dan je in eerste instantie wilt denken…
In de drie dagen zien we Frank met drie verschillende collega’s op de ambulance zitten. De eerste dag is het John Goodman, die de zwaarte van het beroep aan kan door vooral aan de volgende maaltijd te denken. Dag twee zit Ving Rhames naast ‘m (Marcellus Wallace in Pulp Fiction), en hij misbruikt z’n beroep om z’n geloof in Jezus te verkondigen. Op dag drie, de dag dat Frank behoorlijk doorgedraaid is door slapeloosheid, onmacht, en het feit dat hij niet meer hoeft te slapen om ‘achtervolgd’ te worden door geesten van mensen die hij niet heeft kunnen redden, zit hij op de ambulance met Tom Sizemore, een nog completer doorgeflipte Vietnamveteraan die net zo lief patiënten in elkaar mept als dat ie ze helpt.
En ook al zijn veel patiënten recidivistische alcoholici en/of drugsverslaafden, dat gaat toch wat ver…
Ondertussen hebben we op dag één al kennisgemaakt met Mary Burke (Patricia Arquette, toentertijd getrouwd met Nicolas Cage, btw), wiens vader wordt gered door Frank. Dat redden zou een lichtpuntje moeten zijn, maar het leven dat de vader tegemoet gaat is er één van hartstilstand na hartstilstand, dus of dat nou een leven is. Maar Frank ziet in Mary wel een hoop op iets normalers, ook al heeft zij ook geen ongeschonden verleden…
Shit, hoe meer ik typ, hoe meer ik erachter kom dat deze film veel meer wil zijn. De geboorte van een tweeling, door de ouders onmogelijk omdat de moeder nog maagd is (Maria, anyone), waarbij het meisje overlijdt en de jongen het overleeft (vrouwelijke (emotionele) energie die al duizenden jaren wordt onderdrukt door mannelijke (rationele) energie?), daarmee wil Scorsese ook zeker meer zeggen dan wat ik er tot nu toe uitgehaald heb.
Hmmmm, ik snap ook wel waarom het grote publiek deze film niet zal hebben getrokken, maar de echte Scorsese-fans zullen deze film niet echt minder vinden dan z’n meer bekende films. Ik moet echter ook zo eerlijk zijn en toegeven dat ik ook nog niet precies door heb wat ie nu precies wilde vertellen. Wat ik wel weet, is dat deze film mij in 2011 veel harder raakte dan toen in 1999/2000.
Bringing Out the Dead past erg goed naast de overige Scorsese-films, over een man die vecht tegen z’n demonen, op zoek is naar hoop en verlossing, en dat vooral doet in een wereld die ontzettend rot is. De rookmachines uit Taxi Driver worden hier ook veelvuldig gebruikt, en de film is ook geschreven door Paul Schrader (net als Taxi Driver, The Last Temptation of Christ en Raging Bull). Ja, alles wat ik in bovenstaande alinea’s heb geschreven zorgt er voor dat ik ‘m zeker nog een keer ga kijken, want ik wil ‘m beter ‘begrijpen’…
Ik heb ‘m destijds ook in de sneak gezien, dus wellicht zaten we toen in dezelfde zaal – terwijl we elaar nog niet kenden. Grappig feitje…
Hou van deze film! Scorsese’s black comedy (na ‘After Hours’). ‘Taxi Driver’ is God, maar wat deze film voor mij toevoegd wordt mooi opgesomd in de laatste line van Patrica Arquette/Mary: ‘I never asked you to suffer; that was your idea…’
-Fabe